Jeżeli mieszkasz w takim mieście jak: Sandomierz, Stalowa Wola, Tarnobrzeg, Ostrowiec Świętokrzyski, Opatów, Staszów, Janów Lubelski czy Nisko albo w województwie świętokrzyskim albo podkarpackim i szukasz portalu ogłoszeniowego gdzie mógłbyś zupełnie za darmo umieścić swoje ogłoszenie to dobrze trafiłeś. . Jest tutaj wiele kategorii aby zamieścić anons we właściwym miejscu. Ogłoszenia Sandomierz : Sandomierz motoryzacja (znajdziesz tutaj wszystkie ogłoszenia motoryzacyjne, kupno i sprzedaż aut nowych jak i używanych, części samochodowych i tym podobnych związanych z szeroko rozumianą motoryzacją), Sandomierz nieruchomości (ogłoszenia kupna, sprzedaży i wynajmu nieruchomości, mieszkania, grunty rolne, działki, domy, garaże, lokale handlowe), Sandomierz – elektronika (wszelaki sprzęt elektroniczny, sprzęt rtv, agd, komputery, odtwarzacze dvd, vhs, blue ray itp.), Sandomierz – towarzyskie (ogłoszenia matrymonialne, przyjaźń, luźna znajomość, spotkania towarzyskie), Sandomierz – praca (ogłoszenia dotyczące pracy, więc jeżeli szukasz pracy albo jesteś pracodawcą i szukasz dla siebie pracownika to ta kategoria jest właśnie dla Ciebie), Sandomierz – usługi (jeżeli wykonujesz jakieś usługi typu: układanie płytek, malowanie, cyklinowanie, kredyty, gabinet urody, lub inne) i ogłoszenia różne, czyli takie które nie pasują do kategorii podanych wyżej bez względu na to czego dotyczą. Ogłoszenia Stalowa Wola : Stalowa Wola – motoryzacja, Stalowa Wola – nieruchomości, Stalowa Wola – elektronika, Stalowa Wola – towarzyskie, Stalowa Wola – praca, Stalowa Wola – usługi i ogłoszenia różne. Ogłoszenia Tarnobrzeg : Tarnobrzeg motoryzacja, Tarnobrzeg – nieruchomości, Tarnobrzeg – elektronika, Tarnobrzeg towarzyskie, Tarnobrzeg praca, Tarnobrzeg usługi i ogłoszenia różne. Analogicznie te same kategorie ogłoszeń przypisane są do pozostałych miast czyli Ostrowiec Świętokrzyski, Opatów, Staszów, Janów Lubelski i Nisko.
wtorek, 26 kwietnia 2011
Serwis kompresorów
SERWIS SPRĘŻAREK I KOMPRESORÓW Pneumatyka jest dziedziną, która jest bardzo ważną nauką, odgrywającą wielką rolę przy konstrucji tych narzędzi.Powszechne zastosowanie urządzeń pneumatycznych, takich jak np. siłowniki wynika z zalet czynnika roboczego (powietrza lub oleju) oraz z zalet urządzeń napędzanych tym czynnikiem. Duża liczba projektowanych obecnie maszyn ma mniej lub bardziej rozbudowane urządzenia napędowe pneumatyczne, a w wielu z nich urządzenia te stanowią najważniejszą ich część. Instalacje pneumatyczne grają w nowoczesnych maszynach bardzo ważną rolę. Firma Air-Com z Wrocławia prowadzi serwis kompresorów. Każdy z serwisantów tej firmy ma za sobą wieloletnie doświadczenie w zawodzie. Serwis obejmuje teren całego kraju. Brakiem zalet sprężonego powietrza jest jego duża ściśliwość (ok. 2000 razy większa niż oleju), co bardzo utrudnia uzyskiwanie powolnych i płynnych ruchów w mechanizmach pneumatycznych. Inne wady sprężonego powietrza prezentują się następująco: – wahania wartości oddziaływań z zewnątrz, mają wpływ na prędkość przesuwania się napędzanych urządzeń – ograniczona jest długość ruchów prostoliniowych, co wypływa z trudności stworzenia długiej tulei cylindrowej i tłoczyska siłownika ewentualnie stosuję się w tym przypadku siłowniki teleskopowe lub siłowniki beztłoczyskowe, których w takiej nauce jak pneumatyka jest pełno. – niemal niemożliwe jest ścisłe powiązanie przemieszczeń w poszczególnych elementach maszyn i narzędzi Plusy sprężonego powietrza jako skupiska energii są następujące: – powietrze jest bezpieczne i nie brudne w eksploatacji – sprężone powietrze jest bardzo dobrym źródłem energii do wytwarzania sił w granicach od kilku daN do kilkunastu daN – powietrze jest ogólnodostępne, gdyż stanowi atmosferę ziemską – po wykorzystaniu sprężonego powietrza nie musimy go zwracać do sieci i ewentualnie wymieniać Oprócz dystrybucji urządzeń, firma trudni się również serwisowaniem sprzętu pneumatycznego. Serwis sprężarekoraz innego sprzętu dostarczany jest do klientów natychmiastowo. Fachowcy tej firmy zajmują się również doradztwem przy wyborze komponentów do maszyn pneumatycznych. Oprócz serwisowania firma zajmuje się taką dziedziną jak produkcja siłowników pneumatycznych. w skrócie postarałem się przedstawić zalety jak i wady zastosowania urządzeń pneumatycznych. Jeżeli chodzi o rynek Polski to największym sprzedawcą pneumatyki jest firma Air-Com z Wrocławia.
Forum samochodowe
Znalezienie idealnego dla siebie samochodu dla niektórych osób może być bardzo trudnym zadaniem. Na szczęście jednak w dzisiejszych czasach dostęp do sieci sprawia, że znalezienie różnych informacji czy opinii na temat interesującego nas modelu stało się wręcz banalnie proste. Stało się to już w tak dużym stopniu popularne, że teraz nawet niewielkie forum motoryzacyjneuważane jest za bogate źródło informacji.
Typowe forum samochodowe ma to do siebie, że jego użytkownicy zwykle nie są profesjonalnymi znawcami tej branży, ale zwykłymi posiadaczami samochodów którzy doskonale znają nasze realia. Dzięki temu zazwyczaj z jednej takiejforumowej wymiany opinii możemy wyciągnąć o wiele więcej pożytecznej wiedzy, niż z wielu rozmaitych profesjonalnych artykułów. Co prawda nie wszyscy bywalcy takich for posiadają odpowiednie do udzielania takich rad kompetencje lub doświadczenie, ale wystarczy tylko wiedzieć, kto z nich jest naprawdę godny uwagi oraz zaufania. Jeżeli zatem potrzebujemy czegoś, co pomoże nam w podjęciu właściwej decyzji przy kupnie samochodu, lub zwyczajnie interesują nas te tematy, to auto forum bez wątpienia jest najlepszym do tego miejscem.
Typowe forum samochodowe ma to do siebie, że jego użytkownicy zwykle nie są profesjonalnymi znawcami tej branży, ale zwykłymi posiadaczami samochodów którzy doskonale znają nasze realia. Dzięki temu zazwyczaj z jednej takiejforumowej wymiany opinii możemy wyciągnąć o wiele więcej pożytecznej wiedzy, niż z wielu rozmaitych profesjonalnych artykułów. Co prawda nie wszyscy bywalcy takich for posiadają odpowiednie do udzielania takich rad kompetencje lub doświadczenie, ale wystarczy tylko wiedzieć, kto z nich jest naprawdę godny uwagi oraz zaufania. Jeżeli zatem potrzebujemy czegoś, co pomoże nam w podjęciu właściwej decyzji przy kupnie samochodu, lub zwyczajnie interesują nas te tematy, to auto forum bez wątpienia jest najlepszym do tego miejscem.
Opony serwis
Opony przed wprowadzeniem ich do produkcji , poddaje się je wielu kontroli. Proste modele opon rowerowych można kupić za ok 20PLN , a cena bardziejefektownych sięga więcej niż 200 zł . „Tanie opony” możemy nabyću wulkanizatora i w sklepach internetowych. Opona powinna być badana przez kierowcę najlepiej przed każdym dłuższym wyjazdem. Na naszym rynku posiadamy sposobnośćdostać opony zimowe do każdego typu pojazdu ,jednak wybór jest zależny od eksploatatora auta. Bezpieczeństwo w trakcie jazdy jest zależne między innymi od tego , w jakim stanie są opony. Ażeby opona idealnie przylegała do felgi iżeby mogła poruszać się po drogach musi być właściwie napompowana. Należałobyraz na cztery tygodnie skontrolować ciśnienie w oponach ,w szczególności przed dłuższą podróżą. Opony kolcowemają metalowe kolce , które znacznie ułatwiają jazdę po lodzie lub śniegu.Informacje odnoszące się do bieżnikowania opon możemy odkryć nanaszej stronie. Pierwszorzędne opony przez wzgląd na swoją wieloletnią przetestowaną markę są bardzo kosztowne. „Serwis opon” to miejsce gdzie wymieniane i naprawiane są opony. Ogłoszenia stylu „Opony serwis” sa coraz popularniejsze. Opony rowkowe posiadają niewielkie rowki , zmniejszające przyczepności , lecz są bardzo pomocne przy odprowadzaniu wody spod koła. Warunki atmosferyczne mają znaczące znaczenie w razie korzystania z opon.
sobota, 23 kwietnia 2011
NISSAN GTR - POWRÓT LEGENDY
<h2>Nissan GTR - Powrót Legendy</h2>
<p>Autorem artykułu jest Jerzy Siwakowski</p>
<br />
Nissan GTR ustanowił nowe standardy jeśli chodzi o produkcje samochodów sportowych, nie tylko dlatego że jest fenomenalnie szybki, praktyczny i znakomicie sie prowadzi, ale przedewszystkim dlatego że pomimo wszystkich swoich zalet nie jest cenowo nieosiagalny. Kupno Ferrari, Porsche? Tylko po co?
