Robert Kubica

Robert Kubica Tomasz Biegański 08 Lipiec 2008 21:02:05, czytany 525 razy Robert Kubica (ur. 7 grudnia 1984 w Krakowie) - polski kierowca wyścigowy. W 2005 roku zdobył tytuł mistrzowski w cyklu World Series by Renault. Obecnie jest kierowcą zespołu BMW Sauber w Formule 1.

Kubica jest pierwszym w historii Polakiem startującym w Formule 1 oraz pierwszym Polakiem, który stanął na najwyższym stopniu podium podczas Grand Prix Formuły 1. Dwukrotny laureat Plebiscytu Przeglądu Sportowego (2. miejsce w 2006 i 6. miejsce w 2007). Laureat Trofeum Lorenzo Bandiniego za rok 2008. Przed Formułą 1 Kubica zaczynał karierę od gokartów, pierwszy raz usiadł za jego kierownicą w wieku 6 lat, cztery lata później był już mistrzem Polski juniorów. Zdobył ten tytuł sześciokrotnie. W wieku 13 lat wyjechał do Włoch, aby rozwijać swój talent. W 1998 roku został juniorskim mistrzem Włoch i wicemistrzem Europy, wygrał też prestiżowe zawody w Monako, a rok później te sukcesy powtórzył. Potem były również starty i wygrane w Formule A. W 2001 rozpoczął przygodę z Formułą Renault 2000 Eurocup i zajął w niej 14. miejsce. W 2002 roku w tych samych rozgrywkach uzyskał 7. lokatę. W 2003 zadebiutował w Formule 3 Euroseries i zdobył 12. miejsce, zaś rok później był już 7. Sezon 2005 rozpoczął jako zawodnik Formuły World Series by Renault jako pierwszy kierowca baskijskiego zespołu Epsilon Euskadi. Konsekwentna i równa jazda przez cały sezon zaowocowała tytułem mistrzowskim. 2 października 2005 w wyścigu na torze w portugalskim Estoril zajął 2. miejsce i zapewnił sobie zwycięstwo w klasyfikacji generalnej kierowców. W 2005 r. wziął udział także w prestiżowym Grand Prix Makao, które uznawane jest za nieoficjalne mistrzostwa świata Formuły 3. Jadąc w uznanym brytyjskim zespole Carlin Motorsport używając silnika Hondy zajął drugą pozycję, powtarzając rezultat z 2004 r., podczas kwalifikacji ustanowił także nowy rekord toru. Była plotka, iż miał szansę wystąpienia w barwach stajni Minardi podczas GP Chin 2005, jako trzeci kierowca. Ale nie znalazła ona pokrycia w rzeczywistości. Kubica nie miał szans na przyznanie superlicencji wydawanej przez FIA, która uprawnia do jazdy w trakcie Grand Prix. W międzyczasie wziął udział w pierwszych zimowych testach Serii GP2. W pierwszym dniu zajął czwartą pozycję. Formuła 1 Kubica podczas przedsezonowych testów na torze w Barcelonie w 2006 roku (BMW F1.06) 1 grudnia 2005 r. wziął udział w testach stajni Renault. Była to nagroda za wygranie WSbR (World Series by Renault). 20 grudnia podpisanie kontraktu z polskim kierowcą ogłosiła stajnia BMW Sauber. Kubica został trzecim kierowcą tego zespołu w sezonie 2006. Głównym jego zadaniem było uczestniczenie w testach bolidów BMW-Sauber, pełnił także funkcje trzeciego kierowcy podczas piątkowych, oficjalnych treningów przed wszystkimi wyścigami Grand Prix sezonu 2006. Sezon 2006 Pierwsze kilometry jako kierowca testowy stajni F1, Polak przejechał podczas testów na torze Catalunya w Barcelonie 25 stycznia 2006 r. Podczas Grand Prix Bahrajnu wziął udział w piątkowych treningach. Zdołał nawet wywalczyć pierwszą pozycję w pierwszej sesji. Przed Grand Prix Węgier zespół poinformował, że Jacques Villeneuve nie może startować w wyścigu z powodu wypadku, który miał miejsce kilka dni wcześniej na torze Hockenheimring. Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat dyskwalifikacji Kubicy z GP Węgier 6 sierpnia 2006 debiutujący na torze Hungaroring Kubica zajął 7. miejsce. Po zakończeniu wyścigu bolid Kubicy został zważony i okazało się, że był on o 2 kilogramy za lekki (598 kg), przez co Kubica został zdyskwalifikowany. Pierwszą ogłoszoną przyczyną niedowagi było nadmierne zużycie opon, które straciły na swojej masie 5 kg i ta informacja utrzymywała się przez kilka tygodni, jednak badania wykonane przez zespół BMW Sauber wykazały, że w bolidzie Roberta Kubicy uszkodzona została gaśnica i w czasie wyścigu opróżniła się przez co masa bolidu spadła o brakujące 2 kilogramy. Następnego dnia ogłoszono wiadomość, że Jacques Villeneuve rozwiązał kontrakt z zespołem za porozumieniem stron. Robert Kubica jeździł drugim bolidem F1.06 z nr 17 do końca sezonu 06, a jego obowiązki piątkowego testera przejął inny młody zawodnik, Niemiec Sebastian Vettel. 27 sierpnia na torze Istanbul Park w wyścigu o Grand Prix Turcji, Robert Kubica w swoim drugim w karierze wyścigu w Formule 1 wystartował z 8. pozycji. Ostatecznie po emocjonującym wyścigu zajął 12 miejsce wyprzedzając tym samym o dwa miejsca pierwszego kierowcę teamu BMW Sauber Nicka Heidfelda. Początek wyścigu był dla niego bardzo dobry. Później Kubica i kierownictwo teamu podjęło błędne decyzje dotyczące opon. Po wymianie opon, okazało się, że są one za miękkie na panujący upał (50°C) i traciły przyczepność. Kolejny zestaw okazał sie jeszcze gorszy co uważa się za powód tylko 12 miejsca Roberta Kubicy w Grand Prix Turcji. 10 września na torze Monza w wyścigu o Grand Prix Włoch, Robert Kubica wystartował z 6. pozycji; po udanym i szczęśliwym starcie wysunął się - zaraz za drugim zakrętem - na pozycję trzecią, za K. RäikkĂśnenem i M. Schumacherem. Pozycję tę utrzymywał przez kilkanaście okrążeń, a nawet - po zjeździe RäikkĂśnenna i Schumachera na pit-stop - przez pewien czas był pierwszy. Wkrótce musiał sam zjechać na dotankowanie paliwa, po czym wrócił na tor na pozycji czwartej. W dalszym przebiegu wyścigu walczył o trzecią pozycję z F. Alonso i F. Massą, ale po drugim pit-stopie silnik bolidu Alonso wybuchł z powodu jego zaniedbania, a Massa w konsekwencji całego zamieszania musiał jeszcze raz zjechać do boksu aby zmienić uszkodzoną oponę, dzięki czemu Robert Kubica już niezagrożony dojechał jako trzeci. W ten sposób po raz pierwszy w historii F1 Polak zajął punktowane miejsce w wyścigu, i to od razu na podium. 1 października w Grand Prix Chin w Szanghaju Kubica wystartował z pozycji 9. i w połowie wyścigu awansował nawet do 5 miejsca, ale m.in. wskutek błędu taktycznego Kubicy, związanego z doborem opon (wyścig zaczynał się w deszczu, a podczas pierwszego postoju na pit-stopie 32 okrążenia przed końcem założono mu gumy do jazdy po nawierzchni suchej pomimo, że tor był jeszcze wilgotny), w rezultacie Kubica na następnym okrążeniu musiał zjechać raz jeszcze po to, żeby założono mu z powrotem opony na deszcz; po dalszych parunastu okrążeniach tor wysechł na tyle, że zmiana opon okazała się niezbędna raz jeszcze. W sumie Kubica trzykrotnie musiał zjeżdżać na pit-stop (o jeden raz więcej niż większość rywali i o dwa więcej, niż zaplanowano w jego zespole na ten wyścig) i ukończył wyścig ostatecznie dopiero na 13. pozycji. 8 października w Japonii na torze Suzuka wystartował z pozycji 12. Była to jego pierwsza lokata w Formule 1 poza pierwszą dziesiątką w kwalifikacjach. W trakcie wyścigu awansował na pozycję dziesiątą; raz wypadł poza tor na miękkie pobocze, ale szczęśliwie ominął bandę i nie uszkodziwszy samochodu wrócił na tor, straciwszy kilkanaście sekund, ale nie straciwszy 10. miejsca. Wkrótce potem wybuchł silnik prowadzącego stawkę M. Schumachera, przez co Kubica awansował na pozycję dziewiątą. Cztery okrążenia przed końcem Kubicy udało się zbliżyć na dystans poniżej jednej sekundy do jadącego jako ósmy w stawce kolegi z zespołu BMW Sauber, Nicka Heidfelda i uzyskał nawet przez radio zezwolenie od kierownika zespołu na to, by spróbować go wyprzedzić, ale kolejność na linii mety już się nie zmieniła. 22 października w ostatniej GP sezonu, GP Brazylii zajął 9. miejsce. Przed Grand Prix Brazylii BMW potwierdziło Kubicę jako głównego kierowcę w sezonie 2007. Jego partnerem był ponownie Nick Heidfeld. Sezon 2007 18 marca w pierwszym Grand Prix sezonu (GP Australii) wystartował z 5. pozycji. Na 37. okrążeniu, kiedy znajdował się na czwartej pozycji, jego bolid doznał awarii skrzyni biegów. Kubica musiał wycofać się z wyścigu. Podczas drugiego wyścigu w sezonie (8 kwietnia - GP Malezji), tuż po starcie (z 7. pozycji), na pierwszym zakręcie uszkodził przedni spojler pojazdu, co utrudniało jazdę z najwyższymi prędkościami i uniemożliwiało osiąganie dobrych czasów przejazdu okrążeń. Z powodu awarii radia informacja o tym nie dotarła do zespołu i w czasie pierwszego pobytu w boksach zmieniono mu tylko opony. W czasie drugiego pit-stopu zmieniono mu już również przedni spojler, jednak na tym etapie wyścig był już przesądzony: ukończył go ze stratą ponad jednego okrążenia toru w stosunku do zwycięzcy, na 18 pozycji, jako ostatni ze sklasyfikowanych na mecie. 15 kwietnia w GP Bahrajnu zajął 6 lokatę za Fernando Alonso. Wyścig rozpoczął z tej samej pozycji. 13 maja w GP Hiszpanii na torze Circuit de Catalunya zajął 4 lokatę za Fernando Alonso. Startował wówczas z 5. pozycji. 27 maja w GP Monako w Monte Carlo w pierwszym swoim wyścigu F1 na torze ulicznym zajął 5. pozycję tuż przed Nickiem Heidfeldem. Startował z ósmej pozycji. Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat wypadku Roberta Kubicy na torze w Montrealu Kubica podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii (BMW F1.07) 10 czerwca Robert Kubica miał wypadek podczas Grand Prix Kanady. Wypadł z toru na prawe pobocze podczas 27. okrążenia na zakończeniu długiego łuku pomiędzy zakrętem numer 10, a nawrotem Pit Hairpinnumer 11 i roztrzaskał swój bolid o betonową barierę przy prędkości około 230 km/h. Po odbiciu koziołkując przeleciał na drugą stronę toru i po raz kolejny uderzył w bandę. Według badań FIA w trakcie wypadku Kubica przeżył przeciążenie średnie równe 28g przy wartości szczytowej bliskiej 75g. Pierwsze doniesienia prasowe informowały, że po wstępnych badaniach stwierdzono, że Kubica ma złamaną nogę, ale jego życie nie jest zagrożone. Później jednak okazało się że Kubica wyszedł z wypadku bez żadnych poważniejszych obrażeń (Kubica miał jedynie lekkie wstrząśnienie mózgu i skręconą kostkę) i już w poniedziałek 11 czerwca został wypisany ze szpitala. Na dwa okrążenia przed kraksą po wyjeździe z pit stopu jechał na 15. pozycji. 14 czerwca 2007 stanął przed specjalną komisją FIA czy będzie w stanie jechać w następnym Grand Prix - USA. Decyzja komisji była negatywna. Komisja oceniła, że istnieje zbyt duże ryzyko kolejnej kolizji z udziałem Polaka. Kubicę w GP USA zastąpił Niemiec Sebastian Vettel, dla którego był to debiut w F1. Ostatecznie Vettel zajął 8 miejsce. 28 czerwca Kubica przeszedł ponowne testy we Francji i został dopuszczony do Grand Prix Francji, na torze Circuit de Nevers Magny-Cours, gdzie zajął wysokie, 4. miejsce. Startował wtedy z czwartej pozycji. 8 lipca Kubica zajął 4. miejsce w wyścigu Grand Prix Wielkiej Brytanii na torze Silverstone Circuit, broniąc się przed atakami Felipe Massy na ostatnich 13 okrążeniach wyścigu. Startował wtedy z piątej pozycji. 22 lipca Kubica zajął 7. miejsce w wyścigu Grand Prix Europy na torze NĂźrburgring. Podczas startu doszło do kolizji z kolegą z zespołu, Nickiem Heidfeldem, który wypchnął samochód Kubicy poza tor. 5 sierpnia Kubica zajął 5. miejsce w wyścigu Grand Prix Węgier na torze Hungaroring. Robert stracił do zwycięzcy - Lewisa Hamiltona około 48 sekund. Startował wtedy z siódmej pozycji. 26 sierpnia Kubica zajął 8. miejsce w wyścigu Grand Prix Turcji na torze Istambul Park. Robert był pierwszym zawodnikiem na torze, który zjechał na tankowanie. Podczas pit-stopów zdołali go wyprzedzić Nick Heidfled, Fernando Alonso, Heikki Kovalainen oraz Nico Rosberg. Startował wtedy z piątej pozycji. 9 września wszyscy liczyli na bardzo dobry wynik podczas Grand Prix Włoch na torze Autodromo Nazionale di Monza. Powodem tego była trzecia lokata Kubicy w poprzednim sezonie. Skończyło się jednak na 5. pozycji. Robert startował do wyścigu z szóstej pozycji. 16 września 2007 Kubica zajął 9. miejsce nie zdobywając żadnego punktu podczas Grand Prix Belgii na torze Spa-Francorchamps. Robert startował z 14 pozycji mimo iż w kwalifikacjach zajął 5 lokatę. Powodem przesunięcia była awaria silnika i konieczność jego wymiany w samochodzie Polaka. 30 września Kubica zajął 7. miejsce podczas Grand Prix Japonii na torze Fuji Speedway. Szansy na wyższą pozycję pozbawiła go dyskusyjna decyzja sędziów (kara przejazdu przez aleję serwisową) po kontakcie z Brytyjczykiem Hamiltonem. Wyścig rozgrywany był w niezwykle ciężkich warunkach. Kierowcy jechali za samochodem bezpieczeństwa przez 18 okrążeń. Robert w tym wyścigu startował z 10 pozycji. 7 października Kubica nie ukończył wyścigu podczas Grand Prix Chin na torze Shanghai International Circuit. Powodem wycofania była awaria hydrauliki. Robert zatrzymał się na 23 okrążenia przed metą, kiedy był liderem wyścigu. Startował z 9. pozycji. 21 października Kubica zajął 5. miejsce w ostatnim wyścigu sezonu podczas Grand Prix Brazylii na torze Autodromo Carlos Pace. Szansy na wyższą lokatę pozbawił go m.in. błąd w kwalifikacjach. Podczas wyścigu w momencie kiedy zajmował 3. lokatę przed Fernando Alonso musiał zjechać do alei serwisowej jako jedyny z tych kierowców, którzy zajmowali wysokie miejsce. Sezon 2008 Kubica podczas Grand Prix Kanady w 2008 roku (BMW F1.08), jadący do mety po pierwsze swoje zwycięstwo. W kwalifikacjach do Grand Prix Australii zdobył 2. miejsce. Po raz pierwszy w karierze startował z 1. linii. Kubica nie ukończył wyścigu, ponieważ Kazuki Nakajima wjechał w tył bolidu Polaka, uszkadzając tylne zawieszenie na tyle, że uniemożliwiało to dalszą jazdę. 23 marca roku w Grand Prix Malezji Robert Kubica wywalczył drugie miejsce w wyścigu, po raz pierwszy w historii startów w Formule 1. 5 kwietnia] roku w kwalifikacjach do GP Bahrajnu zdobył swoje pierwsze w karierze pole position. W samym wyścigu Kubica zdobył 3. miejsce za Felipe Massą i Kimi RäikkĂśnenem. 27 kwietnia roku po zajęciu 4. miejsca w Grand Prix Hiszpanii Robert Kubica po raz pierwszy w historii startów w F1 zajmuje miejsce w pierwszej trójce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. 25 maja roku Robert Kubica zajął 2. miejsce w Grand Prix Monaco (po raz drugi w tym sezonie i w historii swoich startów w F1). Kubica na najwyższym stopniu podium po Grand Prix Kanady. 8 czerwca roku Robert Kubica zajął 1. miejsce w Grand Prix Kanady (po raz pierwszy w historii swoich startów w F1) i został liderem klasyfikacji mistrzostw świata F1. Osiągnięcie to jest też pierwszym zwycięstwem w wyścigu F1 dla zespołu BMW Sauber. W Grand Prix Francji 22 czerwca był piąty; w klasyfikacji kierowców spadł po tym wyścigu na 2. pozycję. Z powodu defektu zawieszenia Kubica nie mógł brać udziału w trzeciej części sobotniej sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Wielkiej Brytanii co sprawiło, że wywalczył tylko 10. pozycję startową. W wyścigu z powodu katastrofalnych warunków pogodowych nie dojechał do mety (uślizg bolidu i ugrzęźnięcie na żwirze). W klasyfikacji kierowców spadł na 4. pozycję - tracąc dwa punkty do najwyżej sklasyfikowanych Massy, Hamiltona i Raikkinena. Starty w innych seriach 2005: Mistrz World Series by Renault (FORMUŁA RENAULT 3.5), 4 zwycięstwa, 12 wizyt na podium - drugie miejsce w FIA Intercontinental Cup (nieoficjalne mistrzostwa świata Formuły 3) w Macau jednodniowe testy z zespołem Renault F1 na torze Catalunya 2004: starty w F3 Euro Series (FORMUŁA 3) w zespole Muecke Mercedes - drugie miejsce w FIA Intercontinental Cup (nieoficjalne mistrzostwa świata Formuły 3) w Macau (pole position i rekord toru) 2003: starty w F3 Euro Series (FORMUŁA 3) w zespole Prema Powerteam - zwycięstwo podczas debiutu w Formule 3 na torze Norisring - zwycięstwo w wyścigu F3 Sardinia Master 2002: starty we włoskiej i europejskiej serii Formuły Renault 2000: - tytuł wicemistrza Włoch Formuły Renault 2000 i cztery zwycięstwa (w tym dwa na torach Formuły 1: Imola i Spa Francorchamps) - pole position i zwycięstwo na torze Formuły 1 - Interlagos (Brazylia) - w gościnnym starcie w Mistrzostwach Brazylii Formuły Renault 2001: starty w Formule Renault 2000 - podpisanie kontraktu z Renault F1 Team oraz Flavio Briatore Ltd. - pierwsze pole position w wyścigach samochodowych 2000: starty w Mistrzostwach Europy i Mistrzostwach Świata (KARTING) - czwarte miejsce w Mistrzostwach Europy - czwarte miejsce w Mistrzostwach Świata 1999: starty w Międzynarodowych Mistrzostwach Włoch i Niemiec (KARTING) - zwycięzca Margutti Trophy - zwycięzca Monaco Kart Cup - tytuł Międzynarodowego Mistrza Włoch - tytuł Międzynarodowego Mistrza Niemiec - zwycięzca wyścigu ELF MASTERS w hali Bercy - Paryż - piąte miejsce w Mistrzostwach Europy 1998: starty w Międzynarodowych Mistrzostwach Włoch oraz Mistrzostwach Europy (KARTING) - tytuł Międzynarodowego Mistrza Włoch - tytuł Wicemistrza Europy - zwycięzca prestiżowego Monaco Kart Cup 1995-1997: starty w Kartingowych Mistrzostwach Polski - sześć tytułów Mistrza Polski