<p>Pochodzenie nowego GTRa wydaje sie troche niejasne. Nissan zwykł używać tego określenia w stosunku do modelu Skyline którego początki sięgają aż 1957 roku. Jest on jednak określany przez nissana jako niezależna produkcja gdyż produkcja Skylinea skończyła się na modelu R34. Przez fanów Nissana GTR jest jednak nadal kojarzony jako kontynuacja tej legendarnej serii.</p>
<p><img style="vertical-align: top; border: 2.0px solid black; margin: 2.0px;" src="http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSAPZmhyIK1_fb351Ws-VW1LcKK0a0gqmRWIPVBrvoV7mso3FizZA" alt="Nissan GTR na torze" width="259" height="194" /></p>
<p style="text-align: justify;">Pomijając jednak trudność określenia pochodzenia nie można jednak odmówić temu autu jego zalet.</p>
<p>Wielkim momentum tego auta był test na słynnym torze Nurburgring, podczas którego pokonał okrążenie toru w czasie krótszym niż Porsche 911 turbo, co było niewypowiedzianym celem konstruktorów Nissana.</p>
<p>Umożliwiło to wcześniejsze porzucenie Gentelmans Agreement, czyli niesłownego paktu japońskich konstruktorów samochodów do nie przekraczania mocy wyjściowej 280 koni mechanicznych.</p>
<p>Japonia potrzebowała własnego super samochodu który mógłby konkurować z europejską czołówką, markami takimi jak Porsche, Aston Martin, Jaguar a nawet Ferrari czy Lamborghini.</p>
<p>Po premierze GTRa za ciosem szły inne japonskie marki takie jak Toyota, która pod szyldem Lexusa wypuściła model LFA.</p>
<p>Osiągami przewyższał on auta z najwyzszej półki, lecz ceny były tak astronomiczne że mało kto mógł sobie na niego pozwolić.</p>
<p>W tym aspekcie GTR bije na głowę całą konkurencje. Jest to chyba najtańsze 300 km/h jakie można dostać na rynku samochodowym w tym momencie.</p>
<p>GTR osiaga moc plus minus 470 koni mechanicznych przenoszonych na cztery koła przez pół automatyczną dwu sprzęgłową skrzynie biegów, co w rzeczywistości przenosi sie na osiągi rzędu 3,5 sekundy od 0 do 100 km/h oraz prędkość maksymalna rzedu 315 km/h.</p>
<p>Pomimo osiągów super samochodu, oferuje on także zaskakujący poziom praktyczności. W samochodzie znajdują sie tony elektroniki oraz układów ułatwiających życie kierowcy.</p>
<p>Na koniec warto wspomnieć o magazynach takich jak Top Gear które określiły GTRa, jako samochód potrafiący osiągami zbliżyć kierowcę do boga bez zabijania go przy tym, co mówi samo za siebie.</p>
<p>Moim zdaniem GTR jest w stanie rozpocząć swoją własną legendę.</p>
---
<p><p>Jerzy Siwakowski</p>
<p>www.motobzik.blogspot.com</p></p>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>
<p>Autorem artykułu jest Jerzy Siwakowski</p>
<br />
Nissan GTR ustanowił nowe standardy jeśli chodzi o produkcje samochodów sportowych, nie tylko dlatego że jest fenomenalnie szybki, praktyczny i znakomicie sie prowadzi, ale przedewszystkim dlatego że pomimo wszystkich swoich zalet nie jest cenowo nieosiagalny. Kupno Ferrari, Porsche? Tylko po co?
<p>Pochodzenie nowego GTRa wydaje sie troche niejasne. Nissan zwykł używać tego określenia w stosunku do modelu Skyline którego początki sięgają aż 1957 roku. Jest on jednak określany przez nissana jako niezależna produkcja gdyż produkcja Skylinea skończyła się na modelu R34. Przez fanów Nissana GTR jest jednak nadal kojarzony jako kontynuacja tej legendarnej serii.</p>
<p><img style="vertical-align: top; border: 2.0px solid black; margin: 2.0px;" src="http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSAPZmhyIK1_fb351Ws-VW1LcKK0a0gqmRWIPVBrvoV7mso3FizZA" alt="Nissan GTR na torze" width="259" height="194" /></p>
<p style="text-align: justify;">Pomijając jednak trudność określenia pochodzenia nie można jednak odmówić temu autu jego zalet.</p>
<p>Wielkim momentum tego auta był test na słynnym torze Nurburgring, podczas którego pokonał okrążenie toru w czasie krótszym niż Porsche 911 turbo, co było niewypowiedzianym celem konstruktorów Nissana.</p>
<p>Umożliwiło to wcześniejsze porzucenie Gentelmans Agreement, czyli niesłownego paktu japońskich konstruktorów samochodów do nie przekraczania mocy wyjściowej 280 koni mechanicznych.</p>
<p>Japonia potrzebowała własnego super samochodu który mógłby konkurować z europejską czołówką, markami takimi jak Porsche, Aston Martin, Jaguar a nawet Ferrari czy Lamborghini.</p>
<p>Po premierze GTRa za ciosem szły inne japonskie marki takie jak Toyota, która pod szyldem Lexusa wypuściła model LFA.</p>
<p>Osiągami przewyższał on auta z najwyzszej półki, lecz ceny były tak astronomiczne że mało kto mógł sobie na niego pozwolić.</p>
<p>W tym aspekcie GTR bije na głowę całą konkurencje. Jest to chyba najtańsze 300 km/h jakie można dostać na rynku samochodowym w tym momencie.</p>
<p>GTR osiaga moc plus minus 470 koni mechanicznych przenoszonych na cztery koła przez pół automatyczną dwu sprzęgłową skrzynie biegów, co w rzeczywistości przenosi sie na osiągi rzędu 3,5 sekundy od 0 do 100 km/h oraz prędkość maksymalna rzedu 315 km/h.</p>
<p>Pomimo osiągów super samochodu, oferuje on także zaskakujący poziom praktyczności. W samochodzie znajdują sie tony elektroniki oraz układów ułatwiających życie kierowcy.</p>
<p>Na koniec warto wspomnieć o magazynach takich jak Top Gear które określiły GTRa, jako samochód potrafiący osiągami zbliżyć kierowcę do boga bez zabijania go przy tym, co mówi samo za siebie.</p>
<p>Moim zdaniem GTR jest w stanie rozpocząć swoją własną legendę.</p>
---
<p><p>Jerzy Siwakowski</p>
<p>www.motobzik.blogspot.com</p></p>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>
PORSCHE PANAMERA S - LIMUZYNA W 100%
<h2>Porsche Panamera S - limuzyna w 100 %</h2>
<p>Autorem artykułu jest Hubert Pieszak</p>
<br />
Marka Porsche wkracza dzielnie do klasy samochodów luksusowych. Choć słynie z produkcji samochodów sportowych, Porsche świetnie poradziło sobie w nowym segmencie. Za kierownicą Porsche Panamera S każdy poczuje się wyjątkowo.<br />
<p style="text-align: justify;"><a href="http://media.artelis.pl/articles/19702/31179/porsche_panamera_s_e2b_2009_3.jpg" rel="lightbox"><img alt="" src="http://media.artelis.pl/articles/19702/31179/.porsche_panamera_s_e2b_2009_3_500x375.jpg" width="500" height="375" /></a>Patrząc na ten samochód nasuwa się wiele pytań. Czy jest to auto sportowe? Napewno nie, gdyż owe Porsche waży 1,8 t i ma prawie 5 m długości. Nie może to być coupe, gdyż nawet wysoki pasażer może wygodnie rozsiąść się w elektrycznie sterowanych fotelach. Więc może sedan? Ale nie ma sedana, w którym siedzi się niemal na podłodze i który ma bagażnik o zmiennej pojemności.</p>
<p style="text-align: justify;">Porsche jest znane z produkcji sportowych modeli. Segment luksusowych samochodów jest dla tej marki zupełną nowością. Jednak Porsche wkracza do tego segmentu bez żadnych kompleksów. I jest to dostrzegalne w cenie samochodu, która jest wysoka, nawet jak na warunki klasy premium. Wersja podstawowa kosztuje 111 tys. euro, a po uwzględnieniu dodatkowego wyposażenia (m.in. pakietu Chrono Plus, dwusprzęgłowej skrzyni biegów, adaptacyjnego zawieszenia), cena wzrasta do 120 tys. euro. Zaskakujące jest to, że w Polsce musimy za taką wersję zapłacić o 16 tys. euro więcej niż na rynku niemieckim.</p>
<p style="text-align: justify;">Jeśli już usiądziemy za kierownicą, będziemy wiedzieli za co zapłaciliśmy. Siedzi się dość nisko na profilowanych siedzeniach. Wysoki tunel środkowy i pozycja kierowcy są charakterystyczne dla sportowych samochodów. Z jednej strony jest to więc typowe Porsche. Jednak wnętrze jest szlachetne i bardzo luksusowe, kojarzące się z 5-gwiazdkowym hotelem. Mimo, że na środkowej konsoli jest mnóstwo przełączników, ułożone są one logicznie, więc ich obsługa jest prosta.</p>
<p style="text-align: justify;">Silnik uruchamia się za pomocą przycisku z lewej strony kierownicy. Dźwięk silnika jest miły dla ucha. Przyspiesza subtelnie, płynnie zmieniając przełożenia. Jest fantastycznie wyciszony. W momencie zatrzymania auta, Panamera wyposażona w system start-stop automatycznie się wyłącza. Na autostradzie potrafi pokazać pazur. Przy 400 KM bez problemu rozpędzamy się do 270 km/h. Komfort jazdy jest niesamowity, bez względu na to, który tryb pracy aktywnego zawieszenia został wybrany. Tym samochodem po prostu trzeba się przejechać, żeby to poczuć.</p>
---
<p><p>Hubert Pieszak</p>
<p>Więcej info na moim moto - blogu:</p>
<p>motoryzacjawpigulce.blogspot.com</p></p>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>
<p>Autorem artykułu jest Hubert Pieszak</p>
<br />
Marka Porsche wkracza dzielnie do klasy samochodów luksusowych. Choć słynie z produkcji samochodów sportowych, Porsche świetnie poradziło sobie w nowym segmencie. Za kierownicą Porsche Panamera S każdy poczuje się wyjątkowo.<br />
<p style="text-align: justify;"><a href="http://media.artelis.pl/articles/19702/31179/porsche_panamera_s_e2b_2009_3.jpg" rel="lightbox"><img alt="" src="http://media.artelis.pl/articles/19702/31179/.porsche_panamera_s_e2b_2009_3_500x375.jpg" width="500" height="375" /></a>Patrząc na ten samochód nasuwa się wiele pytań. Czy jest to auto sportowe? Napewno nie, gdyż owe Porsche waży 1,8 t i ma prawie 5 m długości. Nie może to być coupe, gdyż nawet wysoki pasażer może wygodnie rozsiąść się w elektrycznie sterowanych fotelach. Więc może sedan? Ale nie ma sedana, w którym siedzi się niemal na podłodze i który ma bagażnik o zmiennej pojemności.</p>
<p style="text-align: justify;">Porsche jest znane z produkcji sportowych modeli. Segment luksusowych samochodów jest dla tej marki zupełną nowością. Jednak Porsche wkracza do tego segmentu bez żadnych kompleksów. I jest to dostrzegalne w cenie samochodu, która jest wysoka, nawet jak na warunki klasy premium. Wersja podstawowa kosztuje 111 tys. euro, a po uwzględnieniu dodatkowego wyposażenia (m.in. pakietu Chrono Plus, dwusprzęgłowej skrzyni biegów, adaptacyjnego zawieszenia), cena wzrasta do 120 tys. euro. Zaskakujące jest to, że w Polsce musimy za taką wersję zapłacić o 16 tys. euro więcej niż na rynku niemieckim.</p>
<p style="text-align: justify;">Jeśli już usiądziemy za kierownicą, będziemy wiedzieli za co zapłaciliśmy. Siedzi się dość nisko na profilowanych siedzeniach. Wysoki tunel środkowy i pozycja kierowcy są charakterystyczne dla sportowych samochodów. Z jednej strony jest to więc typowe Porsche. Jednak wnętrze jest szlachetne i bardzo luksusowe, kojarzące się z 5-gwiazdkowym hotelem. Mimo, że na środkowej konsoli jest mnóstwo przełączników, ułożone są one logicznie, więc ich obsługa jest prosta.</p>
<p style="text-align: justify;">Silnik uruchamia się za pomocą przycisku z lewej strony kierownicy. Dźwięk silnika jest miły dla ucha. Przyspiesza subtelnie, płynnie zmieniając przełożenia. Jest fantastycznie wyciszony. W momencie zatrzymania auta, Panamera wyposażona w system start-stop automatycznie się wyłącza. Na autostradzie potrafi pokazać pazur. Przy 400 KM bez problemu rozpędzamy się do 270 km/h. Komfort jazdy jest niesamowity, bez względu na to, który tryb pracy aktywnego zawieszenia został wybrany. Tym samochodem po prostu trzeba się przejechać, żeby to poczuć.</p>
---
<p><p>Hubert Pieszak</p>
<p>Więcej info na moim moto - blogu:</p>
<p>motoryzacjawpigulce.blogspot.com</p></p>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>
SUV W WERSJI MINI,CZYLI MITSUBISHI ASX 4X4
<h2>SUV w wersji mini, czyli Mitsubishi ASX 4x4</h2>
<p>Autorem artykułu jest Hubert Pieszak</p>
<br />
Dotychczas każdy myślał o nim jak o spokojnym, niepozornym autku. Choć wygląda niepozornie, ASX ze 150 - konnym dieslem i napędem 4x4 potrafi sprawić dużą frajdę podczas jazdy.