Reflektory jasne jak słońce

Reflektory jasne jak słońce Lyanna 12 Listopad 2010 21:01:42, czytany 155 razy Wszyscy kierowcy, zarówno ci doświadczeni jak i zupełnie początkujący, doskonale wiedzą jak ważne jest dobre oświetlenie drogi podczas jazdy w niekorzystnych warunkach. Gdy światła w naszym samochodzie pozostawiają wiele do życzenia pomóc im może regeneracja reflektorów.

Jazda po zmroku, we mgle, czy też w czasie rzęsistej ulewy to jedne z tych sytuacji, na myśl o których kierowcom cierpnie skóra. Śliska nawierzchnia i słaba widoczność są najczęstszymi przyczynami groźnych wypadków drogowych. Dlatego tak ważną kwestią jest dbanie o dobry stan reflektorów w naszym aucie. Niestety, wiele czynników wpływa negatywnie na jakość lamp samochodowych. Nieodpowiednio dobrane żarówki, zbyt mocne lub słabej jakości, przyczyniają się znacznie do skrócenia żywotności naszych reflektorów. Także warunki atmosferyczne, a przede wszystkim częsta ekspozycja samochodu na słońce, powodują matowienie powłoki klosza reflektora. Nawet korzystanie z myjni samochodowych, zaopatrzonych w niewłaściwe szczotki i preparaty do pielęgnacji samochodów przyczynia się do pogorszenia kondycji lamp samochodowych. Właściciele aut, często myślą, że zmatowiałe lampy nadają się jedynie do wymiany. Nic bardziej mylnego. Obecnie możliwa jest całkowita regeneracja reflektorów samochodowych w niemalże wszystkich przypadkach. Usługa taka oferowana jest w wielu serwisach samochodowych, a ostatnio możliwe jest nawet zakupienie specjalistycznych zestawów do samodzielnej regeneracji lamp. Sam proces regeneracji nie jest skomplikowany i przebiega w dwóch etapach. Pierwszy polega na usunięciu zanieczyszczeń z powierzchni klosza, przy pomocy materiałów ściernych i środków czyszczących, drugi zaś na naniesieniu specjalnego preparatu, dającego efekt krystalicznie czystej lampy. Zamiast więc bezmyślnie wyrzucać zużyte reflektory warto pomyśleć o ich regeneracji i przedłużyć nieco ich żywot.

Klimatyzacja na ciepłe dni

<small>Autorem artykułu jest Sasha</small><br>
<b>Klimatyzacja na ciepłe dni</b><br>
Klimatyzacja samochodowa to cudowny wynalazek umilający nam codzienne czynności. W upalne dni mamy możliwość ustawienia odpowiadającej nam temperatury, co bardzo polepsza wygodę i samopoczucie. Urządzenie które nas chłodzi jest złożone ze sprężarki, parownika i skraplacza.
<br>
<img src="https://mail.google.com/mail/?ui=2&ik=dc8665e740&view=att&th=12f0c0e88536a1d5&attid=0.2&disp=inline&realattid=f_glweh37o1&zw" alt="https://mail.google.com/mail/?ui=2&ik=dc8665e740&view=att&th=12f0c0e88536a1d5&attid=0.2&disp=inline&realattid=f_glweh37o1&zw" width="161" height="120" style="float: left;" />Zmiana temperatury jest możliwa dzięki wymianie ciepła, która w uproszczeniu polega na odprowadzeniu ciepła z pojazdu i zastąpieniu go nowym powietrzem o niższej temperaturze. Trzeba pamiętać, że przepływ powietrza i wilgoć powoduje rozmnażanie się pleśni i bakterii, które należy regularnie usuwać. <a href="http://zabezpieczenie-lakieru.pl/czyszczenie-i-odgrzybianie-klimatyzacji/">Odgrzybianie klimatyzacji samochodowej</a> zrobi dla nas każdy porządny serwis klimatyzacji. Taki przegląd okresowy który polega na sprawdzeniu szczelności i wyczyszczeniu powinien być zrobiony przynajmniej raz w roku. Czyszczenie klimatyzacji poza usunięciem z układu szkodliwych dla zdrowia bakterii, usuwa także przykry zapach. Są różne metody dezynfekowania układu klimatyzacji. W zależności od możliwości serwisu możemy zdecydować się na: sposób tradycyjny tzw. piankowy, dezynfekcje ultradźwiękami, oraz metodę czyszczenia ozonem. Po rozmowie z serwisantem na pewno wybierzemy opcję dla siebie. Tak więc, cieszmy się z naszej klimatyzacji i regularnie serwisujmy, dzięki czemu będzie nam produkować zimne i odświeżające powietrze, kiedy tylko chcemy.<br><img src="http://naturalne-witaminy.pl/img/suplementy-diety-baner.png" alt="http://naturalne-witaminy.pl/img/suplementy-diety-baner.png" />
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.