<p><img alt="mitsubishiasxcompact4x4front196086" src="http://media.artelis.pl/articles/19702/31670/mitsubishiasxcompact4x4front196086.jpg" width="300" height="200" /></p>
<p style="text-align: justify;">Widząc ASX po raz pierwszy ma się wrażenie, że jest mały. Jednak w rzeczywistości jest on całkiem przestronnym samochodem. Nawet osoby w drugim rzędzie siedzeń nie będą narzekały na brak miejsca. Standardowe wyposażenie auta jest dość bogate. Dużym plusem auta są wygodne fotele i przejrzysta deska rozdzielcza. Rozmieszczenie przycisków jest logiczne, więc szybko je znajdziemy.</p>
<p style="text-align: justify;">150 - konny silnik daje podczas jazdy mnóstwo radości. Choć przyspieszenie nie wciska w fotel, rozpędzamy się do 100 km/h w 10 s, co jest dobrym wynikiem w przypadku SUV-a. Spalanie nie przeraża (6,9 l/100 km w mieście, 5,0 l/100 km poza miastem). Taki wynik to zasługa systemu start-stop. Niestety nie jest on dopracowany, bowiem po wciśnięciu pedału sprzęgła trzeba chwilę odczekać na moment włączenia silnika. Sam silnik pracuje trochę głośno na wyższych szybkościach. Za to 6 - biegowa skrzynia działa bez zarzutu.</p>
<p style="text-align: justify;">Napęd 4x4 nie czyni jeszcze z Mitsubishi ASX prawdziwego SUV-a. Jednak dzięku niemu bezpieczniej poczujemy się na śliskiej nawierzchni. Oprócz dołączanego napędu na tylne koła, możemy pokrętłem umieszczonym na tunelu środkowym wybrać funkcję Lock, która powoduje, że na tył przekazywane jest więcej momentu niż przy włączonym 4WD. Tłumienie wybojów przez napęd nadal jest skuteczne.</p>
<p style="text-align: justify;">ASX 4x4 jest o 6 tys. zł droższy od swojego przednionapędowego odpowiednika i kosztuje 92 990 zł. To wysoka cena. Za Outlandera w wersji Invite zapłaccimy tylko o 4 tys. zł więcej. Należy więc ten zakup przemyśleć.</p>
---
<p><p>Hubert Pieszak</p>
<p>Więcej info na moim moto - blogu:</p>
<p>motoryzacjawpigulce.blogspot.com</p></p>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>
<p>Autorem artykułu jest Hubert Pieszak</p>
<br />
Dotychczas każdy myślał o nim jak o spokojnym, niepozornym autku. Choć wygląda niepozornie, ASX ze 150 - konnym dieslem i napędem 4x4 potrafi sprawić dużą frajdę podczas jazdy.
<p><img alt="mitsubishiasxcompact4x4front196086" src="http://media.artelis.pl/articles/19702/31670/mitsubishiasxcompact4x4front196086.jpg" width="300" height="200" /></p>
<p style="text-align: justify;">Widząc ASX po raz pierwszy ma się wrażenie, że jest mały. Jednak w rzeczywistości jest on całkiem przestronnym samochodem. Nawet osoby w drugim rzędzie siedzeń nie będą narzekały na brak miejsca. Standardowe wyposażenie auta jest dość bogate. Dużym plusem auta są wygodne fotele i przejrzysta deska rozdzielcza. Rozmieszczenie przycisków jest logiczne, więc szybko je znajdziemy.</p>
<p style="text-align: justify;">150 - konny silnik daje podczas jazdy mnóstwo radości. Choć przyspieszenie nie wciska w fotel, rozpędzamy się do 100 km/h w 10 s, co jest dobrym wynikiem w przypadku SUV-a. Spalanie nie przeraża (6,9 l/100 km w mieście, 5,0 l/100 km poza miastem). Taki wynik to zasługa systemu start-stop. Niestety nie jest on dopracowany, bowiem po wciśnięciu pedału sprzęgła trzeba chwilę odczekać na moment włączenia silnika. Sam silnik pracuje trochę głośno na wyższych szybkościach. Za to 6 - biegowa skrzynia działa bez zarzutu.</p>
<p style="text-align: justify;">Napęd 4x4 nie czyni jeszcze z Mitsubishi ASX prawdziwego SUV-a. Jednak dzięku niemu bezpieczniej poczujemy się na śliskiej nawierzchni. Oprócz dołączanego napędu na tylne koła, możemy pokrętłem umieszczonym na tunelu środkowym wybrać funkcję Lock, która powoduje, że na tył przekazywane jest więcej momentu niż przy włączonym 4WD. Tłumienie wybojów przez napęd nadal jest skuteczne.</p>
<p style="text-align: justify;">ASX 4x4 jest o 6 tys. zł droższy od swojego przednionapędowego odpowiednika i kosztuje 92 990 zł. To wysoka cena. Za Outlandera w wersji Invite zapłaccimy tylko o 4 tys. zł więcej. Należy więc ten zakup przemyśleć.</p>
---
<p><p>Hubert Pieszak</p>
<p>Więcej info na moim moto - blogu:</p>
<p>motoryzacjawpigulce.blogspot.com</p></p>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>
czwartek, 21 kwietnia 2011
NIEBEZPIECZNE AUDI Q7
<small>Autorem artykułu jest Mateusz Kot</small><br>
<b>Niebezpieczne Audi Q7</b><br>
Kupując samochody używane zdajemy sobie sprawę z faktu, że mimo, iż właściciel twierdzi, że auto jest bezwypadkowe i bezpieczne, to jednak istnieje ryzyko, że prawda jest inna. W przypadku samochodów fabrycznie nowych jesteśmy pewni co do bezpieczeństwa, za które płacimy. Czy na pewno?
<br>
<strong>Audi </strong>to klasa sama w sobie. <strong>Audi</strong> to marka, która nie odpuszcza wyścigu o status najbardziej ekskluzywnych, prestiżowych i bezpiecznych samochodów. Konkuruje z takimi gigantami jak Mercedes i BMW na rynku niemieckim oraz z Volvo i Toyotą na rynku zagranicznych.<strong>Audi, </strong>produkujące <strong><a href="http://www.motogratka.mildi.net.pl" title="samochody używane Audi">samochody top class</a></strong> przyzwyczaiło już nie tylko swoich fanów i miłośników charakterystycznych czterech kółek na osłonie chłodnicy, ale również zaciekłych przeciwników do tego, iż wypuszczany każdy nowy model z fabryki staje się obiektem pożądania i podziwu. Razem z bardzo solidną stylistyką idzie również poczucie bezpieczeństwa samochodu. <strong>Audi Q7</strong>, potężny<em> SUV</em>, na drodze niemal krążownik jest uosobieniem solidności i bezpieczeństwa. Ale czy faktycznie samochód wypada tak fantastycznie w testach bezpiecznej jazdy jak wygląda?Mieliśmy już w historii próbki nieudanych egzemplarzy samochodów wypuszczonych przez uznane marki, które później musiały trafić do przeróbki, nabywcy tuż po zakupie proszeni byli o przyjazd do serwisu w celu usunięcia wad fabrycznych. Tak było na przykład z Mercedesem klasy A, w którym odpadały koła. Takich przypadków było więcej, a dowodzą one tego, że niestety ludzki umysł nawet wsparty komputerami jest zawodny i w każdym nawet najbardziej uznanym modelu mogą pojawić się defekty.Wygląda na to, że również w <strong>Audi</strong> modelu <strong>Q7</strong> znaleziono usterkę i nie jest to bynajmniej źle spasowany zaczep schowka na kokpicie trzeszczący podczas jazdy, czy też samorozkładający się fotel pasażera. Wada wykryta w <strong>Audi</strong> wydaje się być znacznie poważniejsza i może mieć fatalne skutki w razie kolizji drogowej. Jak donosi tygodnik motor, importer <strong>samochodów Audi Q7</strong> ogłosił oficjalnie, że niektóre sprzedane w Polsce egzemplarze posiadają bardzo istotną wadę. Pasażerowie podróżujący tymi <em>samochodami</em> w momencie kolizji i uruchomienia poduszek powietrznych mogą zostać zranienie plastikowymi fragmentami osłony słupka bocznego. To poważne zagrożenie i wydaje się, żę w samochodzie którego cena zakupy z pełnym wyposażeniem mocno przekracza kwotę dwustu tysięcy złotych taka usterka jest niedopuszczalna.W sytuacji, w której producent wykrywa ewentualną wadę fabryczną, ma obowiązek poinformować swoich klientów a następnie zobowiązany jest bezpłatnie usunąć usterkę. I faktycznie <strong>Audi </strong>z tego obowiązku się wywiązało. Czy jednak nie pozostawi ten fakt trwałego uszczerbku na wizerunku firmy, tego jeszcze nie wiemy.
<br>Mateusz Kot
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Niebezpieczne Audi Q7</b><br>
Kupując samochody używane zdajemy sobie sprawę z faktu, że mimo, iż właściciel twierdzi, że auto jest bezwypadkowe i bezpieczne, to jednak istnieje ryzyko, że prawda jest inna. W przypadku samochodów fabrycznie nowych jesteśmy pewni co do bezpieczeństwa, za które płacimy. Czy na pewno?