Oszczędny samochód?

<small>Autorem artykułu jest PatiG87</small><br>
<b>Oszczędny samochód?</b><br>
Z tygodnia na tydzień rosną ceny paliw i oleju napędowego. Dziś, za litr benzyny Eurosuper 95 możemy zapłacić około 5,09 zł, za Superplus 98 - 5,25 zł, zaś za litr oleju - 5,03 zł. Przy tym litr autogazu wciąż oscyluje w granicach 2,50 zł. Oznacza to, że za pełny bak zapłacimy mniej więcej 400 zł.
<br>
Kierowcom, zdecydowanie, nie jest już do śmiechu, bowiem wysokie kwoty, jakie zostawiają na stacjach benzynowych w całym kraju, znacznie nadwyrężają ich miesięczny budżet. Wielu z nich zastanawia się, jak poradzić sobie z tą trudną sytuacją. Według najnowszych informacji, prawdziwe oblężęnie zdesperowanych kierowców przechodzą serwisy motoryzacyjne. Wielu zmotoryzowanych decyduje się właśnie teraz na wyposażenie swego samochodu w instalację LPG. Koszt takiej usługi to wydatek rzędu 2500 zł. Zarówno cena montażu, jak i szeroka dostępność tego rodzaju paliwa, a także zalety praktyczne użytkowania (oszczędność), mają wpływ na coraz większe zainteresowanie przerabianiem samochodów na gaz.<br><br>Jednakże, jak wielu jest zwolenników LPG, tak wielu jest przeciwników. Ci, którzy nie potrafią zdecydować się na wizytę w serwisie, wybierają komunikację miejską i rower. Zamiana wygody na ekonomię staje się dla nich codziennością. Choć z początku trudno się przyzwyczaić, to zwolennicy tej "metody" dostrzegają walory takiego poświęcenia.<br><br>Alternatywą dla wygodnych kierowców, którzy nie przepadają za sportem, czy też za zatłoczonymi autobusami, może być zmiana samochodu na bardziej ekonomiczny. Pożegnanie się z dotychczasowym pojazdem, który dobrze nam służył, może okazać się ciężkim zadaniem, aczkolwiek jego pojemny silnik i duże zużycie paliwa nie pozostawia wyboru. Jest jeszcze wiele innych, atrakcyjnych, i wizualnie, i jakościowo aut, których użytkowanie będzie bardzo ekonomiczne i jednocześnie przyjemne.<br><br>Na podstawie badań można wyodrębnić kilka modeli samochodów, które najlepiej oszczędzają paliwo. Jednym z nich jest Citroen Saxo, zwłaszcza w wersji z silnikiem 1,4. Tu zużycie oleju napędowego w mieście nie przekracza 5,5 l/100km. Natomiast w trasie, w zależności od kierującego, jednostka napędowa spali 3,5-5,0 l/100km. Części do samochodu są stosunkowo tanie, między innymi tłumiki samochodowe do tego modelu można nabyć w niskiej cenie.<br><br>Kolejnym "bohaterem" jest Fiat Panda, której jakość potwierdziły rankingi bezawaryjności. Szczególnie pożądane są samochody wyposażone w silnik 1.3 Multijet. 70-konny Turbodiesel imponuje oszczędnością. W trasie spali 4 l/100km, natomiast zużycie w cyklu miejskim jest zwykle wyższe o litr. Panda produkowana jest od 2003 roku. Najstarsze samochody można kupić w cenie około 7 tys. zł. W sytuacji modelu z silnikami wysokoprężnymi na ceny niższe niż 12 tys. zł nie ma co liczyć. Z kolei ceny częśći do samochodu również nie sa wygórowane. Przy tym są szeroko dostępne, także same układy wydechowe, które można nabyć za przystępną cenę w sklepie internetowym <a href="http://webautoservice.pl" target="_blank" title="Tłumiki i układy wydechowe. Webautoservice.pl">webautoservice.pl. </a><br><br>Następny, według badań, ekonomiczny pojazd to Ford Fiesta. Kierowcy, użytkujący go w wersji z wysokoprężną jednostką 1.4 TDCi informują, że auto spala średnio 5 l/100 km. W mieście lub podczas szybszej jazdy Fiesta pali co najwyżej 6 l/100km. Z kolei płynna jazda, w obszarze niezabudowanym, ogranicza spalanie do ok. 4 l/100km. Ceny samochodów używanych są bardzo zróżnicowane. Za Fiestę 1.4 TDC w dobrym stanie, z dobrze utrzymanym układem wydechowym, ale z ubogim wyposażeniem i benzynowym silniekiem zapłacimy mniej więcej 10 tysięcy złotych. Wersje z oszczędniejszym dieslem to koszt rzędu 14 tysięcy złotych. <br><br>Opel Corsa cieszy się dużym zainteresowaniem od dawna. Jest oszczędny i tani w utrzymaniu. Na przykład, biorąc pod uwagę koszty układu wydechowego, ceny wahają się w granicach od 80 zł za tłumik końcowy po 110 zł za tłumik środkowy. Dostępność oraz ceny można porównać, np. w wyszukiwarce ceneo. Silniki benzynowe spalają 7 l/100km. Dostępne były cztery typy silników wysokoprężnych - 1.3vCDTI, 1.7 DI, 1.7 DTI, a także 1.7 CDTI. Opinie kierowców wskazują, że różnice w spalaniu są niewielkie (w cyklu mieszanym Corsa z dieslem pali 5 l/100km). Podobnie jak w przypadku Fiesty, ceny są bardzo zróżnicowane. Samochód można nabyć za 7-8 tys. zł. Kwota ta wystarczy na auta z jednostkami benzynowymi i wysokoprężnymi. Z kolei zadbane modele z końcowych lat produkcji kosztują 22-25 tys. zł.<br><br>Ekonomicznością wyróżnia się także Renault Clio, a szczególnie jego piąta generacja. Auta zaczęto produkować w 1998 roku. Do jego największych zalet należy zaliczyć świetny wygląd, przestronne wnętrze oraz - co najważniejsze - niskie koszty eksploatacji. Większość silników benzynowych spala 7 l/100km w cyklu mieszanym. Jeżeli chodzi o diesle, to średnie spalanie wynosi około 5 l/100km, a w trasie można je zmniejszyć do 4 l/100km. Warte polecenia są jednostki 1.5 dCi, które pojawiają się w wersjach rozwijających 65, 80 i 100 KM. Biorąc pod uwagę rynek wtórny, odnotowuje się brak ofert sprzedaży Clio II. Najtańsze auta kosztują jakieś 6 tys. zł. Ceny diesli to wydatek rzędu 7 tys. zł. Z kolei za trzyletnie Clio, kupione w Polsce, zapłacimy 20-23 tys. zł.<br><br>Ponadto, wśród oszczędnych pod względem eksploatacji samochodów można wyróżnić Audi A2, Smarta, Skodę Fabię czy Toyotę Yaris.
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.

Lokalne ogłoszenia

Jeżeli mieszkasz w takim mieście jak: Sandomierz, Stalowa Wola, Tarnobrzeg, Ostrowiec Świętokrzyski, Opatów, Staszów, Janów Lubelski czy Nisko albo w województwie świętokrzyskim  albo podkarpackim i szukasz portalu ogłoszeniowego gdzie mógłbyś zupełnie za darmo umieścić swoje ogłoszenie to dobrze trafiłeś. . Jest tutaj wiele kategorii aby zamieścić anons we właściwym miejscu. Ogłoszenia Sandomierz :  Sandomierz  motoryzacja (znajdziesz tutaj wszystkie ogłoszenia motoryzacyjne, kupno i sprzedaż aut nowych jak i używanych, części samochodowych i tym podobnych związanych z szeroko rozumianą motoryzacją), Sandomierz  nieruchomości (ogłoszenia kupna, sprzedaży i wynajmu nieruchomości, mieszkania, grunty rolne, działki, domy, garaże, lokale handlowe), Sandomierz – elektronika (wszelaki sprzęt elektroniczny, sprzęt rtv, agd, komputery, odtwarzacze dvd, vhs, blue ray itp.), Sandomierz – towarzyskie (ogłoszenia matrymonialne, przyjaźń, luźna znajomość, spotkania towarzyskie), Sandomierz – praca (ogłoszenia dotyczące pracy, więc jeżeli szukasz pracy albo jesteś pracodawcą i szukasz dla siebie pracownika to ta kategoria jest właśnie dla Ciebie), Sandomierz – usługi (jeżeli wykonujesz jakieś usługi typu: układanie płytek, malowanie, cyklinowanie, kredyty, gabinet urody, lub inne) i ogłoszenia różne, czyli takie które nie pasują do kategorii podanych wyżej bez względu na to czego dotyczą. Ogłoszenia Stalowa Wola :  Stalowa Wola – motoryzacja, Stalowa Wola – nieruchomości, Stalowa Wola – elektronika, Stalowa Wola – towarzyskie, Stalowa Wola – praca, Stalowa Wola – usługi i ogłoszenia różne. Ogłoszenia Tarnobrzeg : Tarnobrzeg  motoryzacja, Tarnobrzeg – nieruchomości, Tarnobrzeg – elektronika, Tarnobrzeg  towarzyskie, Tarnobrzeg  praca, Tarnobrzeg usługi i ogłoszenia różne. Analogicznie te same kategorie ogłoszeń przypisane są do pozostałych miast czyli Ostrowiec Świętokrzyski, Opatów, Staszów, Janów Lubelski i Nisko.

Serwis kompresorów

SERWIS SPRĘŻAREK I KOMPRESORÓW Pneumatyka jest dziedziną, która jest bardzo ważną nauką, odgrywającą wielką rolę przy konstrucji tych narzędzi.Powszechne zastosowanie urządzeń pneumatycznych, takich jak np. siłowniki wynika z zalet czynnika roboczego (powietrza lub oleju) oraz z zalet urządzeń napędzanych tym czynnikiem. Duża liczba projektowanych obecnie maszyn ma mniej lub bardziej rozbudowane urządzenia napędowe pneumatyczne, a w wielu z nich urządzenia te stanowią najważniejszą ich część. Instalacje pneumatyczne grają w nowoczesnych maszynach bardzo ważną rolę. Firma Air-Com z Wrocławia prowadzi serwis kompresorów. Każdy z serwisantów tej firmy ma za sobą wieloletnie doświadczenie w zawodzie. Serwis obejmuje teren całego kraju. Brakiem zalet sprężonego powietrza jest jego duża ściśliwość (ok. 2000 razy większa niż oleju), co bardzo utrudnia uzyskiwanie powolnych i płynnych ruchów w mechanizmach pneumatycznych. Inne wady sprężonego powietrza prezentują się następująco: – wahania wartości oddziaływań z zewnątrz, mają wpływ na prędkość przesuwania się napędzanych urządzeń – ograniczona jest długość ruchów prostoliniowych, co wypływa z trudności stworzenia długiej tulei cylindrowej i tłoczyska siłownika ewentualnie stosuję się w tym przypadku siłowniki teleskopowe lub siłowniki beztłoczyskowe, których w takiej nauce jak pneumatyka jest pełno. – niemal niemożliwe jest ścisłe powiązanie przemieszczeń w poszczególnych elementach maszyn i narzędzi Plusy sprężonego powietrza jako skupiska energii są następujące: – powietrze jest bezpieczne i nie brudne w eksploatacji – sprężone powietrze jest bardzo dobrym źródłem energii do wytwarzania sił w granicach od kilku daN do kilkunastu daN – powietrze jest ogólnodostępne, gdyż stanowi atmosferę ziemską – po wykorzystaniu sprężonego powietrza nie musimy go zwracać do sieci i ewentualnie wymieniać Oprócz dystrybucji urządzeń, firma trudni się również serwisowaniem sprzętu pneumatycznego. Serwis sprężarekoraz innego sprzętu dostarczany jest do klientów natychmiastowo. Fachowcy tej firmy zajmują się również doradztwem przy wyborze komponentów do maszyn pneumatycznych. Oprócz serwisowania firma zajmuje się taką dziedziną jak produkcja siłowników pneumatycznych. w skrócie postarałem się przedstawić zalety jak i wady zastosowania urządzeń pneumatycznych. Jeżeli chodzi o rynek Polski to największym sprzedawcą pneumatyki jest firma Air-Com z Wrocławia.