<br>
<strong>Audi </strong>to klasa sama w sobie. <strong>Audi</strong> to marka, która nie odpuszcza wyścigu o status najbardziej ekskluzywnych, prestiżowych i bezpiecznych samochodów. Konkuruje z takimi gigantami jak Mercedes i BMW na rynku niemieckim oraz z Volvo i Toyotą na rynku zagranicznych.<strong>Audi, </strong>produkujące <strong><a href="http://www.motogratka.mildi.net.pl" title="samochody używane Audi">samochody top class</a></strong> przyzwyczaiło już nie tylko swoich fanów i miłośników charakterystycznych czterech kółek na osłonie chłodnicy, ale również zaciekłych przeciwników do tego, iż wypuszczany każdy nowy model z fabryki staje się obiektem pożądania i podziwu. Razem z bardzo solidną stylistyką idzie również poczucie bezpieczeństwa samochodu. <strong>Audi Q7</strong>, potężny<em> SUV</em>, na drodze niemal krążownik jest uosobieniem solidności i bezpieczeństwa. Ale czy faktycznie samochód wypada tak fantastycznie w testach bezpiecznej jazdy jak wygląda?Mieliśmy już w historii próbki nieudanych egzemplarzy samochodów wypuszczonych przez uznane marki, które później musiały trafić do przeróbki, nabywcy tuż po zakupie proszeni byli o przyjazd do serwisu w celu usunięcia wad fabrycznych. Tak było na przykład z Mercedesem klasy A, w którym odpadały koła. Takich przypadków było więcej, a dowodzą one tego, że niestety ludzki umysł nawet wsparty komputerami jest zawodny i w każdym nawet najbardziej uznanym modelu mogą pojawić się defekty.Wygląda na to, że również w <strong>Audi</strong> modelu <strong>Q7</strong> znaleziono usterkę i nie jest to bynajmniej źle spasowany zaczep schowka na kokpicie trzeszczący podczas jazdy, czy też samorozkładający się fotel pasażera. Wada wykryta w <strong>Audi</strong> wydaje się być znacznie poważniejsza i może mieć fatalne skutki w razie kolizji drogowej. Jak donosi tygodnik motor, importer <strong>samochodów Audi Q7</strong> ogłosił oficjalnie, że niektóre sprzedane w Polsce egzemplarze posiadają bardzo istotną wadę. Pasażerowie podróżujący tymi <em>samochodami</em> w momencie kolizji i uruchomienia poduszek powietrznych mogą zostać zranienie plastikowymi fragmentami osłony słupka bocznego. To poważne zagrożenie i wydaje się, żę w samochodzie którego cena zakupy z pełnym wyposażeniem mocno przekracza kwotę dwustu tysięcy złotych taka usterka jest niedopuszczalna.W sytuacji, w której producent wykrywa ewentualną wadę fabryczną, ma obowiązek poinformować swoich klientów a następnie zobowiązany jest bezpłatnie usunąć usterkę. I faktycznie <strong>Audi </strong>z tego obowiązku się wywiązało. Czy jednak nie pozostawi ten fakt trwałego uszczerbku na wizerunku firmy, tego jeszcze nie wiemy.
<br>Mateusz Kot
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
VOLKSWAGEN SCIROCCO
<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Volkswagen Scirocco</b><br>
Po raz pierwszy model Scirocco, którego nadwozie opracował Giorgetto Giugiaro został przedstawiony publiczności wiosną 1974 roku na Genewskich Targach Samochodowych.
<br>
<strong></strong>Niedługo potem z zakładów w Wolfsburgu wyjechał pierwszy egzemplarz, który trafił do salonów. W 1975 roku zaczęto eksportować Scirocco do USA. Z początku model ten oferowany był z trzema silnikami o pojemności 1.1 L (50 KM) oraz 1.5 L (70 i 85 KM) i wyposażony m.in. w ogrzewanie tylnej szyby, siedzenia z pochylanym oparciem, a w droższych wersjach wyposażenia także podwójne reflektory halogenowe, obrotomierz, skórzaną kierownicę czy wielowarstwową przednią szybę. W sierpniu 1975 roku półtoralitrowy silnik zastąpiono silnikiem o pojemności 1.6L i mocy 75 KM zaś niespełna rok później na rynek wyszła wersja GTI dysponująca mocą 110KM osiągniętą dzięki m.in. zastosowaniu systemu wtrysku <em>K-Jetronic</em> firmy Bosch. W 1978 roku przestylizowano karoserię, usprawniono łożyskowanie silnika i przekładnię kierowniczą. W 1979 roku wprowadzono silnik o pojemności 1.3 L i mocy 60 KM oraz wszystkie wersje Scirocco wyposażono w pięciostopniowe, manualne skrzynie biegów. Łącznie taśmy montażowe opuściło 506 109 sztuk pierwszej generacji modelu Scirocco. <br><br><strong></strong><strong>Scirocco II</strong><br> Główną ciekawostką jest fakt, iż prace nad nowym Scirocco rozpoczęły się już w 1976 roku, natomiast rynkowy debiut osiągnęło w marcu 1981 roku. Tak jak i poprzednik, po raz pierwszy szerszej publiczności nowy Scirocco został zaprezentowany w Genewie. Głównymi zmianami w stosunku do poprzednika były: <br> - wprowadzono nowe przednie reflektory.<br> - zrezygnowano z tylnych bocznych szyb zwężających się ku górze.<br> - poszerzono słupki boczne i zwężono tylne.<br> - zastosowano nową deskę rozdzielczą.<br> - wprowadzono tylna szyba zaokrągloną ku dołowi.<br> - spojler tylny montowano seryjnie.<br> - obniżono samochód.<br> - zmniejszono współczynnik oporu (Cx) z 0,42 do 0,38.<br> - zrezygnowano z silnika o pojemności 1,1 l.<br> W sierpniu 1982 roku rozpoczęto montowanie silnika o pojemności 1.8 L i mocy 112 KM, zaś w 1985 roku paletę silnikową wzbogacił silnik szesnastozaworowy o mocy 139 KM. W 1983 roku VW wprowadził na rynek amerykański wersję WOLFSBURG EDITION, oraz jubileuszową, limitowaną wersję CALIFORNIA EDITION z okazji wyprodukowania 600-tysięcznego Scirocco. W 1988 roku zakończono sprzedaż nowego Scirocco w USA, a rok później w Kanadzie. Ostatni egzemplarz Scirocco II zszedł z taśmy produkcyjnej 10 września 1992 roku i został oznaczony numerem 291 497. <br><br><strong>Volkswagen Scirocco III</strong><br>W 2006 roku zaprezentowano w Paryżu studyjny model Iroc, który był zapowiedzią Volkswagena Scirocco trzeciej generacji. Nowy model zostanie wprowadzony na rynek w 2008 roku. W 2008 roku VW Scirocco ścigał się w 24 godzinnym wyścigu na słynnym torze Nürburgring pod nazwą GT24. Zdobył w swojej klasie 1 i 2 miejsce, a w całej stawce 11 i 14.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Volkswagen Scirocco</b><br>
Po raz pierwszy model Scirocco, którego nadwozie opracował Giorgetto Giugiaro został przedstawiony publiczności wiosną 1974 roku na Genewskich Targach Samochodowych.
<br>
<strong></strong>Niedługo potem z zakładów w Wolfsburgu wyjechał pierwszy egzemplarz, który trafił do salonów. W 1975 roku zaczęto eksportować Scirocco do USA. Z początku model ten oferowany był z trzema silnikami o pojemności 1.1 L (50 KM) oraz 1.5 L (70 i 85 KM) i wyposażony m.in. w ogrzewanie tylnej szyby, siedzenia z pochylanym oparciem, a w droższych wersjach wyposażenia także podwójne reflektory halogenowe, obrotomierz, skórzaną kierownicę czy wielowarstwową przednią szybę. W sierpniu 1975 roku półtoralitrowy silnik zastąpiono silnikiem o pojemności 1.6L i mocy 75 KM zaś niespełna rok później na rynek wyszła wersja GTI dysponująca mocą 110KM osiągniętą dzięki m.in. zastosowaniu systemu wtrysku <em>K-Jetronic</em> firmy Bosch. W 1978 roku przestylizowano karoserię, usprawniono łożyskowanie silnika i przekładnię kierowniczą. W 1979 roku wprowadzono silnik o pojemności 1.3 L i mocy 60 KM oraz wszystkie wersje Scirocco wyposażono w pięciostopniowe, manualne skrzynie biegów. Łącznie taśmy montażowe opuściło 506 109 sztuk pierwszej generacji modelu Scirocco. <br><br><strong></strong><strong>Scirocco II</strong><br> Główną ciekawostką jest fakt, iż prace nad nowym Scirocco rozpoczęły się już w 1976 roku, natomiast rynkowy debiut osiągnęło w marcu 1981 roku. Tak jak i poprzednik, po raz pierwszy szerszej publiczności nowy Scirocco został zaprezentowany w Genewie. Głównymi zmianami w stosunku do poprzednika były: <br> - wprowadzono nowe przednie reflektory.<br> - zrezygnowano z tylnych bocznych szyb zwężających się ku górze.<br> - poszerzono słupki boczne i zwężono tylne.<br> - zastosowano nową deskę rozdzielczą.<br> - wprowadzono tylna szyba zaokrągloną ku dołowi.<br> - spojler tylny montowano seryjnie.<br> - obniżono samochód.<br> - zmniejszono współczynnik oporu (Cx) z 0,42 do 0,38.<br> - zrezygnowano z silnika o pojemności 1,1 l.<br> W sierpniu 1982 roku rozpoczęto montowanie silnika o pojemności 1.8 L i mocy 112 KM, zaś w 1985 roku paletę silnikową wzbogacił silnik szesnastozaworowy o mocy 139 KM. W 1983 roku VW wprowadził na rynek amerykański wersję WOLFSBURG EDITION, oraz jubileuszową, limitowaną wersję CALIFORNIA EDITION z okazji wyprodukowania 600-tysięcznego Scirocco. W 1988 roku zakończono sprzedaż nowego Scirocco w USA, a rok później w Kanadzie. Ostatni egzemplarz Scirocco II zszedł z taśmy produkcyjnej 10 września 1992 roku i został oznaczony numerem 291 497. <br><br><strong>Volkswagen Scirocco III</strong><br>W 2006 roku zaprezentowano w Paryżu studyjny model Iroc, który był zapowiedzią Volkswagena Scirocco trzeciej generacji. Nowy model zostanie wprowadzony na rynek w 2008 roku. W 2008 roku VW Scirocco ścigał się w 24 godzinnym wyścigu na słynnym torze Nürburgring pod nazwą GT24. Zdobył w swojej klasie 1 i 2 miejsce, a w całej stawce 11 i 14.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
VOLKSWAGEN CORRADO
<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Volkswagen Corrado</b><br>
Volkswagen Corrado jest 3-drzwiowym coupe, stworzonym przez Volkswagena, a produkowanym przez Karmanna w Osnabruck. Do budowy zastosowano płytę podłogową z Passata B3 w tylnej części a przód był wspólny z Golfem i Jettą.