Forum samochodowe

Znalezienie idealnego dla siebie samochodu dla niektórych osób może być bardzo trudnym zadaniem. Na szczęście jednak w dzisiejszych czasach dostęp do sieci sprawia, że znalezienie różnych informacji czy opinii na temat interesującego nas modelu stało się wręcz banalnie proste. Stało się to już w tak dużym stopniu popularne, że teraz nawet niewielkie forum motoryzacyjneuważane jest za bogate źródło informacji. 
Typowe forum samochodowe ma to do siebie, że jego użytkownicy zwykle nie są profesjonalnymi znawcami tej branży, ale zwykłymi posiadaczami samochodów którzy doskonale znają nasze realia. Dzięki temu zazwyczaj z jednej takiejforumowej wymiany opinii możemy wyciągnąć o wiele więcej pożytecznej wiedzy, niż z wielu rozmaitych profesjonalnych artykułów. Co prawda nie wszyscy bywalcy takich for posiadają odpowiednie do udzielania takich rad kompetencje lub doświadczenie, ale wystarczy tylko wiedzieć, kto z nich jest naprawdę godny uwagi oraz zaufania. Jeżeli zatem potrzebujemy czegoś, co pomoże nam w podjęciu właściwej decyzji przy kupnie samochodu, lub zwyczajnie interesują nas te tematy, to auto forum bez wątpienia jest najlepszym do tego miejscem.

Opony serwis

Opony przed wprowadzeniem ich do produkcji , poddaje się je wielu kontroli. Proste modele opon rowerowych można kupić za ok 20PLN , a cena bardziejefektownych sięga więcej niż 200 zł . „Tanie opony” możemy nabyću wulkanizatora i w sklepach internetowych.  Opona powinna być badana przez kierowcę najlepiej przed każdym dłuższym wyjazdem. Na naszym rynku posiadamy sposobnośćdostać opony zimowe do każdego typu pojazdu ,jednak wybór jest zależny od eksploatatora auta. Bezpieczeństwo w trakcie jazdy jest zależne między innymi od tego , w jakim stanie są opony. Ażeby opona idealnie przylegała do felgi iżeby mogła poruszać się po drogach musi być właściwie napompowana. Należałobyraz na cztery tygodnie skontrolować ciśnienie w oponach ,w szczególności przed dłuższą podróżą. Opony kolcowemają metalowe kolce , które znacznie ułatwiają jazdę po lodzie lub śniegu.Informacje odnoszące się do bieżnikowania opon możemy odkryć nanaszej stronie. Pierwszorzędne opony przez wzgląd na swoją wieloletnią przetestowaną markę są bardzo kosztowne. „Serwis opon” to miejsce gdzie wymieniane i naprawiane są opony. Ogłoszenia stylu „Opony serwis” sa coraz popularniejsze. Opony rowkowe posiadają niewielkie rowki , zmniejszające przyczepności , lecz są bardzo pomocne przy odprowadzaniu wody spod koła. Warunki atmosferyczne mają znaczące znaczenie w razie korzystania z opon.

NISSAN GTR - POWRÓT LEGENDY

<h2>Nissan GTR - Powrót Legendy</h2>
<p>Autorem artykułu jest Jerzy  Siwakowski</p>
<br />
Nissan GTR ustanowił nowe standardy jeśli chodzi o produkcje samochodów sportowych, nie tylko dlatego że jest fenomenalnie szybki, praktyczny i znakomicie sie prowadzi, ale przedewszystkim dlatego że pomimo wszystkich swoich zalet nie jest cenowo nieosiagalny. Kupno Ferrari, Porsche? Tylko po co?
<p>Pochodzenie nowego GTRa wydaje sie troche niejasne. Nissan zwykł używać tego określenia w stosunku do modelu Skyline którego początki sięgają aż 1957 roku. Jest on jednak określany przez nissana jako niezależna produkcja gdyż produkcja Skylinea skończyła się na modelu R34. Przez fanów Nissana GTR jest  jednak nadal kojarzony jako kontynuacja tej legendarnej serii.</p>
<p><img style="vertical-align: top; border: 2.0px solid black; margin: 2.0px;" src="http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSAPZmhyIK1_fb351Ws-VW1LcKK0a0gqmRWIPVBrvoV7mso3FizZA" alt="Nissan GTR na torze" width="259" height="194" /></p>
<p style="text-align: justify;">Pomijając jednak trudność określenia pochodzenia nie można jednak odmówić temu autu jego zalet.</p>
<p>Wielkim momentum tego auta był test na słynnym torze Nurburgring, podczas którego pokonał okrążenie toru w czasie krótszym niż Porsche 911 turbo, co było niewypowiedzianym celem konstruktorów Nissana.</p>
<p>Umożliwiło to wcześniejsze porzucenie Gentelmans Agreement, czyli niesłownego paktu japońskich konstruktorów samochodów do nie przekraczania mocy wyjściowej 280 koni mechanicznych.</p>
<p>Japonia potrzebowała własnego super samochodu który mógłby konkurować z europejską czołówką, markami takimi jak Porsche, Aston Martin, Jaguar a nawet Ferrari czy Lamborghini.</p>
<p>Po premierze GTRa za ciosem szły inne japonskie marki takie jak Toyota, która pod szyldem Lexusa wypuściła model LFA.</p>
<p>Osiągami przewyższał on auta z najwyzszej półki, lecz ceny były tak astronomiczne że mało kto mógł sobie na niego pozwolić.</p>
<p>W tym aspekcie GTR bije na głowę całą konkurencje. Jest to chyba najtańsze 300 km/h jakie można dostać na rynku samochodowym w tym momencie.</p>
<p>GTR osiaga moc plus minus 470 koni mechanicznych przenoszonych na cztery koła przez pół automatyczną dwu sprzęgłową skrzynie biegów, co w rzeczywistości przenosi sie na osiągi rzędu 3,5 sekundy od 0 do 100 km/h oraz prędkość maksymalna rzedu 315 km/h.</p>
<p>Pomimo osiągów super samochodu, oferuje on także zaskakujący poziom praktyczności. W samochodzie znajdują sie tony elektroniki oraz układów ułatwiających życie kierowcy.</p>
<p>Na koniec warto wspomnieć o magazynach takich jak Top Gear które określiły GTRa,  jako samochód potrafiący osiągami zbliżyć kierowcę do boga bez zabijania go przy tym, co mówi samo za siebie.</p>
<p>Moim zdaniem GTR jest w stanie rozpocząć swoją własną legendę.</p>
---
    <p><p>Jerzy Siwakowski</p>
<p>www.motobzik.blogspot.com</p></p>

Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>

PORSCHE PANAMERA S - LIMUZYNA W 100%

<h2>Porsche Panamera S - limuzyna w 100 %</h2>
<p>Autorem artykułu jest Hubert  Pieszak</p>
<br />
Marka Porsche wkracza dzielnie do klasy samochodów luksusowych. Choć słynie z produkcji samochodów sportowych, Porsche świetnie poradziło sobie w nowym segmencie. Za kierownicą Porsche Panamera S każdy poczuje się wyjątkowo.<br />
<p style="text-align: justify;"><a href="http://media.artelis.pl/articles/19702/31179/porsche_panamera_s_e2b_2009_3.jpg" rel="lightbox"><img alt="" src="http://media.artelis.pl/articles/19702/31179/.porsche_panamera_s_e2b_2009_3_500x375.jpg" width="500" height="375" /></a>Patrząc na ten samochód nasuwa się wiele pytań. Czy jest to auto sportowe? Napewno nie, gdyż owe Porsche waży 1,8 t i ma prawie 5 m długości. Nie może to być coupe, gdyż nawet wysoki pasażer może wygodnie rozsiąść się w elektrycznie sterowanych fotelach. Więc może sedan? Ale nie ma sedana, w którym siedzi się niemal na podłodze i który ma bagażnik o zmiennej pojemności.</p>
<p style="text-align: justify;">Porsche jest znane z produkcji sportowych modeli. Segment luksusowych samochodów jest dla tej marki zupełną nowością. Jednak Porsche wkracza do tego segmentu bez żadnych kompleksów. I jest to dostrzegalne w cenie samochodu, która jest wysoka, nawet jak na warunki klasy premium. Wersja podstawowa kosztuje 111 tys. euro, a po uwzględnieniu dodatkowego wyposażenia (m.in. pakietu Chrono Plus, dwusprzęgłowej skrzyni biegów, adaptacyjnego zawieszenia), cena wzrasta do 120 tys. euro. Zaskakujące jest to, że w Polsce musimy za taką wersję zapłacić o 16 tys. euro więcej niż na rynku niemieckim.</p>
<p style="text-align: justify;">Jeśli już usiądziemy za kierownicą, będziemy wiedzieli za co zapłaciliśmy. Siedzi się dość nisko na profilowanych siedzeniach. Wysoki tunel środkowy i pozycja kierowcy są charakterystyczne dla sportowych samochodów. Z jednej strony jest to więc typowe Porsche. Jednak wnętrze jest szlachetne i bardzo luksusowe, kojarzące się z 5-gwiazdkowym hotelem. Mimo, że na środkowej konsoli jest mnóstwo przełączników, ułożone są one logicznie, więc ich obsługa jest prosta.</p>
<p style="text-align: justify;">Silnik uruchamia się za pomocą przycisku z lewej strony kierownicy. Dźwięk silnika jest miły dla ucha. Przyspiesza subtelnie, płynnie zmieniając przełożenia. Jest fantastycznie wyciszony. W momencie zatrzymania auta, Panamera wyposażona w system start-stop automatycznie się wyłącza. Na autostradzie potrafi pokazać pazur. Przy 400 KM bez problemu rozpędzamy się do 270 km/h. Komfort jazdy jest niesamowity, bez względu na to, który tryb pracy aktywnego zawieszenia został wybrany. Tym samochodem po prostu trzeba się przejechać, żeby to poczuć.</p>
---
    <p><p>Hubert Pieszak</p>
<p>Więcej info na moim moto - blogu:</p>
<p>motoryzacjawpigulce.blogspot.com</p></p>

Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>

SUV W WERSJI MINI,CZYLI MITSUBISHI ASX 4X4

<h2>SUV w wersji mini, czyli Mitsubishi ASX 4x4</h2>
<p>Autorem artykułu jest Hubert  Pieszak</p>
<br />
Dotychczas każdy myślał o nim jak o spokojnym, niepozornym autku. Choć wygląda niepozornie, ASX ze 150 - konnym dieslem i napędem 4x4 potrafi sprawić dużą frajdę podczas jazdy.
<p><img alt="mitsubishiasxcompact4x4front196086" src="http://media.artelis.pl/articles/19702/31670/mitsubishiasxcompact4x4front196086.jpg" width="300" height="200" /></p>
<p style="text-align: justify;">Widząc ASX po raz pierwszy ma się wrażenie, że jest mały. Jednak w rzeczywistości jest on całkiem przestronnym samochodem. Nawet osoby w drugim rzędzie siedzeń nie będą narzekały na brak miejsca. Standardowe wyposażenie auta jest dość bogate. Dużym plusem auta są wygodne fotele i przejrzysta deska rozdzielcza. Rozmieszczenie przycisków jest logiczne, więc szybko je znajdziemy.</p>
<p style="text-align: justify;">150 - konny silnik daje podczas jazdy mnóstwo radości. Choć przyspieszenie nie wciska w fotel, rozpędzamy się do 100 km/h w 10 s, co jest dobrym wynikiem w przypadku SUV-a. Spalanie nie przeraża (6,9 l/100 km w mieście, 5,0 l/100 km poza miastem). Taki wynik to zasługa systemu start-stop. Niestety nie jest on dopracowany, bowiem po wciśnięciu pedału sprzęgła trzeba chwilę odczekać na moment włączenia silnika. Sam silnik pracuje trochę głośno na wyższych szybkościach. Za to 6 - biegowa skrzynia działa bez zarzutu.</p>
<p style="text-align: justify;">Napęd 4x4 nie czyni jeszcze z Mitsubishi ASX prawdziwego SUV-a. Jednak dzięku niemu bezpieczniej poczujemy się na śliskiej nawierzchni. Oprócz dołączanego napędu na tylne koła, możemy pokrętłem umieszczonym na tunelu środkowym wybrać funkcję Lock, która powoduje, że na tył przekazywane jest więcej momentu niż przy włączonym 4WD. Tłumienie wybojów przez napęd nadal jest skuteczne.</p>
<p style="text-align: justify;">ASX 4x4 jest o 6 tys. zł droższy od swojego przednionapędowego odpowiednika i kosztuje 92 990 zł. To wysoka cena. Za Outlandera w wersji Invite zapłaccimy tylko o 4 tys. zł więcej. Należy więc ten zakup przemyśleć.</p>
---
    <p><p>Hubert Pieszak</p>
<p>Więcej info na moim moto - blogu:</p>
<p>motoryzacjawpigulce.blogspot.com</p></p>

Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>

NIEBEZPIECZNE AUDI Q7

<small>Autorem artykułu jest Mateusz Kot</small><br>
<b>Niebezpieczne Audi Q7</b><br>
Kupując samochody używane zdajemy sobie sprawę z faktu, że mimo, iż właściciel twierdzi, że auto jest bezwypadkowe i bezpieczne, to jednak istnieje ryzyko, że prawda jest inna. W przypadku samochodów fabrycznie nowych jesteśmy pewni co do bezpieczeństwa, za które płacimy. Czy na pewno?
<br>
<strong>Audi </strong>to klasa sama w sobie. <strong>Audi</strong> to marka, która nie odpuszcza wyścigu o status najbardziej ekskluzywnych, prestiżowych i bezpiecznych samochodów. Konkuruje z takimi gigantami jak Mercedes i BMW na rynku niemieckim oraz z Volvo i Toyotą na rynku zagranicznych.<strong>Audi, </strong>produkujące <strong><a href="http://www.motogratka.mildi.net.pl" title="samochody używane Audi">samochody top class</a></strong> przyzwyczaiło już nie tylko swoich fanów i miłośników charakterystycznych czterech kółek na osłonie chłodnicy, ale również zaciekłych przeciwników do tego, iż wypuszczany każdy nowy model z fabryki staje się obiektem pożądania i podziwu. Razem z bardzo solidną stylistyką idzie również poczucie bezpieczeństwa samochodu. <strong>Audi Q7</strong>, potężny<em> SUV</em>, na drodze niemal krążownik jest uosobieniem solidności i bezpieczeństwa. Ale czy faktycznie samochód wypada tak fantastycznie w testach bezpiecznej jazdy jak wygląda?Mieliśmy już w historii próbki nieudanych egzemplarzy samochodów wypuszczonych przez uznane marki, które później musiały trafić do przeróbki, nabywcy tuż po zakupie proszeni byli o przyjazd do serwisu w celu usunięcia wad fabrycznych. Tak było na przykład z Mercedesem klasy A, w którym odpadały koła. Takich przypadków było więcej, a dowodzą one tego, że niestety ludzki umysł nawet wsparty komputerami jest zawodny i w każdym nawet najbardziej uznanym modelu mogą pojawić się defekty.Wygląda na to, że również w <strong>Audi</strong> modelu <strong>Q7</strong> znaleziono usterkę i nie jest to bynajmniej źle spasowany zaczep schowka na kokpicie trzeszczący podczas jazdy, czy też samorozkładający się fotel pasażera. Wada wykryta w <strong>Audi</strong> wydaje się być znacznie poważniejsza i może mieć fatalne skutki w razie kolizji drogowej. Jak donosi tygodnik motor, importer <strong>samochodów Audi Q7</strong> ogłosił oficjalnie, że niektóre sprzedane w Polsce egzemplarze posiadają bardzo istotną wadę. Pasażerowie podróżujący tymi <em>samochodami</em> w momencie kolizji i uruchomienia poduszek powietrznych mogą zostać zranienie plastikowymi fragmentami osłony słupka bocznego. To poważne zagrożenie i wydaje się, żę w samochodzie którego cena zakupy z pełnym wyposażeniem mocno przekracza kwotę dwustu tysięcy złotych taka usterka jest niedopuszczalna.W sytuacji, w której producent wykrywa ewentualną wadę fabryczną, ma obowiązek poinformować swoich klientów a następnie zobowiązany jest bezpłatnie usunąć usterkę. I faktycznie <strong>Audi </strong>z tego obowiązku się wywiązało. Czy jednak nie pozostawi ten fakt trwałego uszczerbku na wizerunku firmy, tego jeszcze nie wiemy.
<br>Mateusz Kot
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.

VOLKSWAGEN SCIROCCO

<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Volkswagen Scirocco</b><br>
Po raz pierwszy model Scirocco, którego nadwozie opracował Giorgetto Giugiaro został przedstawiony publiczności wiosną 1974 roku na Genewskich Targach Samochodowych.
<br>
<strong></strong>Niedługo potem z zakładów w Wolfsburgu wyjechał pierwszy egzemplarz, który trafił do salonów. W 1975 roku zaczęto eksportować Scirocco do USA. Z początku model ten oferowany był z trzema silnikami o pojemności 1.1 L (50 KM) oraz 1.5 L (70 i 85 KM) i wyposażony m.in. w ogrzewanie tylnej szyby, siedzenia z pochylanym oparciem, a w droższych wersjach wyposażenia także podwójne reflektory halogenowe, obrotomierz, skórzaną kierownicę czy wielowarstwową przednią szybę. W sierpniu 1975 roku półtoralitrowy silnik zastąpiono silnikiem o pojemności 1.6L i mocy 75 KM zaś niespełna rok później na rynek wyszła wersja GTI dysponująca mocą 110KM osiągniętą dzięki m.in. zastosowaniu systemu wtrysku <em>K-Jetronic</em> firmy Bosch. W 1978 roku przestylizowano karoserię, usprawniono łożyskowanie silnika i przekładnię kierowniczą. W 1979 roku wprowadzono silnik o pojemności 1.3 L i mocy 60 KM oraz wszystkie wersje Scirocco wyposażono w pięciostopniowe, manualne skrzynie biegów. Łącznie taśmy montażowe opuściło 506 109 sztuk pierwszej generacji modelu Scirocco. <br><br><strong></strong><strong>Scirocco II</strong><br> Główną ciekawostką jest fakt, iż prace nad nowym Scirocco rozpoczęły się już w 1976 roku, natomiast rynkowy debiut osiągnęło w marcu 1981 roku. Tak jak i poprzednik, po raz pierwszy szerszej publiczności nowy Scirocco został zaprezentowany w Genewie. Głównymi zmianami w stosunku do poprzednika były: <br> - wprowadzono nowe przednie reflektory.<br> - zrezygnowano z tylnych bocznych szyb zwężających się ku górze.<br> - poszerzono słupki boczne i zwężono tylne.<br> - zastosowano nową deskę rozdzielczą.<br> - wprowadzono tylna szyba zaokrągloną ku dołowi.<br> - spojler tylny montowano seryjnie.<br> - obniżono samochód.<br> - zmniejszono współczynnik oporu (Cx) z 0,42 do 0,38.<br> - zrezygnowano z silnika o pojemności 1,1 l.<br> W sierpniu 1982 roku rozpoczęto montowanie silnika o pojemności 1.8 L i mocy 112 KM, zaś w 1985 roku paletę silnikową wzbogacił silnik szesnastozaworowy o mocy 139 KM. W 1983 roku VW wprowadził na rynek amerykański wersję WOLFSBURG EDITION, oraz jubileuszową, limitowaną wersję CALIFORNIA EDITION z okazji wyprodukowania 600-tysięcznego Scirocco. W 1988 roku zakończono sprzedaż nowego Scirocco w USA, a rok później w Kanadzie. Ostatni egzemplarz Scirocco II zszedł z taśmy produkcyjnej 10 września 1992 roku i został oznaczony numerem 291 497. <br><br><strong>Volkswagen Scirocco III</strong><br>W 2006 roku zaprezentowano w Paryżu studyjny model Iroc, który był zapowiedzią Volkswagena Scirocco trzeciej generacji. Nowy model zostanie wprowadzony na rynek w 2008 roku. W 2008 roku VW Scirocco ścigał się w 24 godzinnym wyścigu na słynnym torze Nürburgring pod nazwą GT24. Zdobył w swojej klasie 1 i 2 miejsce, a w całej stawce 11 i 14.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.

VOLKSWAGEN CORRADO

<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Volkswagen Corrado</b><br>
Volkswagen Corrado jest 3-drzwiowym coupe, stworzonym przez Volkswagena, a produkowanym przez Karmanna w Osnabruck. Do budowy zastosowano płytę podłogową z Passata B3 w tylnej części a przód był wspólny z Golfem i Jettą.
<br>
Wiele części mechanicznych było wspólnych z innymi Volkswagenami. Corrado produkowano od 1988 do 1995 r. a łączna produkcja osiągnęła 97 521 pojazdów. Początkowo Corrado miało być trzecią wersją Scirocco, lecz ze względu na o wiele wyższą masę i cenę, Volkswagen zdecydował się na zmianę nazwy. Pomimo dodatkowej wagi Corrado oferowało wyjątkowe właściwości jezdne, ustępowało jednak na tym polu swojemu poprzednikowi czyli Scirocco. Ponadto, znalazło się na prestiżowej liście "25 samochodów, którymi musisz pojeździć przed śmiercią" ogłoszonej przez brytyjski magazyn "Car". Samochód do dziś ma wielu fanów na całym świecie, którzy wciąż czerpią radość z jego nadzwyczajnych możliwości. Debiut Volkswagena Corrado odbył się w 1988 r. i posiadał on początkowo dwa silniki o pojemności 1.8 litra: 16-zaworowy o mocy 139 KM (102 k W) jako model podstawowy (oznaczenie KR), oraz doładowany 8-zaworowy znany jako G60 (oznaczenie PG) i dostarczającym 160 KM (118 kW). Nazwa G60 wywodzi się od sprężarki mechanicznej typu G montowanej w tymże modelu, której przekrój przypomina literę "G". W 1992 wprowadzono do produkcji dwie nowe wersje silnikowe. Pierwsza o pojemności 2.0 litra, 16V (oznaczenie 9A) o mocy 136 KM (100 kW) a druga pojemności 2.9 litra, 12V (oznaczenie VR6) o mocy 190 KM (143 kW). Wersja przeznaczona na rynek północnoamerykańskiej miała pojemność 2.8 litra i moc 174 KM (128 kW). Konstrukcja silnika VR6 była rewolucyjna w owym czasie, ze względu połączenie zalet silników widlastych oraz rzędowych i poprzez umiejscowienie cylindrów pod kątem 15° w pojedynczej głowicy. Pozwoliło to na zmieszczenie silnika 6-cylindrowego w miejsce 4-cylindrowego. W USA Corrado zadebiutowało w 1990 r., a wycofano je ze sprzedaży w 1994. W Europie produkcja zakończyła się limitowaną edycją "Storm" dostępną tylko w Wielkiej Brytanii. Kilka dyskretnych znaczków, grill w kolorze nadwozia, 15-calowe felgi BBS "Solitude" i standardowo montowane elementy dotychczas dostępne za dopłatą (podgrzewane fotele) to wszystko, co odróżniało model "Storm" od bazowego VR6. Wyprodukowano tylko 500 sztuk: 250 w kolorze Classic Green i 250 w kolorze Mystic Blue (dostępnym tylko w wersji "Storm"). W Niemczech występowała także wersja specjalna "Jet", wypuszczona w 1991 i produkowana do 1992. Wyposażona w silnik G60 wyróżniała się innym wnętrzem. We Włoszech można było kupić wersje "Estoril" wyposażona w koła "Estoril" Wielu posiadaczy VW Corrado nieustannie modyfikuje swoje pojazdy. Spotkać można wiele doładowanych VR6, układów hamulcowych z współczesnych sportowych wersji Golfa, Audi lub Seata. Coraz częściej pojawiają się przekładki wszechobecnych silników 1.8T, czasem można spotkać nawet wersje z napędem na 4 koła. W Polsce, jak na razie, wiadomo o jednym takim egzemplarzu. Do budowy zastosowany został kompletny układ napędowy z Golfa syncro, a napędza go około 250 konny turbodoładowany silnik benzynowy o pojemności 2000cm3 i 16 zaworach.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.