<br>
Wiele części mechanicznych było wspólnych z innymi Volkswagenami. Corrado produkowano od 1988 do 1995 r. a łączna produkcja osiągnęła 97 521 pojazdów. Początkowo Corrado miało być trzecią wersją Scirocco, lecz ze względu na o wiele wyższą masę i cenę, Volkswagen zdecydował się na zmianę nazwy. Pomimo dodatkowej wagi Corrado oferowało wyjątkowe właściwości jezdne, ustępowało jednak na tym polu swojemu poprzednikowi czyli Scirocco. Ponadto, znalazło się na prestiżowej liście "25 samochodów, którymi musisz pojeździć przed śmiercią" ogłoszonej przez brytyjski magazyn "Car". Samochód do dziś ma wielu fanów na całym świecie, którzy wciąż czerpią radość z jego nadzwyczajnych możliwości. Debiut Volkswagena Corrado odbył się w 1988 r. i posiadał on początkowo dwa silniki o pojemności 1.8 litra: 16-zaworowy o mocy 139 KM (102 k W) jako model podstawowy (oznaczenie KR), oraz doładowany 8-zaworowy znany jako G60 (oznaczenie PG) i dostarczającym 160 KM (118 kW). Nazwa G60 wywodzi się od sprężarki mechanicznej typu G montowanej w tymże modelu, której przekrój przypomina literę "G". W 1992 wprowadzono do produkcji dwie nowe wersje silnikowe. Pierwsza o pojemności 2.0 litra, 16V (oznaczenie 9A) o mocy 136 KM (100 kW) a druga pojemności 2.9 litra, 12V (oznaczenie VR6) o mocy 190 KM (143 kW). Wersja przeznaczona na rynek północnoamerykańskiej miała pojemność 2.8 litra i moc 174 KM (128 kW). Konstrukcja silnika VR6 była rewolucyjna w owym czasie, ze względu połączenie zalet silników widlastych oraz rzędowych i poprzez umiejscowienie cylindrów pod kątem 15° w pojedynczej głowicy. Pozwoliło to na zmieszczenie silnika 6-cylindrowego w miejsce 4-cylindrowego. W USA Corrado zadebiutowało w 1990 r., a wycofano je ze sprzedaży w 1994. W Europie produkcja zakończyła się limitowaną edycją "Storm" dostępną tylko w Wielkiej Brytanii. Kilka dyskretnych znaczków, grill w kolorze nadwozia, 15-calowe felgi BBS "Solitude" i standardowo montowane elementy dotychczas dostępne za dopłatą (podgrzewane fotele) to wszystko, co odróżniało model "Storm" od bazowego VR6. Wyprodukowano tylko 500 sztuk: 250 w kolorze Classic Green i 250 w kolorze Mystic Blue (dostępnym tylko w wersji "Storm"). W Niemczech występowała także wersja specjalna "Jet", wypuszczona w 1991 i produkowana do 1992. Wyposażona w silnik G60 wyróżniała się innym wnętrzem. We Włoszech można było kupić wersje "Estoril" wyposażona w koła "Estoril" Wielu posiadaczy VW Corrado nieustannie modyfikuje swoje pojazdy. Spotkać można wiele doładowanych VR6, układów hamulcowych z współczesnych sportowych wersji Golfa, Audi lub Seata. Coraz częściej pojawiają się przekładki wszechobecnych silników 1.8T, czasem można spotkać nawet wersje z napędem na 4 koła. W Polsce, jak na razie, wiadomo o jednym takim egzemplarzu. Do budowy zastosowany został kompletny układ napędowy z Golfa syncro, a napędza go około 250 konny turbodoładowany silnik benzynowy o pojemności 2000cm3 i 16 zaworach.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Volkswagen Corrado</b><br>
Volkswagen Corrado jest 3-drzwiowym coupe, stworzonym przez Volkswagena, a produkowanym przez Karmanna w Osnabruck. Do budowy zastosowano płytę podłogową z Passata B3 w tylnej części a przód był wspólny z Golfem i Jettą.
<br>
Wiele części mechanicznych było wspólnych z innymi Volkswagenami. Corrado produkowano od 1988 do 1995 r. a łączna produkcja osiągnęła 97 521 pojazdów. Początkowo Corrado miało być trzecią wersją Scirocco, lecz ze względu na o wiele wyższą masę i cenę, Volkswagen zdecydował się na zmianę nazwy. Pomimo dodatkowej wagi Corrado oferowało wyjątkowe właściwości jezdne, ustępowało jednak na tym polu swojemu poprzednikowi czyli Scirocco. Ponadto, znalazło się na prestiżowej liście "25 samochodów, którymi musisz pojeździć przed śmiercią" ogłoszonej przez brytyjski magazyn "Car". Samochód do dziś ma wielu fanów na całym świecie, którzy wciąż czerpią radość z jego nadzwyczajnych możliwości. Debiut Volkswagena Corrado odbył się w 1988 r. i posiadał on początkowo dwa silniki o pojemności 1.8 litra: 16-zaworowy o mocy 139 KM (102 k W) jako model podstawowy (oznaczenie KR), oraz doładowany 8-zaworowy znany jako G60 (oznaczenie PG) i dostarczającym 160 KM (118 kW). Nazwa G60 wywodzi się od sprężarki mechanicznej typu G montowanej w tymże modelu, której przekrój przypomina literę "G". W 1992 wprowadzono do produkcji dwie nowe wersje silnikowe. Pierwsza o pojemności 2.0 litra, 16V (oznaczenie 9A) o mocy 136 KM (100 kW) a druga pojemności 2.9 litra, 12V (oznaczenie VR6) o mocy 190 KM (143 kW). Wersja przeznaczona na rynek północnoamerykańskiej miała pojemność 2.8 litra i moc 174 KM (128 kW). Konstrukcja silnika VR6 była rewolucyjna w owym czasie, ze względu połączenie zalet silników widlastych oraz rzędowych i poprzez umiejscowienie cylindrów pod kątem 15° w pojedynczej głowicy. Pozwoliło to na zmieszczenie silnika 6-cylindrowego w miejsce 4-cylindrowego. W USA Corrado zadebiutowało w 1990 r., a wycofano je ze sprzedaży w 1994. W Europie produkcja zakończyła się limitowaną edycją "Storm" dostępną tylko w Wielkiej Brytanii. Kilka dyskretnych znaczków, grill w kolorze nadwozia, 15-calowe felgi BBS "Solitude" i standardowo montowane elementy dotychczas dostępne za dopłatą (podgrzewane fotele) to wszystko, co odróżniało model "Storm" od bazowego VR6. Wyprodukowano tylko 500 sztuk: 250 w kolorze Classic Green i 250 w kolorze Mystic Blue (dostępnym tylko w wersji "Storm"). W Niemczech występowała także wersja specjalna "Jet", wypuszczona w 1991 i produkowana do 1992. Wyposażona w silnik G60 wyróżniała się innym wnętrzem. We Włoszech można było kupić wersje "Estoril" wyposażona w koła "Estoril" Wielu posiadaczy VW Corrado nieustannie modyfikuje swoje pojazdy. Spotkać można wiele doładowanych VR6, układów hamulcowych z współczesnych sportowych wersji Golfa, Audi lub Seata. Coraz częściej pojawiają się przekładki wszechobecnych silników 1.8T, czasem można spotkać nawet wersje z napędem na 4 koła. W Polsce, jak na razie, wiadomo o jednym takim egzemplarzu. Do budowy zastosowany został kompletny układ napędowy z Golfa syncro, a napędza go około 250 konny turbodoładowany silnik benzynowy o pojemności 2000cm3 i 16 zaworach.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
środa, 20 kwietnia 2011
FERRARI ENZO
<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Ferrari Enzo</b><br>
Ferrari Enzo - supersamochód produkowany przez włoską firmę Ferrari, zaprezentowany podczas Międzynarodowych Targów Paryskich w 2003 roku. Został nazwany na cześć założyciela firmy Enzo Ferrariego.
<br>
Nazywanie tego samochodu <em>F60</em> jest błędem, bowiem po raz pierwszy został pokazany w 2003 roku (niemniej produkcja zaczęła sie w 2003 roku, tylko 6 lat po prezentacji F50). Koncern Ferrari planował zaprezentować nowy model w 2007 roku, który tym razem miał zostać nazwany F60, jednak plany się nie spełniły. Enzo było testowane na włoskim owalnym torze w Nardo gdzie osiągnęło prędkość wynoszącą 355 km/h, czyli o 5 km/h większą od podawanej przez producenta. Tym samym stało się czwartym po Bugatti Veyronie (407 km/h), McLarenie F1 (396km/h) i Brabusie Rocket S (360,5 km/h) najszybszym samochodem testowanym na tym torze. <br><br><strong>Dane techniczne</strong><br> Ogólne: <br> - Ilość wyprodukowanych egzemplarzy: 349 + 50 seryjnych + 1 specjalny, z którego dochód przekazano ofiarom powodzi w Azji<br> - Projekt: Pininfarina<br> - Zbiornik paliwa: 110 litrów<br> - Zużycie paliwa: 23,0 l/100 km<br> Osiągi: <br> - Prędkość maksymalna: 355 km/h<br> - Moc maksymalna: 662 KM/492 kW przy 7,800 rpm<br> - Maksymalny moment obrotowy: 657,5 Nm przy 5,500 rpm<br> - 0-100 km/h: 3.65 s<br> Wymiary: <br> - Rozstaw kół przednich: 1 660 mm<br> - Rozstaw kół tylnych: 1 650 mm<br> Opony: <br> - Przód: Bridgestone Potenza RE050A Scuderia 245/35ZR19<br> - Tył: Bridgestone Potenza RE050A Scuderia 345/35ZR19<br> Napęd: <br> - Typ silnika: V12<br> - Pojemność: 5 998 cm3 (6,0 l)<br> - Średnica cylindra x skok tłoka: 92x75,2 mm<br> - Rozrząd: DOHC, 4V<br> - Wtrysk paliwa: bezpośredni, elektroniczny sekwencyjny Bosch Motronic ME7<br> - Stopień sprężania: 11,3:1<br> - Napęd: tylna oś<br><br><strong>Ciekawostki</strong><br> - Na początku 2006 roku Enzo Szweda Stefana Erikssona zostało doszczętnie zniszczone w wypadku samochodowym na ulicach Malibu, dzielnicy Los Angeles. Prowadząc z 0,9 promila alkoholu we krwi Eriksson stracił kontrolę nad pojazdem, który wjechał na wzniesienie, wzbił się w powietrze z prędkością 260 km/h i wylądował na słupie wyrywając go z ziemi. Wskutek szczęśliwego zbiegu okoliczności Ferrari uderzyło w słup bokiem tuż za kabiną pasażerską, a obrażenia kierowcy ograniczyły się do przeciętej na poduszce powietrznej wargi.<br> - Podczas kręcenia filmu "Redline" (2007), aktor Eddie Griffin zniszczył Enzo producenta filmu.<br> - Ferrari P4/5 by Pininfarina to Ferrari Enzo przebudowane przez włoską firmę Pininfarina. W samochodzie nie zmieniono podwozia, co pozwoliło na zachowanie oryginalnej nazwy firmy. Amerykanin James Glickenhaus przywiózł do Włoch swoje Ferrari 330 P3/4 i nowe Enzo. Przez trzy lata łączono najlepsze elementy tych samochodów. Efektem końcowym było lżejsze o 200 kg i rozpędzające się do 362 km/h monstrum.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Ferrari Enzo</b><br>
Ferrari Enzo - supersamochód produkowany przez włoską firmę Ferrari, zaprezentowany podczas Międzynarodowych Targów Paryskich w 2003 roku. Został nazwany na cześć założyciela firmy Enzo Ferrariego.
<br>
Nazywanie tego samochodu <em>F60</em> jest błędem, bowiem po raz pierwszy został pokazany w 2003 roku (niemniej produkcja zaczęła sie w 2003 roku, tylko 6 lat po prezentacji F50). Koncern Ferrari planował zaprezentować nowy model w 2007 roku, który tym razem miał zostać nazwany F60, jednak plany się nie spełniły. Enzo było testowane na włoskim owalnym torze w Nardo gdzie osiągnęło prędkość wynoszącą 355 km/h, czyli o 5 km/h większą od podawanej przez producenta. Tym samym stało się czwartym po Bugatti Veyronie (407 km/h), McLarenie F1 (396km/h) i Brabusie Rocket S (360,5 km/h) najszybszym samochodem testowanym na tym torze. <br><br><strong>Dane techniczne</strong><br> Ogólne: <br> - Ilość wyprodukowanych egzemplarzy: 349 + 50 seryjnych + 1 specjalny, z którego dochód przekazano ofiarom powodzi w Azji<br> - Projekt: Pininfarina<br> - Zbiornik paliwa: 110 litrów<br> - Zużycie paliwa: 23,0 l/100 km<br> Osiągi: <br> - Prędkość maksymalna: 355 km/h<br> - Moc maksymalna: 662 KM/492 kW przy 7,800 rpm<br> - Maksymalny moment obrotowy: 657,5 Nm przy 5,500 rpm<br> - 0-100 km/h: 3.65 s<br> Wymiary: <br> - Rozstaw kół przednich: 1 660 mm<br> - Rozstaw kół tylnych: 1 650 mm<br> Opony: <br> - Przód: Bridgestone Potenza RE050A Scuderia 245/35ZR19<br> - Tył: Bridgestone Potenza RE050A Scuderia 345/35ZR19<br> Napęd: <br> - Typ silnika: V12<br> - Pojemność: 5 998 cm3 (6,0 l)<br> - Średnica cylindra x skok tłoka: 92x75,2 mm<br> - Rozrząd: DOHC, 4V<br> - Wtrysk paliwa: bezpośredni, elektroniczny sekwencyjny Bosch Motronic ME7<br> - Stopień sprężania: 11,3:1<br> - Napęd: tylna oś<br><br><strong>Ciekawostki</strong><br> - Na początku 2006 roku Enzo Szweda Stefana Erikssona zostało doszczętnie zniszczone w wypadku samochodowym na ulicach Malibu, dzielnicy Los Angeles. Prowadząc z 0,9 promila alkoholu we krwi Eriksson stracił kontrolę nad pojazdem, który wjechał na wzniesienie, wzbił się w powietrze z prędkością 260 km/h i wylądował na słupie wyrywając go z ziemi. Wskutek szczęśliwego zbiegu okoliczności Ferrari uderzyło w słup bokiem tuż za kabiną pasażerską, a obrażenia kierowcy ograniczyły się do przeciętej na poduszce powietrznej wargi.<br> - Podczas kręcenia filmu "Redline" (2007), aktor Eddie Griffin zniszczył Enzo producenta filmu.<br> - Ferrari P4/5 by Pininfarina to Ferrari Enzo przebudowane przez włoską firmę Pininfarina. W samochodzie nie zmieniono podwozia, co pozwoliło na zachowanie oryginalnej nazwy firmy. Amerykanin James Glickenhaus przywiózł do Włoch swoje Ferrari 330 P3/4 i nowe Enzo. Przez trzy lata łączono najlepsze elementy tych samochodów. Efektem końcowym było lżejsze o 200 kg i rozpędzające się do 362 km/h monstrum.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
PORSCHE 986 BOXTER
<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Porsche 986 Boxster</b><br>
Porsche Boxster - roadster z centralnie umieszczonym silnikiem zbudowany przez firmę motoryzacyjną Porsche. Pierwsza generacja Boxstera (986) została wprowadzona pod koniec 1996 roku jako rocznik 1997.
<br>
Był to zarówno najmniejszy jak i najtańszy samochód Porsche w tym czasie, wprowadzony w zastępstwie dla przedniosilnikowego Porsche 968, którego produkcję zakończono w 1996. Pierwsze wyprodukowane samochody zasilał sześciocylindrowy silnik o pojemności 2.5 litra. W 2000, wprowadzono nową odmianę Boxster S, która odznaczała się większym, mocniejszym silnikiem o pojemności 3.2l, podstawowa wersja otrzymała 2.7 litrowy silnik. W 2005, zmiany były na tyle poważne, że Porsche ochrzciło nowy model jako Porsche 987 Boxster. 987 był mocniejszy od 986; wydajność silnika wzrosłą jeszcze bardziej w 2007, gdy oba warianty Boxstera otrzymały silnik od modelu Porsche Cayman. Produkcja 986 rozpoczęła się w fabryce w której produkowano wcześniej Porsche 928 w Stuttgarcie, (Niemcy) w 1996 roku. Boxster jest również produkowany na kontrakcie w Uusikaupunki, Finlandia. Boxster był najlepiej sprzedającym się Porsche od czasu jego wprowadzenia w 1997 roku do czasu zaprezentowania modelu Cayenne w roku 2003. Nazwa Boxster pochodzi od kombinacji słów "boxer", oznaczającą silnik o przeciwległych cylindrach oraz od słowa "roadster", oznaczającego samochód bez dachu. Wygląd pierwszej generacji Boxstera był mocno zainspirowany modelami Porsche Spyder i Speedster oraz 550 Spyder. Po naradach z Toyotą, Porsche udało się znacznie obniżyć koszty produkcji, wprowadzono wiele wspólnych części dla obydwu modeli. Rzeczywiście, Boxster posiada dokładnie taką samą pokrywę oraz przedni błotnik jak model 996, jak również kilka innych części. Początkowo montowany silnik 2.5L M96 jest bardzo podobny do silnika 3.2L M96 stosowanego w Porsche 996; były to pierwsze chłodzone cieczą silniki Porsche umieszczone z tyłu pojazdu. Powszechnie wiadome jest że stylistyka Boxster/911 oraz zmniejszenie kosztów produkcji uratowało Porsche od przejęcia przez inną markę.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Porsche 986 Boxster</b><br>
Porsche Boxster - roadster z centralnie umieszczonym silnikiem zbudowany przez firmę motoryzacyjną Porsche. Pierwsza generacja Boxstera (986) została wprowadzona pod koniec 1996 roku jako rocznik 1997.
<br>
Był to zarówno najmniejszy jak i najtańszy samochód Porsche w tym czasie, wprowadzony w zastępstwie dla przedniosilnikowego Porsche 968, którego produkcję zakończono w 1996. Pierwsze wyprodukowane samochody zasilał sześciocylindrowy silnik o pojemności 2.5 litra. W 2000, wprowadzono nową odmianę Boxster S, która odznaczała się większym, mocniejszym silnikiem o pojemności 3.2l, podstawowa wersja otrzymała 2.7 litrowy silnik. W 2005, zmiany były na tyle poważne, że Porsche ochrzciło nowy model jako Porsche 987 Boxster. 987 był mocniejszy od 986; wydajność silnika wzrosłą jeszcze bardziej w 2007, gdy oba warianty Boxstera otrzymały silnik od modelu Porsche Cayman. Produkcja 986 rozpoczęła się w fabryce w której produkowano wcześniej Porsche 928 w Stuttgarcie, (Niemcy) w 1996 roku. Boxster jest również produkowany na kontrakcie w Uusikaupunki, Finlandia. Boxster był najlepiej sprzedającym się Porsche od czasu jego wprowadzenia w 1997 roku do czasu zaprezentowania modelu Cayenne w roku 2003. Nazwa Boxster pochodzi od kombinacji słów "boxer", oznaczającą silnik o przeciwległych cylindrach oraz od słowa "roadster", oznaczającego samochód bez dachu. Wygląd pierwszej generacji Boxstera był mocno zainspirowany modelami Porsche Spyder i Speedster oraz 550 Spyder. Po naradach z Toyotą, Porsche udało się znacznie obniżyć koszty produkcji, wprowadzono wiele wspólnych części dla obydwu modeli. Rzeczywiście, Boxster posiada dokładnie taką samą pokrywę oraz przedni błotnik jak model 996, jak również kilka innych części. Początkowo montowany silnik 2.5L M96 jest bardzo podobny do silnika 3.2L M96 stosowanego w Porsche 996; były to pierwsze chłodzone cieczą silniki Porsche umieszczone z tyłu pojazdu. Powszechnie wiadome jest że stylistyka Boxster/911 oraz zmniejszenie kosztów produkcji uratowało Porsche od przejęcia przez inną markę.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
FORD MUSTANG
<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Ford Mustang</b><br>
Ford Mustang to popularny (uważany wręcz za kultowy) amerykański samochód osobowy. Pierwsza generacja Mustanga była bazowana na modelu Falcon. Pierwszy egzemplarz samochodu zjechał z linii produkcyjnej 9 marca 1964 roku.