FERRARI ENZO

<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Ferrari Enzo</b><br>
Ferrari Enzo - supersamochód produkowany przez włoską firmę Ferrari, zaprezentowany podczas Międzynarodowych Targów Paryskich w 2003 roku. Został nazwany na cześć założyciela firmy Enzo Ferrariego.
<br>
Nazywanie tego samochodu <em>F60</em> jest błędem, bowiem po raz pierwszy został pokazany w 2003 roku (niemniej produkcja zaczęła sie w 2003 roku, tylko 6 lat po prezentacji F50). Koncern Ferrari planował zaprezentować nowy model w 2007 roku, który tym razem miał zostać nazwany F60, jednak plany się nie spełniły. Enzo było testowane na włoskim owalnym torze w Nardo gdzie osiągnęło prędkość wynoszącą 355 km/h, czyli o 5 km/h większą od podawanej przez producenta. Tym samym stało się czwartym po Bugatti Veyronie (407 km/h), McLarenie F1 (396km/h) i Brabusie Rocket S (360,5 km/h) najszybszym samochodem testowanym na tym torze. <br><br><strong>Dane techniczne</strong><br> Ogólne: <br> - Ilość wyprodukowanych egzemplarzy: 349 + 50 seryjnych + 1 specjalny, z którego dochód przekazano ofiarom powodzi w Azji<br> - Projekt: Pininfarina<br> - Zbiornik paliwa: 110 litrów<br> - Zużycie paliwa: 23,0 l/100 km<br> Osiągi: <br> - Prędkość maksymalna: 355 km/h<br> - Moc maksymalna: 662 KM/492 kW przy 7,800 rpm<br> - Maksymalny moment obrotowy: 657,5 Nm przy 5,500 rpm<br> - 0-100 km/h: 3.65 s<br> Wymiary: <br> - Rozstaw kół przednich: 1 660 mm<br> - Rozstaw kół tylnych: 1 650 mm<br> Opony: <br> - Przód: Bridgestone Potenza RE050A Scuderia 245/35ZR19<br> - Tył: Bridgestone Potenza RE050A Scuderia 345/35ZR19<br> Napęd: <br> - Typ silnika: V12<br> - Pojemność: 5 998 cm3 (6,0 l)<br> - Średnica cylindra x skok tłoka: 92x75,2 mm<br> - Rozrząd: DOHC, 4V<br> - Wtrysk paliwa: bezpośredni, elektroniczny sekwencyjny Bosch Motronic ME7<br> - Stopień sprężania: 11,3:1<br> - Napęd: tylna oś<br><br><strong>Ciekawostki</strong><br> - Na początku 2006 roku Enzo Szweda Stefana Erikssona zostało doszczętnie zniszczone w wypadku samochodowym na ulicach Malibu, dzielnicy Los Angeles. Prowadząc z 0,9 promila alkoholu we krwi Eriksson stracił kontrolę nad pojazdem, który wjechał na wzniesienie, wzbił się w powietrze z prędkością 260 km/h i wylądował na słupie wyrywając go z ziemi. Wskutek szczęśliwego zbiegu okoliczności Ferrari uderzyło w słup bokiem tuż za kabiną pasażerską, a obrażenia kierowcy ograniczyły się do przeciętej na poduszce powietrznej wargi.<br> - Podczas kręcenia filmu "Redline" (2007), aktor Eddie Griffin zniszczył Enzo producenta filmu.<br> - Ferrari P4/5 by Pininfarina to Ferrari Enzo przebudowane przez włoską firmę Pininfarina. W samochodzie nie zmieniono podwozia, co pozwoliło na zachowanie oryginalnej nazwy firmy. Amerykanin James Glickenhaus przywiózł do Włoch swoje Ferrari 330 P3/4 i nowe Enzo. Przez trzy lata łączono najlepsze elementy tych samochodów. Efektem końcowym było lżejsze o 200 kg i rozpędzające się do 362 km/h monstrum.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.

PORSCHE 986 BOXTER

<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Porsche 986 Boxster</b><br>
Porsche Boxster - roadster z centralnie umieszczonym silnikiem zbudowany przez firmę motoryzacyjną Porsche. Pierwsza generacja Boxstera (986) została wprowadzona pod koniec 1996 roku jako rocznik 1997.
<br>
Był to zarówno najmniejszy jak i najtańszy samochód Porsche w tym czasie, wprowadzony w zastępstwie dla przedniosilnikowego Porsche 968, którego produkcję zakończono w 1996. Pierwsze wyprodukowane samochody zasilał sześciocylindrowy silnik o pojemności 2.5 litra. W 2000, wprowadzono nową odmianę Boxster S, która odznaczała się większym, mocniejszym silnikiem o pojemności 3.2l, podstawowa wersja otrzymała 2.7 litrowy silnik. W 2005, zmiany były na tyle poważne, że Porsche ochrzciło nowy model jako Porsche 987 Boxster. 987 był mocniejszy od 986; wydajność silnika wzrosłą jeszcze bardziej w 2007, gdy oba warianty Boxstera otrzymały silnik od modelu Porsche Cayman. Produkcja 986 rozpoczęła się w fabryce w której produkowano wcześniej Porsche 928 w Stuttgarcie, (Niemcy) w 1996 roku. Boxster jest również produkowany na kontrakcie w Uusikaupunki, Finlandia. Boxster był najlepiej sprzedającym się Porsche od czasu jego wprowadzenia w 1997 roku do czasu zaprezentowania modelu Cayenne w roku 2003. Nazwa Boxster pochodzi od kombinacji słów "boxer", oznaczającą silnik o przeciwległych cylindrach oraz od słowa "roadster", oznaczającego samochód bez dachu. Wygląd pierwszej generacji Boxstera był mocno zainspirowany modelami Porsche Spyder i Speedster oraz 550 Spyder. Po naradach z Toyotą, Porsche udało się znacznie obniżyć koszty produkcji, wprowadzono wiele wspólnych części dla obydwu modeli. Rzeczywiście, Boxster posiada dokładnie taką samą pokrywę oraz przedni błotnik jak model 996, jak również kilka innych części. Początkowo montowany silnik 2.5L M96 jest bardzo podobny do silnika 3.2L M96 stosowanego w Porsche 996; były to pierwsze chłodzone cieczą silniki Porsche umieszczone z tyłu pojazdu. Powszechnie wiadome jest że stylistyka Boxster/911 oraz zmniejszenie kosztów produkcji uratowało Porsche od przejęcia przez inną markę.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.

FORD MUSTANG

<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Ford Mustang</b><br>
Ford Mustang to popularny (uważany wręcz za kultowy) amerykański samochód osobowy. Pierwsza generacja Mustanga była bazowana na modelu Falcon. Pierwszy egzemplarz samochodu zjechał z linii produkcyjnej 9 marca 1964 roku.
<br>
Na początku lat sześćdziesiątych jedynym samochodem sportowym produkowanym w Stanach Zjednoczonych był Chevrolet Corvette. Jednak jego wysoka cena odstraszała potencjalnych nabywców o niskich i średnich dochodach. Ford Thunderbird stał się autem luksusowym - wygodnym, ale nie dynamicznym i szybkim. Samochody sportowe sprowadzane z Wielkiej Brytanii sprzedawały się dobrze. Jednocześnie pierwsze pokolenie ludzi urodzonych tuż po drugiej wojnie światowej (tzw. "baby-boomers") osiągało w połowie lat 60. dorosłość i poszukiwało swojego pierwszego auta - niewielkiego, a jednocześnie o sportowym charakterze. <br><br><strong>Pierwsze prototypy</strong><br> W roku 1962 jeden z menedżerów Forda, Donald N. Frey wpadł na pomysł stworzenia całkowicie nowego auta. Pomysł poparł główny menedżer Forda, Lee Iacocca. W roku 1962 i 1963 powstały zatem dwa prototypy, które wyznaczyły drogę pod ostateczny wygląd Forda Mustanga. <br><br><strong>T-5 (Mustang 1)</strong><br> Pierwszy prototyp - Mustang 1 (znany też jako T-5) został zaprezentowany podczas wyścigów U.S. Grand Prix w miejscowości Watkins Glen w październiku 1962 roku. Kierowcy Dan Gurney i Sterling Moss przejechali samochodem na zmianę kilka okrążeń z dużą prędkością, by zademonstrować jego możliwości. Mustang 1 rozwinął prędkość 207 km/h (115 mil na godzinę) i przejechał ćwierć mili w 18,2 sekundy. Mustang I był dwumiejscowym roadsterem z silnikiem V4 umieszczonym pośrodku. Silnik miał moc 90 koni mechanicznych i był chłodzony przez dwa wentylatory ulokowane we wlotach powietrza tuż przed tylnymi kołami. Pokrycie zostało wykonane ze sprasowanych blach aluminiowych przytwierdzonych do rurowego podwozia. Prototyp tworzyło trzech ludzi: inżynier Herb Misch, stylista Gene Bordinant i Roy Lunn, planista. Samochód został zaprojektowany w ciągu 21 dni. <br><br><strong>Mustang II Prototype</strong><br> W roku 1963 został wprowadzony kolejny prototyp - tym razem nazywał się Mustang II. Jego wygląd odróżniał się znacząco od poprzedniego prototypu - był to teraz pojazd czteromiejscowy z silnikiem umieszczonym z przodu. Pod względem konstrukcji i danych technicznych był bardzo podobny do modelu seryjnego produkowanego w roku 1964. Nadwozie samochodu zostało zaprojektowane w studiach projektanckich Lincoln-Mercury. <br><br><strong>Nazwa i marka</strong><br> Skoro już było wiadomo, że powstanie nowy samochód, potrzebował on nazwy i charakterystycznego, rozpoznawalnego symbolu. Pomysły na nazwy były różne. Samochód miał nazywać się: T-5, Cougar, Aventura, Allegro, Stiletto, Turino, Torino, a nawet XT-Bird. Warto zauważyć, że niektóre z tych nazw posłużyły później jako nazwy innych modeli samochodów z koncernu Forda. Samochód miał być kierowany głównie dla ludzi młodych, więc było potrzebne coś, co symbolizuje wolność i nieskrępowanie, a jednocześnie siłę. Symbolem takim stał się mustang - dziki koń z prerii Ameryki Północnej. Jednocześnie powstało charakterystyczne logo Mustanga - galopujący koń na tle czerwonych, białych i niebieskich pasków symbolizujących Stany Zjednoczone i amerykańskie korzenie. <br><br><strong>Sukces</strong><br> Pomiędzy 9 marca a początkiem kwietnia 1964 roku Ford wyprodukował 8160 modeli Mustanga. Chodziło o to, żeby każdy dealer Forda w Stanach Zjednoczonych miał przynajmniej jednego Mustanga w swoim salonie samochodowym. Przygotowano też ogromną kampanię reklamową, zakrojoną na praktycznie wszystkie ówcześnie dostępne media. 16 kwietnia, dzień przed oficjalną premierą Mustanga, w amerykańskiej telewizji została wyemitowana reklama samochodu. Obejrzało ją ponad 29 milionów osób. Następnego dnia pojawiły się reklamy samochodu w 2500 gazetach i czasopismach. Najważniejsze krajowe dzienniki oraz niektóre zagraniczne gazety zamieściły artykuł dotyczący premiery nowego auta. Pomysł chwycił: W ciągu pierwszego dnia sprzedaży zostało złożonych 22 tysiące zamówień na nowe Mustangi. W ciągu pierwszego weekendu salony samochodowe odwiedziło 4 miliony Amerykanów. W cztery miesiące sprzedano 100 tysięcy samochodów, a 16 kwietnia 1965, w rok po premierze, w Kalifornii sprzedano Mustanga numer 418 812. W marcu 1966 roku z taśmy produkcyjnej zjechał milionowy Mustang. <br><br><strong>Dostosowanie do potrzeb klienta</strong><br> Ford Mustang zawdzięcza również swój sukces i dobre dochody dla firmy szerokiej gamie części i akcesoriów, które kupujący mógł dostosować do swoich potrzeb. Było to jedno z pierwszych aut z tak szerokimi możliwościami wyboru dodatkowego wyposażenia (pierwszy w tej branży był Pontiac). Dzięki dodatkowym opcjom cena samochodu w zależności od ilości wybranych dodatków rosła o kilkaset dolarów, dzięki czemu Mustang stał się dochodowy zarówno dla dealera, jak i producenta. Dodatków do wyboru było bardzo wiele. Poczynając od wyboru czterostopniowej manualnej skrzyni biegów lub trzystopniowej automatycznej skrzyni biegów, poprzez różne wersje silników (np. wprowadzony w czerwcu 1964 silnik K-Code o mocy 271 koni mechanicznych), pakiety z usztywnionym zawieszeniem, szersze opony, aż po elementy wystroju i służące komfortowi, np. klimatyzacja, winylowy dach, różne wzory kołpaków i felg, oraz montowane w samochodzie radio. <br><strong><br>Reakcja konkurencji</strong><br> Konkurencja Ford Motor Company - firmy American Motors Corporation, General Motors i Chrysler Corporation nie były przygotowane na nadejście takiego samochodu jak Ford Mustang. U Chryslera konkurencją dla Mustanga mógł stać się Plymouth Barracuda o podobnym typie nadwozia. GM produkował podobny samochód o sportowym charakterze z silnikiem umieszczonym z tyłu - Corvair Monza. Jednak Monza nie sprzedawała się tak dobrze m.in. ze względu na to, że posiadała tylko sześciocylindrowy silnik, podczas gdy Mustang oferował już silnik ośmiocylindrowy. Dopiero w roku 1967 GM zdołało wprowadzić na rynek dwa nowe auta: Chevrolet Camaro i Pontiac Firebird. Nawet firmy Lincoln-Mercury postanowiły stworzyć podobne auto, czego wynikiem był Mercury Cougar (taką nazwę miał nosić Mustang jeszcze przed premierą). W roku 1968 AMC wprowadziło model Javelin, a w dwa lata później dwumiejscowy AMX. <br><br><strong>1964 - 1966 (Pierwsza generacja)</strong><br> 1964 Ford Mustang Ford Mustang został wprowadzony w kwietniu 1964 roku. Samochód został zbudowany na bazie modelu Falcon. Pierwsza wersja Mustanga miała praktycznie takie same wymiary jak Falcon. Wiele części Mustanga pochodziło z modeli Falcon i Fairlane. W roku 1965 nastąpiły niewielkie zmiany zewnętrzne, jak np. zmiana gamy kolorów karoserii oraz wnętrzna, oraz kilka zmian konstrukcyjnych, jak wprowadzenie nowych silników, mocniejszych niż w roku 1964. W roku 1965 pojawił się też pakiet GT, oferujący usztywnione zawieszenie, czterostopniową skrzynię biegów, mocniejszy silnik oraz zmiany w wyglądzie zewnętrznym nadające autu bardziej sportowy charakter. 1965 był to też rok pojawienia się pierwszego Mustanga przerobionego w firmie Shelby - dostosowanego do potrzeb wyścigów Shelby GT-350, który miał bardziej sportowy charakter niż zwykły Mustang. W 1966 roku zachodzą niewielkie zmiany zewnętrzne, głównie w wyglądzie atrapy chłodnicy. Samochód zostaje też wyposażony w mocniejszy silnik oraz powiększa się gama dodatkowych akcesoriów (jest ich teraz 70). Auto zostaje nieco poszerzone i wydłużone, przez co wnętrze staje się bardziej obszerne. <br><strong><br>1967 - 1968 (Druga generacja)</strong><br> Mustang po raz kolejny przeszedł kosmetyczne zmiany wyglądu. Linia dachu we wszystkich nadwoziach została praktycznie ta sama. Zwiększono natomiast względy bezpieczeństwa, zgodnie z nowymi rządowymi zaleceniami dla samochodów osobowych. Nadal montowano silniki o coraz większej mocy - w roku 1968 można było już wybrać silnik o mocy 335 lub 390 KM. Rok wcześniej, w 1967 firma Shelby wprowadziła nowe auto bazowane na Mustangu - Shelby GT500. Montowano w nim silnik o pojemności 428 cali sześciennych (7 litrów). Warto wspomnieć, że Mustang Fastback z roku 1968 stał się znany dzięki scenie pościgu z filmu <em>Bullitt</em> z Stevem McQueenem w roli głównej. <br><strong><br>1969 - 1970 (Trzecia generacja)</strong><br> Silnik modelu Boss 429 28 sierpnia 1968 roku Ford zaprezentował nowego Mustanga na rok 1969. Tym razem samochód przeszedł gruntowny facelifting. Metalowa, chromowana atrapa chłodnicy została zastąpiona przez nową, czarną i wykonaną z plastiku. Logo Mustanga nie było już umieszczone pośrodku, tylko po stronie kierowcy i było mniejsze. Boczne i tylne linie nadwozia zostały wygładzone, tylna ściana wraz z szybą opadała łagodnie aż do punktu styku z tylnymi światłami. Z przodu zostały zamontowane poczwórne światła: 2 wewnątrz atrapy chłodnicy i 2 poza nią. Maska przypominała nieco swym wyglądem literę V, co było podkreślone przez wlot powietrza umieszczony na masce. Zmianie uległ też napis MUSTANG, a szyby zostały powiększone i rozszerzone, co umożliwiło lepszą widoczność. W tym okresie powstały trzy wersje Mustanga: Mach 1, Boss 302 oraz Boss 429. Boss 429 był autem stworzonym dla celów wyścigów NASCAR. Było to auto wyposażone w silnik V8 o pojemności 429 cali sześciennych (ok. 7 litrów) i o mocy 375 KM. Prawdopodobnie wybudowano tylko 1,300 sztuk tego auta. Był to chyba najszybszy i najdroższy swego czasu Mustang. Boss 302 miał być połączeniem siły "muscle cara" ze zwrotnością samochodu sportowego. Był on najczęściej napędzany 290-konnym silnikiem V8 o pojemności 302 CI (ok. 5 litrów) i posiadał czterostopniową manualną skrzynię biegów. Boss 302 określany był mianem "auta, którym GT-350 powinien był być". Wyprodukowano tylko niecałe 9000 egzemplarzy tych samochodów. W roku 1970 przyszła kolejna zmiana w wyglądzie Mustanga - galopujący koń pojawił się znów pośrodku chłodnicy. Atrapa chłodnicy została powiększona, liczbę przednich reflektorów zredukowano do dwóch, które mieściły się w atrapie chłodnicy. Po bokach atrapy znajdowały się podwójne otwory imitujące wloty powietrza. W roku 1970 został też wprowadzony model Mach 1, który był najwygodniejszy z trzech modeli Mustanga produkowanych w tym czasie. W wyposażeniu pojawiła się też klimatyzacja, która spowodowała spadek sprzedaży Mustangów kabrioletów prawie o połowę. Jest to też rok zerwania współpracy firm Ford i Shelby. <br><strong><br>1971 - 1973 (Czwarta generacja)</strong><br> W tych latach nastąpił schyłek klasycznych Mustangów wyposażonych w duże silniki V8. Sam samochód jeszcze bardziej urósł, przez co modele produkowane w tych latach były największymi Mustangami, jakie były kiedykolwiek produkowane. Jednocześnie następowało obniżenie mocy dostępnych silników i dostosowanie do nowych norm dotyczących emisji spalin. Wygląd Mustanga w 1971 roku uległ zmianie profilu nadwozia i wielu elementów wystroju auta. Charakterystycznym elementem był łagodnie opadający przód i tył. Producenci chcieli, by Mustang wciąż pozostał sportowy i agresywny, jednak utrudniały to coraz bardziej rygorystyczne reguły emisji spalin i ochrony środowiska. Dlatego postanowiono położyć większy nacisk na wygląd i wygodę. Ta forma nadwozia pozostała niemal niezmieniona do roku 1973, kiedy to wszedł kolejny przepis dotyczący zderzaków - Mustang z 1973 roku musiał mieć większe zderzaki, przez co jeszcze podniosła się jego masa. Również w 1973 roku Ford porzucił produkcję kabrioletów - nie powstawały one aż do roku 1983. Wiadomość o zaprzestaniu produkcji kabrioletów spowodowała wzrost sprzedaży o 5700 aut. <br><strong><br>1974 - 1978 (Piąta generacja)</strong><br> Połowa lat 70. w Stanach Zjednoczonych wymusiła zmianę stylu życia - a co za tym idzie, również samochodów. Nadszedł kryzys paliwowy, inflacja wynosiła 12%. Dodge zaprzestał produkcji modelu Challenger, zakończono również produkcję samochodu Plymouth Barracuda. General Motors niemal porzuciło produkcję modeli Camaro i Firebird. Do przepisów dotyczących emisji spalin dołączyło ograniczenie prędkości do 55 mil na godzinę. Aby Mustang przetrwał, musiał być zupełnie zmieniony - czasy ogromnych, dużo palących samochodów z wielkimi silnikami minęły. Pojawił się więc Mustang II - mniejszy i lżejszy, z mniejszymi silnikami. Nowy Mustang posiadał całkowicie nowy wygląd i lepsze właściwości jezdne. Spalał też mniej paliwa niż modele z poprzednich lat. Na początku dostępny był w dwóch wersjach nadwozia - dwudrzwiowy hardtop i trzydrzwiowy hatchback. Zmnieniły się przez to proporcje Mustanga II, pozostał za to charakterystyczny wygląd atrapy chłodnicy. Na początku były oferowane dwa silniki: czterocylindrowy o mocy 88 KM i sześciocylindrowy o mocy 105 koni mechanicznych. W późniejszych latach weszły nieco mocniejsze jednostki, posiadające moc od 122 do 140 KM. W 1974 roku wprowadzono też modele Ghia, wyróżniające się wygodą i wykończeniem. Wyprodukowano 385,993 egzemplarzy. Mustang II otrzymał też tytuł <em>Car of the Year</em> od magazynu Motor Trend. W 1976 roku wprowadzono specjalny model Cobra II, który miał być nawiązaniem do modelu Shelby Mustang GT350 - przez charakterystyczne paski biegnące przez całą długość samochodu oraz dodatki uatrakcyjniające wygląd. W roku 1977 dla modeli z nadwoziem fastback wprowadzono specjalne dachy typu targa. Na przestrzeni lat producenci wprowadzali coraz to nowe wersje nadwoziowe, by sprostać wymaganiom i gustom klientów. Mimo to modele z tego okresu zostały uznane za najgorsze i najmniej udane Mustangi, jakie kiedykolwiek powstały. Ciekawostka: W 1976 roku Volkswagen Golf pobił rekord sprzedaży Forda Mustanga. 