<br>
Na początku lat sześćdziesiątych jedynym samochodem sportowym produkowanym w Stanach Zjednoczonych był Chevrolet Corvette. Jednak jego wysoka cena odstraszała potencjalnych nabywców o niskich i średnich dochodach. Ford Thunderbird stał się autem luksusowym - wygodnym, ale nie dynamicznym i szybkim. Samochody sportowe sprowadzane z Wielkiej Brytanii sprzedawały się dobrze. Jednocześnie pierwsze pokolenie ludzi urodzonych tuż po drugiej wojnie światowej (tzw. "baby-boomers") osiągało w połowie lat 60. dorosłość i poszukiwało swojego pierwszego auta - niewielkiego, a jednocześnie o sportowym charakterze. <br><br><strong>Pierwsze prototypy</strong><br> W roku 1962 jeden z menedżerów Forda, Donald N. Frey wpadł na pomysł stworzenia całkowicie nowego auta. Pomysł poparł główny menedżer Forda, Lee Iacocca. W roku 1962 i 1963 powstały zatem dwa prototypy, które wyznaczyły drogę pod ostateczny wygląd Forda Mustanga. <br><br><strong>T-5 (Mustang 1)</strong><br> Pierwszy prototyp - Mustang 1 (znany też jako T-5) został zaprezentowany podczas wyścigów U.S. Grand Prix w miejscowości Watkins Glen w październiku 1962 roku. Kierowcy Dan Gurney i Sterling Moss przejechali samochodem na zmianę kilka okrążeń z dużą prędkością, by zademonstrować jego możliwości. Mustang 1 rozwinął prędkość 207 km/h (115 mil na godzinę) i przejechał ćwierć mili w 18,2 sekundy. Mustang I był dwumiejscowym roadsterem z silnikiem V4 umieszczonym pośrodku. Silnik miał moc 90 koni mechanicznych i był chłodzony przez dwa wentylatory ulokowane we wlotach powietrza tuż przed tylnymi kołami. Pokrycie zostało wykonane ze sprasowanych blach aluminiowych przytwierdzonych do rurowego podwozia. Prototyp tworzyło trzech ludzi: inżynier Herb Misch, stylista Gene Bordinant i Roy Lunn, planista. Samochód został zaprojektowany w ciągu 21 dni. <br><br><strong>Mustang II Prototype</strong><br> W roku 1963 został wprowadzony kolejny prototyp - tym razem nazywał się Mustang II. Jego wygląd odróżniał się znacząco od poprzedniego prototypu - był to teraz pojazd czteromiejscowy z silnikiem umieszczonym z przodu. Pod względem konstrukcji i danych technicznych był bardzo podobny do modelu seryjnego produkowanego w roku 1964. Nadwozie samochodu zostało zaprojektowane w studiach projektanckich Lincoln-Mercury. <br><br><strong>Nazwa i marka</strong><br> Skoro już było wiadomo, że powstanie nowy samochód, potrzebował on nazwy i charakterystycznego, rozpoznawalnego symbolu. Pomysły na nazwy były różne. Samochód miał nazywać się: T-5, Cougar, Aventura, Allegro, Stiletto, Turino, Torino, a nawet XT-Bird. Warto zauważyć, że niektóre z tych nazw posłużyły później jako nazwy innych modeli samochodów z koncernu Forda. Samochód miał być kierowany głównie dla ludzi młodych, więc było potrzebne coś, co symbolizuje wolność i nieskrępowanie, a jednocześnie siłę. Symbolem takim stał się mustang - dziki koń z prerii Ameryki Północnej. Jednocześnie powstało charakterystyczne logo Mustanga - galopujący koń na tle czerwonych, białych i niebieskich pasków symbolizujących Stany Zjednoczone i amerykańskie korzenie. <br><br><strong>Sukces</strong><br> Pomiędzy 9 marca a początkiem kwietnia 1964 roku Ford wyprodukował 8160 modeli Mustanga. Chodziło o to, żeby każdy dealer Forda w Stanach Zjednoczonych miał przynajmniej jednego Mustanga w swoim salonie samochodowym. Przygotowano też ogromną kampanię reklamową, zakrojoną na praktycznie wszystkie ówcześnie dostępne media. 16 kwietnia, dzień przed oficjalną premierą Mustanga, w amerykańskiej telewizji została wyemitowana reklama samochodu. Obejrzało ją ponad 29 milionów osób. Następnego dnia pojawiły się reklamy samochodu w 2500 gazetach i czasopismach. Najważniejsze krajowe dzienniki oraz niektóre zagraniczne gazety zamieściły artykuł dotyczący premiery nowego auta. Pomysł chwycił: W ciągu pierwszego dnia sprzedaży zostało złożonych 22 tysiące zamówień na nowe Mustangi. W ciągu pierwszego weekendu salony samochodowe odwiedziło 4 miliony Amerykanów. W cztery miesiące sprzedano 100 tysięcy samochodów, a 16 kwietnia 1965, w rok po premierze, w Kalifornii sprzedano Mustanga numer 418 812. W marcu 1966 roku z taśmy produkcyjnej zjechał milionowy Mustang. <br><br><strong>Dostosowanie do potrzeb klienta</strong><br> Ford Mustang zawdzięcza również swój sukces i dobre dochody dla firmy szerokiej gamie części i akcesoriów, które kupujący mógł dostosować do swoich potrzeb. Było to jedno z pierwszych aut z tak szerokimi możliwościami wyboru dodatkowego wyposażenia (pierwszy w tej branży był Pontiac). Dzięki dodatkowym opcjom cena samochodu w zależności od ilości wybranych dodatków rosła o kilkaset dolarów, dzięki czemu Mustang stał się dochodowy zarówno dla dealera, jak i producenta. Dodatków do wyboru było bardzo wiele. Poczynając od wyboru czterostopniowej manualnej skrzyni biegów lub trzystopniowej automatycznej skrzyni biegów, poprzez różne wersje silników (np. wprowadzony w czerwcu 1964 silnik K-Code o mocy 271 koni mechanicznych), pakiety z usztywnionym zawieszeniem, szersze opony, aż po elementy wystroju i służące komfortowi, np. klimatyzacja, winylowy dach, różne wzory kołpaków i felg, oraz montowane w samochodzie radio. <br><strong><br>Reakcja konkurencji</strong><br> Konkurencja Ford Motor Company - firmy American Motors Corporation, General Motors i Chrysler Corporation nie były przygotowane na nadejście takiego samochodu jak Ford Mustang. U Chryslera konkurencją dla Mustanga mógł stać się Plymouth Barracuda o podobnym typie nadwozia. GM produkował podobny samochód o sportowym charakterze z silnikiem umieszczonym z tyłu - Corvair Monza. Jednak Monza nie sprzedawała się tak dobrze m.in. ze względu na to, że posiadała tylko sześciocylindrowy silnik, podczas gdy Mustang oferował już silnik ośmiocylindrowy. Dopiero w roku 1967 GM zdołało wprowadzić na rynek dwa nowe auta: Chevrolet Camaro i Pontiac Firebird. Nawet firmy Lincoln-Mercury postanowiły stworzyć podobne auto, czego wynikiem był Mercury Cougar (taką nazwę miał nosić Mustang jeszcze przed premierą). W roku 1968 AMC wprowadziło model Javelin, a w dwa lata później dwumiejscowy AMX. <br><br><strong>1964 - 1966 (Pierwsza generacja)</strong><br> 1964 Ford Mustang Ford Mustang został wprowadzony w kwietniu 1964 roku. Samochód został zbudowany na bazie modelu Falcon. Pierwsza wersja Mustanga miała praktycznie takie same wymiary jak Falcon. Wiele części Mustanga pochodziło z modeli Falcon i Fairlane. W roku 1965 nastąpiły niewielkie zmiany zewnętrzne, jak np. zmiana gamy kolorów karoserii oraz wnętrzna, oraz kilka zmian konstrukcyjnych, jak wprowadzenie nowych silników, mocniejszych niż w roku 1964. W roku 1965 pojawił się też pakiet GT, oferujący usztywnione zawieszenie, czterostopniową skrzynię biegów, mocniejszy silnik oraz zmiany w wyglądzie zewnętrznym nadające autu bardziej sportowy charakter. 1965 był to też rok pojawienia się pierwszego Mustanga przerobionego w firmie Shelby - dostosowanego do potrzeb wyścigów Shelby GT-350, który miał bardziej sportowy charakter niż zwykły Mustang. W 1966 roku zachodzą niewielkie zmiany zewnętrzne, głównie w wyglądzie atrapy chłodnicy. Samochód zostaje też wyposażony w mocniejszy silnik oraz powiększa się gama dodatkowych akcesoriów (jest ich teraz 70). Auto zostaje nieco poszerzone i wydłużone, przez co wnętrze staje się bardziej obszerne. <br><strong><br>1967 - 1968 (Druga generacja)</strong><br> Mustang po raz kolejny przeszedł kosmetyczne zmiany wyglądu. Linia dachu we wszystkich nadwoziach została praktycznie ta sama. Zwiększono natomiast względy bezpieczeństwa, zgodnie z nowymi rządowymi zaleceniami dla samochodów osobowych. Nadal montowano silniki o coraz większej mocy - w roku 1968 można było już wybrać silnik o mocy 335 lub 390 KM. Rok wcześniej, w 1967 firma Shelby wprowadziła nowe auto bazowane na Mustangu - Shelby GT500. Montowano w nim silnik o pojemności 428 cali sześciennych (7 litrów). Warto wspomnieć, że Mustang Fastback z roku 1968 stał się znany dzięki scenie pościgu z filmu <em>Bullitt</em> z Stevem McQueenem w roli głównej. <br><strong><br>1969 - 1970 (Trzecia generacja)</strong><br> Silnik modelu Boss 429 28 sierpnia 1968 roku Ford zaprezentował nowego Mustanga na rok 1969. Tym razem samochód przeszedł gruntowny facelifting. Metalowa, chromowana atrapa chłodnicy została zastąpiona przez nową, czarną i wykonaną z plastiku. Logo Mustanga nie było już umieszczone pośrodku, tylko po stronie kierowcy i było mniejsze. Boczne i tylne linie nadwozia zostały wygładzone, tylna ściana wraz z szybą opadała łagodnie aż do punktu styku z tylnymi światłami. Z przodu zostały zamontowane poczwórne światła: 2 wewnątrz atrapy chłodnicy i 2 poza nią. Maska przypominała nieco swym wyglądem literę V, co było podkreślone przez wlot powietrza umieszczony na masce. Zmianie uległ też napis MUSTANG, a szyby zostały powiększone i rozszerzone, co umożliwiło lepszą widoczność. W tym okresie powstały trzy wersje Mustanga: Mach 1, Boss 302 oraz Boss 429. Boss 429 był autem stworzonym dla celów wyścigów NASCAR. Było to auto wyposażone w silnik V8 o pojemności 429 cali sześciennych (ok. 7 litrów) i o mocy 375 KM. Prawdopodobnie wybudowano tylko 1,300 sztuk tego auta. Był to chyba najszybszy i najdroższy swego czasu Mustang. Boss 302 miał być połączeniem siły "muscle cara" ze zwrotnością samochodu sportowego. Był on najczęściej napędzany 290-konnym silnikiem V8 o pojemności 302 CI (ok. 5 litrów) i posiadał czterostopniową manualną skrzynię biegów. Boss 302 określany był mianem "auta, którym GT-350 powinien był być". Wyprodukowano tylko niecałe 9000 egzemplarzy tych samochodów. W roku 1970 przyszła kolejna zmiana w wyglądzie Mustanga - galopujący koń pojawił się znów pośrodku chłodnicy. Atrapa chłodnicy została powiększona, liczbę przednich reflektorów zredukowano do dwóch, które mieściły się w atrapie chłodnicy. Po bokach atrapy znajdowały się podwójne otwory imitujące wloty powietrza. W roku 1970 został też wprowadzony model Mach 1, który był najwygodniejszy z trzech modeli Mustanga produkowanych w tym czasie. W wyposażeniu pojawiła się też klimatyzacja, która spowodowała spadek sprzedaży Mustangów kabrioletów prawie o połowę. Jest to też rok zerwania współpracy firm Ford i Shelby. <br><strong><br>1971 - 1973 (Czwarta generacja)</strong><br> W tych latach nastąpił schyłek klasycznych Mustangów wyposażonych w duże silniki V8. Sam samochód jeszcze bardziej urósł, przez co modele produkowane w tych latach były największymi Mustangami, jakie były kiedykolwiek