1 milion egzemplarzy Mustanga rozeszło się w ciągu 36 miesięcy. Golfowi zajęło to 31 miesięcy. <br><strong><br>1979 - 1993 (Szósta generacja)</strong><br> Trzecia generacja Mustanga, zwana też "Fox-Body" była bazowana na modelu Fairmont. W 1979 roku powstały dwa rodzaje nadwozia: dwudrzwiowy sedan i dwudrzwiowy hatchback. W nadwoziu można było już zauważyć wyraźne europejskie wpływy - nie było już praktycznie żadnych chromowanych elementów, nadwozie przybrało łagodniejszy, kanciasty kształt, natomiast rozpoznawalny design przodu został porzucony na rzecz łagodnie opadającej plastikowej atrapy i prostokątnych reflektorów. Zbliżony, oszczędny wygląd aut zachował się aż do roku 1993, przez co jeszcze bardziej upodobniły się do samochodów europejskich. Mustang nie przypominał już siebie - nie było nawet galopującego konia - Mercury sprzedawało niemal ten sam model pod nazwą Capri (który zresztą przestał być produkowany w roku 1986). W tym czasie produkowano już mocniejsze silniki niż w połowie lat 70. W latach 1979 - 1981 były wciąż wprowadzane niewielkie zmiany konstrukcyjne. Nie zabrakło oczywiście wersji Ghia (dla modeli coupe) i Cobra (dla hatchbacków - brak spoilerów, nieprawdziwy wlot powietrza na masce). Jednak Mustang z 1979 był hitem. Sprzedano aż 369,936 egzemplarzy. W kolejnych latach szło nieco gorzej - wygląd oraz silniki nie zmieniały się zbytnio, sprzedawano coraz mniej egzemplarzy. 1993 Ford Mustang GT Convertible W 1982 wszystko się zmieniło - Ford wprowadził na nowo model Mustang GT, który otworzył nową erę muscle carów. Reklamy w gazetach głosiły: "The Boss Is Back" (Boss - modele Mustanga produkowane w latach 1969-1970). Mustang GT posiadał czterostopniową skrzynię biegów, Silnik V8 Windsor o mocy 157 KM, sportowe opony oraz sztywne zawieszenie. Moc silników modelu GT wzrastała, osiagając szczyt w roku 1987 z wynikiem 225 KM. Niezależnie od modelu GT były produkowane bardziej luksusowe wersje: L, GL i GLX. W 1987 roku nastąpiły poważne zmiany wyglądu, które utrzymały się do roku 1993. <br><strong><br>Ford SSP Mustang (Special Service Package)</strong><br> W roku 1992, kalifornijska policja poprosiła Forda o wyprodukowanie serii szybkich i lekkich samochodów policyjnych. Standardowe modele policji - Ford Fairmont oraz modele LTD i Crown Victoria były zbyt ciężkie do ścigania przestępców. W ciągu jedenastu lat (od 1982 do 1993) wyprodukowano 15,000 egzemplarzy tego auta. Mustangi SSP posiadały silnik o mocy 175 koni mechanicznych - nie były zbyt szybkie, lecz dobrze spełniały swoje zadanie. <br><strong><br>1994 - 1998 (Siódma generacja)</strong><br> W 1994 nastąpiła kolejna zdecydowana zmiana wyglądu. Nowy model, którego premiera nastąpiła 9 grudnia 1993 oznaczony kodem "SN-95" przedstawiał zupełnie nową jakość - swoim wyglądem nawiązywał do starszych generacji Mustanga, na swoje miejsce powrócił galopujący koń (w latach 80. był tam niebieski znaczek Forda). Nowy design zwrócił uwagę na Mustanga i przywrócił mu popularność. Pełen obłych kształtów i łagodnych zakrzywień, nowy Mustang bardzo się podobał. Moc silników zwiększyła się do 215 koni mechanicznych (podstawowy model wyposażony był w silnik V6 o pojemności 3,8 litra i mocy 145 KM). Również w roku 1994 powstał specjalny model Mustang Cobra Convertible. Posiadał pięciolitrowy silnik V8 o mocy 240 koni mechanicznych. W tym samym roku Mustang otrzymał prestiżowy tytuł <em>Car of the Year</em> od magazynu "Car and Driver". W roku 1996 Mustang po raz kolejny przeszedł facelifting - atrapa chłodnicy otrzymała nowy design, przypominający swym wyglądem plaster miodu. Również tylne światła były ułożone pionowo, a nie poziomo jak w modelach z lat 80. i pierwszej połowy lat 90. Pojawił się specjalny model SVT Mustang Cobra z dużym silnikiem V8 o pojemności 4,6 litra i mocy 305 koni. Rozmiar silnika wymusił nowy wygląd maski z charakterystycznym wybrzuszonym wlotem powietrza. Podobnie jak w dawniejszych latach, klienci mieli wciąż prawo wyboru za dopłatą odpowiednich pakietów i akcesoriów do swojego samochodu, np. Preferred Equipment Package w samochodach typu GT (w skład zestawu wchodziły m.in: klimatyzacja, radio AM/FM, odtwarzacz kaset, ABS, lampy przeciwmgielne, tylny spoiler, sportowe siedzenia). Rok 1998 był zarazem ostatnim rokiem zaokrąglonych kształtów samochodów (ang. "Round Body Mustang"). <br><strong><br>1999 - 2004 (Ósma generacja)</strong><br> 2000 Ford Mustang Rok 1999 to 35 rocznica wprowadzenia na rynek pierwszego Mustanga. Na tę okazję Ford przygotował specjalną wersję samochodu w zupełnie nowej stylistyce "New Edge". Mustang stracił swoje łagodne, zaokrąglone kształty na rzecz ostrych, agresywnych krawędzi, zachowując przy tym aerodynamiczność. Wąskie, halogenowe światła przednie zespolone z kierunkowskazami, większe rury wydechowe oraz elementy karoserii wykonane z tworzyw sztucznych. Model "rocznicowy" posiadał również oznaczenia charakteryzujące 35 rocznicę produkcji. W 2000 roku nie nastąpiły zmiany w wyglądzie zewnętrznym (poza usunięciem rocznicowych oznaczeń z roku 1999). Modele V-6 i GT odróżniały się od siebie tylko tym, że GT posiadał podwójne rury wydechowe. W roku 2000 pojawiła się również limitowana seria modeli 300 "Cobra R". Była to wersja specjalna, nawiązująca do wyścigów. Cobra R była wyposażona w silnik DOHC o pojemności 5,4 litra i o mocy 385 koni mechanicznych. Samochód był wyposażony w 6-stopniową skrzynię biegów. Ciekawostką było pozbawienie auta z takich akcesoriów, jak klimatyzacja, lub tylne siedzenie - by lepiej nawiązać do samochodów wyścigowych. Inne modyfikacje to m.in: siedzenia firmy Recaro, układ wydechowy Borla, zawieszenie Bilstein, amortyzatory Eibach i wiele innych. Cobra R kosztowała 55,845 dolarów i sprzedała się niemal natychmiast. 2001 rok przyniósł kolejną edycję specjalną Mustanga GT o nazwie "Bullitt". Był to współczesny odpowiednik Forda Mustanga GT z 1968 roku, którym jeździł Steve McQueen w filmie "Bullitt". Zawieszenie zostało nieco obniżone, przez co poprawiły się parametry jezdne Mustanga. "Bullitt" wyposażony był też w nowe, pięcioramienne koła, nawiązujące do fastbacka z 1968. Inne elementy wystroju to np. wlot paliwa przypominający te w samolotach, aluminiowe pedały lub aluminiowa gałka skrzyni biegów. Samochód dostępny był w trzech kolorach: niebieski, czarny oraz ciemnozielony (jak Mustang z filmu). Napędzał go silnik o mocy 265 koni mechanicznych. Podobnie jak Cobra R, "Bullitt" był hitem - wszystkie 5000 egzemplarzy zostało sprzedanych bardzo szybko. Ford Mustang z roku 2002 dostępny był wraz z systemem audio Visteon Mach 1000. System miał moc ponad 1100 watów. W skład zestawu wchodziło m.in, sześć 85-watowych subwooferów oraz odtwarzacz CD ze zmieniarką na 6 płyt CD z możliwością wymiany na odtwarzacz MP3. W ciągu następnych lat pojawiło się jeszcze kilka edycji limitowanych: - Ford Mustang Mach 1 - seria limitowana z 2003 roku. Mach 1 wyposażony był w silnik DOHC o mocy 305 koni mechanicznych oraz pięciobiegową ręczną skrzynię biegów. Ponadto posiadał pomalowaną na czarno maskę, 17-calowe felgi oraz wlot powietrza na masce.<br> - Czerwiec 2003 - 100 rocznica powstania Forda. Kolejna specjalna wersja Mustanga - modele pomalowane tylko na czarno, wyposażone w skórzane siedzenia, 17-calowe felgi, ulepszony system trakcji, podwójny wydech, kierownica obita skórą, zestaw audio Mach 460 ze zmieniarką na 6 płyt CD oraz rocznicowe oznaczenia.<br> - 40 rocznica powstania Mustanga w roku 2004 - wszystkie Mustangi SVT zostały wyposażone w oznaczenia rocznicowe oraz opcjonalnie możliwość nabycia ulepszeń: Deluxe Equipment Group oraz Premium Equipment Group.<br><br><strong>Zapowiedź najnowszego Mustanga</strong><br> 10 lutego 2003 ogłoszono, że powstanie zupełnie nowa generacja Mustanga, bardziej niż poprzednicy nawiązująca swoim wzornictwem do modeli z lat 60. Prototyp pojazdu został pokazany na targach North American International Auto Show. Nie różnił się on zbytnio od modelu seryjnego produkowanego później. Ogłoszono też, że nowy Mustang będzie powstawał w fabryce AutoAlliance International (AAI) w miejscowości Flat Rock w stanie Michigan. - Ford Mustang GT Concept - galeria<br> - Ford Mustang GT Convertible Concept - galeria<br><br><strong>S-197 (2004+)</strong><br> Nadwozie nowego Mustanga (ta generacja opisana jest skrótem S-197) zaprojektował Sid Ramnarace czerpiąc inspiracje z pierwszych modeli Mustanga. Styl nadwozia można określić jako <em>retrofuturyzm</em>. Podstawowa wersja samochodu posiada silnik V6 o mocy 210 koni mechanicznych. Wersja GT jest wyposażona w 300-konny silnik V8 OHV 24v, o pojemności 4,6 litra (z możliwością wyłączenia części cylindrów, gdy nie są potrzebne). Nowy Mustang jest bardziej starannie wykonany i wykończony od swego poprzednika, posiada też nowe ciekawostki techniczne, takie jak możliwość zmieniania kolorów zegarów na desce rozdzielczej. Nowy model okazał się bardzo popularny - około połowa wszystkich aut sportowych sprzedawanych obecnie w USA to właśnie Mustangi. Dla modeli z silnikiem V6 wyprodukowanych w 2006 roku dostępny jest "Pony Package", czyli ulepszone zawieszenie, szersze opony, nowe felgi, nowy styl atrapy chłodnicy, spoiler oraz nowe oznaczenia. Również Carroll Shelby zainteresował się nowym Mustangiem. Na targach motoryzacyjnych New York International Auto Show w 2005 roku zaprezentowano nowego Mustanga Shelby GT500, nawiązujący również do modelu z 1967 roku. Model wyposażony jest w silnik DOHC V8 o pojemności 5,4 litra i mocy ponad 450 koni mechanicznych. Nowe Shelby GT500 jest dostępne od roku 2007. Informacje i zdjęcia nt. nowego Shelby GT500 <br><strong><br>Specjalne edycje Mustanga</strong><br> - Shelby Mustang (GT-350 i GT-500)<br> - Mach 1<br> - Boss 302<br> - Boss 351<br> - GT/CS California Special<br> - M81 McLaren<br> - Indy 500 Pace Car Edition - 1979<br> - GT Enduro - 1982<br> - SVO - 1984 - 1986<br> - 7-Up Mustang - 1990<br> - Bullitt Mustang - 2001<br> - Ford Mustang SVT Cobra - 1993-2004, z wyjątkiem lat 2000 i 2002<br> - SVT Cobra R - 1993, 1995, 2000<br> - MACH 1 Special Edition - 2003 - 2004<br> - Mustang GT-R - 2005 - teraz (jako samochód koncepcyjny)<br><br><strong>Kultura popularna</strong><br> Ford Mustang jest samochodem znanym na całym świecie. Pojawiał się w bardzo wielu filmach, teledyskach i grach komputerowych. Chyba najbardziej znanymi filmami z Mustangiem są: <em>Bullitt</em> z 1968 roku oraz replika 67 Shelby GT500 - "Eleanor" 67 Shelby GT500E stworzona przez Unique Performance dla potrzeb filmu "Gone in 60 seconds"(60 sekund)."60 sekund" z 2000r to remake filmu o tym samym tytule z roku 1974. Główną role zagrał w nim żółty 74 Ford Mustang Mach1 - "Eleanor" . Warto wspomnieć, że Ford Mustang z 1971 roku był samochodem Jamesa Bonda w filmie <em>Diamenty są wieczne</em>. Nowy Mustang jest znany m.in. z gry komputerowej <em>Need For Speed: Underground 2</em>. W grze na konsolę Xbox 360, pt. Forza Motorsport 2, odwzorowano bardzo wiernie następujące modele Forda Mustanga: Shelby 1968 GT-500 King of Road, 2006 Shelby GT-500, 1970 Ford Mustang Boss 429, 2000 Ford Mustang Cobra R, 2005 Ford Mustang GT oraz bazujące na Mustangach: Saleen S281 (z 2000 roku) i Saleen S281E (na podstawie Mustanga 2005, tylko w limitowanej edycji kolekcjonerskiej gry). Kilka modeli Mustanga występowało również w grze Ford Racing.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.