produkowane. Jednocześnie następowało obniżenie mocy dostępnych silników i dostosowanie do nowych norm dotyczących emisji spalin. Wygląd Mustanga w 1971 roku uległ zmianie profilu nadwozia i wielu elementów wystroju auta. Charakterystycznym elementem był łagodnie opadający przód i tył. Producenci chcieli, by Mustang wciąż pozostał sportowy i agresywny, jednak utrudniały to coraz bardziej rygorystyczne reguły emisji spalin i ochrony środowiska. Dlatego postanowiono położyć większy nacisk na wygląd i wygodę. Ta forma nadwozia pozostała niemal niezmieniona do roku 1973, kiedy to wszedł kolejny przepis dotyczący zderzaków - Mustang z 1973 roku musiał mieć większe zderzaki, przez co jeszcze podniosła się jego masa. Również w 1973 roku Ford porzucił produkcję kabrioletów - nie powstawały one aż do roku 1983. Wiadomość o zaprzestaniu produkcji kabrioletów spowodowała wzrost sprzedaży o 5700 aut. <br><strong><br>1974 - 1978 (Piąta generacja)</strong><br> Połowa lat 70. w Stanach Zjednoczonych wymusiła zmianę stylu życia - a co za tym idzie, również samochodów. Nadszedł kryzys paliwowy, inflacja wynosiła 12%. Dodge zaprzestał produkcji modelu Challenger, zakończono również produkcję samochodu Plymouth Barracuda. General Motors niemal porzuciło produkcję modeli Camaro i Firebird. Do przepisów dotyczących emisji spalin dołączyło ograniczenie prędkości do 55 mil na godzinę. Aby Mustang przetrwał, musiał być zupełnie zmieniony - czasy ogromnych, dużo palących samochodów z wielkimi silnikami minęły. Pojawił się więc Mustang II - mniejszy i lżejszy, z mniejszymi silnikami. Nowy Mustang posiadał całkowicie nowy wygląd i lepsze właściwości jezdne. Spalał też mniej paliwa niż modele z poprzednich lat. Na początku dostępny był w dwóch wersjach nadwozia - dwudrzwiowy hardtop i trzydrzwiowy hatchback. Zmnieniły się przez to proporcje Mustanga II, pozostał za to charakterystyczny wygląd atrapy chłodnicy. Na początku były oferowane dwa silniki: czterocylindrowy o mocy 88 KM i sześciocylindrowy o mocy 105 koni mechanicznych. W późniejszych latach weszły nieco mocniejsze jednostki, posiadające moc od 122 do 140 KM. W 1974 roku wprowadzono też modele Ghia, wyróżniające się wygodą i wykończeniem. Wyprodukowano 385,993 egzemplarzy. Mustang II otrzymał też tytuł <em>Car of the Year</em> od magazynu Motor Trend. W 1976 roku wprowadzono specjalny model Cobra II, który miał być nawiązaniem do modelu Shelby Mustang GT350 - przez charakterystyczne paski biegnące przez całą długość samochodu oraz dodatki uatrakcyjniające wygląd. W roku 1977 dla modeli z nadwoziem fastback wprowadzono specjalne dachy typu targa. Na przestrzeni lat producenci wprowadzali coraz to nowe wersje nadwoziowe, by sprostać wymaganiom i gustom klientów. Mimo to modele z tego okresu zostały uznane za najgorsze i najmniej udane Mustangi, jakie kiedykolwiek powstały. Ciekawostka: W 1976 roku Volkswagen Golf pobił rekord sprzedaży Forda Mustanga. 1 milion egzemplarzy Mustanga rozeszło się w ciągu 36 miesięcy. Golfowi zajęło to 31 miesięcy. <br><strong><br>1979 - 1993 (Szósta generacja)</strong><br> Trzecia generacja Mustanga, zwana też "Fox-Body" była bazowana na modelu Fairmont. W 1979 roku powstały dwa rodzaje nadwozia: dwudrzwiowy sedan i dwudrzwiowy hatchback. W nadwoziu można było już zauważyć wyraźne europejskie wpływy - nie było już praktycznie żadnych chromowanych elementów, nadwozie przybrało łagodniejszy, kanciasty kształt, natomiast rozpoznawalny design przodu został porzucony na rzecz łagodnie opadającej plastikowej atrapy i prostokątnych reflektorów. Zbliżony, oszczędny wygląd aut zachował się aż do roku 1993, przez co jeszcze bardziej upodobniły się do samochodów europejskich. Mustang nie przypominał już siebie - nie było nawet galopującego konia - Mercury sprzedawało niemal ten sam model pod nazwą Capri (który zresztą przestał być produkowany w roku 1986). W tym czasie produkowano już mocniejsze silniki niż w połowie lat 70. W latach 1979 - 1981 były wciąż wprowadzane niewielkie zmiany konstrukcyjne. Nie zabrakło oczywiście wersji Ghia (dla modeli coupe) i Cobra (dla hatchbacków - brak spoilerów, nieprawdziwy wlot powietrza na masce). Jednak Mustang z 1979 był hitem. Sprzedano aż 369,936 egzemplarzy. W kolejnych latach szło nieco gorzej - wygląd oraz silniki nie zmieniały się zbytnio, sprzedawano coraz mniej egzemplarzy. 1993 Ford Mustang GT Convertible W 1982 wszystko się zmieniło - Ford wprowadził na nowo model Mustang GT, który otworzył nową erę muscle carów. Reklamy w gazetach głosiły: "The Boss Is Back" (Boss - modele Mustanga produkowane w latach 1969-1970). Mustang GT posiadał czterostopniową skrzynię biegów, Silnik V8 Windsor o mocy 157 KM, sportowe opony oraz sztywne zawieszenie. Moc silników modelu GT wzrastała, osiagając szczyt w roku 1987 z wynikiem 225 KM. Niezależnie od modelu GT były produkowane bardziej luksusowe wersje: L, GL i GLX. W 1987 roku nastąpiły poważne zmiany wyglądu, które utrzymały się do roku 1993. <br><strong><br>Ford SSP Mustang (Special Service Package)</strong><br> W roku 1992, kalifornijska policja poprosiła Forda o wyprodukowanie serii szybkich i lekkich samochodów policyjnych. Standardowe modele policji - Ford Fairmont oraz modele LTD i Crown Victoria były zbyt ciężkie do ścigania przestępców. W ciągu jedenastu lat (od 1982 do 1993) wyprodukowano 15,000 egzemplarzy tego auta. Mustangi SSP posiadały silnik o mocy 175 koni mechanicznych - nie były zbyt szybkie, lecz dobrze spełniały swoje zadanie. <br><strong><br>1994 - 1998 (Siódma generacja)</strong><br> W 1994 nastąpiła kolejna zdecydowana zmiana wyglądu. Nowy model, którego premiera nastąpiła 9 grudnia 1993 oznaczony kodem "SN-95" przedstawiał zupełnie nową jakość - swoim wyglądem nawiązywał do starszych generacji Mustanga, na swoje miejsce powrócił galopujący koń (w latach 80. był tam niebieski znaczek Forda). Nowy design zwrócił uwagę na Mustanga i przywrócił mu popularność. Pełen obłych kształtów i łagodnych zakrzywień, nowy Mustang bardzo się podobał. Moc silników zwiększyła się do 215 koni mechanicznych (podstawowy model wyposażony był w silnik V6 o pojemności 3,8 litra i mocy 145 KM). Również w roku 1994 powstał specjalny model Mustang Cobra Convertible. Posiadał pięciolitrowy silnik V8 o mocy 240 koni mechanicznych. W tym samym roku Mustang otrzymał prestiżowy tytuł <em>Car of the Year</em> od magazynu "Car and Driver". W roku 1996 Mustang po raz kolejny przeszedł facelifting - atrapa chłodnicy otrzymała nowy design, przypominający swym wyglądem plaster miodu. Również tylne światła były ułożone pionowo, a nie poziomo jak w modelach z lat 80. i pierwszej połowy lat 90. Pojawił się specjalny model SVT Mustang Cobra z dużym silnikiem V8 o pojemności 4,6 litra i mocy 305 koni. Rozmiar silnika wymusił nowy wygląd maski z charakterystycznym wybrzuszonym wlotem powietrza. Podobnie jak w dawniejszych latach, klienci mieli wciąż prawo wyboru za dopłatą odpowiednich pakietów i akcesoriów do swojego samochodu, np. Preferred Equipment Package w samochodach typu GT (w skład zestawu wchodziły m.in: klimatyzacja, radio AM/FM, odtwarzacz kaset, ABS, lampy przeciwmgielne, tylny spoiler, sportowe siedzenia). Rok 1998 był zarazem ostatnim rokiem zaokrąglonych kształtów samochodów (ang. "Round Body Mustang"). <br><strong><br>1999 - 2004 (Ósma generacja)</strong><br> 2000 Ford Mustang Rok 1999 to 35 rocznica wprowadzenia na rynek pierwszego Mustanga. Na tę okazję Ford przygotował specjalną wersję samochodu w zupełnie nowej stylistyce "New Edge". Mustang stracił swoje łagodne, zaokrąglone kształty na rzecz ostrych, agresywnych krawędzi, zachowując przy tym aerodynamiczność. Wąskie, halogenowe światła przednie zespolone z kierunkowskazami, większe rury wydechowe oraz elementy karoserii wykonane z tworzyw sztucznych. Model "rocznicowy" posiadał również oznaczenia charakteryzujące 35 rocznicę produkcji. W 2000 roku nie nastąpiły zmiany w wyglądzie zewnętrznym (poza usunięciem rocznicowych oznaczeń z roku 1999). Modele V-6 i GT odróżniały się od siebie tylko tym, że GT posiadał podwójne rury wydechowe. W roku 2000 pojawiła się również limitowana seria modeli 300 "Cobra R". Była to wersja specjalna, nawiązująca do wyścigów. Cobra R była wyposażona w silnik DOHC o pojemności 5,4 litra i o mocy 385 koni mechanicznych. Samochód był wyposażony w 6-stopniową skrzynię biegów. Ciekawostką było pozbawienie auta z takich akcesoriów, jak klimatyzacja, lub tylne siedzenie - by lepiej nawiązać do samochodów wyścigowych. Inne modyfikacje to m.in: siedzenia firmy Recaro, układ wydechowy Borla, zawieszenie Bilstein, amortyzatory Eibach i wiele innych. Cobra R kosztowała 55,845 dolarów i sprzedała się niemal natychmiast. 2001 rok przyniósł kolejną edycję specjalną Mustanga GT o nazwie "Bullitt". Był to współczesny odpowiednik Forda Mustanga GT z 1968 roku, którym jeździł Steve McQueen w filmie "Bullitt". Zawieszenie zostało nieco obniżone, przez co poprawiły się parametry jezdne Mustanga. "Bullitt" wyposażony był też w nowe, pięcioramienne koła, nawiązujące do fastbacka z 1968. Inne elementy wystroju to np. wlot paliwa przypominający te w samolotach, aluminiowe pedały lub aluminiowa gałka skrzyni biegów. Samochód dostępny był w trzech kolorach: niebieski, czarny oraz ciemnozielony (jak Mustang z filmu). Napędzał go silnik o mocy 265 koni mechanicznych. Podobnie jak Cobra R, "Bullitt" był hitem - wszystkie 5000 egzemplarzy zostało sprzedanych bardzo szybko. Ford Mustang z roku 2002 dostępny był wraz z systemem audio Visteon Mach 1000. System miał moc ponad 1100 watów. W skład zestawu wchodziło m.in, sześć 85-watowych subwooferów oraz odtwarzacz CD ze zmieniarką na 6 płyt CD z możliwością wymiany na odtwarzacz MP3. W ciągu następnych lat pojawiło się jeszcze kilka edycji limitowanych: - Ford Mustang Mach 1 - seria limitowana z 2003 roku. Mach 1 wyposażony był w silnik DOHC o mocy 305 koni mechanicznych oraz pięciobiegową ręczną skrzynię biegów. Ponadto posiadał pomalowaną na czarno maskę, 17-calowe felgi oraz wlot powietrza na masce.<br> - Czerwiec 2003 - 100 rocznica powstania Forda. Kolejna specjalna wersja Mustanga - modele pomalowane tylko na czarno, wyposażone w skórzane siedzenia, 17-calowe felgi, ulepszony system trakcji, podwójny wydech, kierownica obita skórą, zestaw audio Mach 460 ze zmieniarką na 6 płyt CD oraz rocznicowe oznaczenia.<br> - 40 rocznica powstania Mustanga w roku 2004 - wszystkie Mustangi SVT zostały wyposażone w oznaczenia rocznicowe oraz opcjonalnie możliwość nabycia ulepszeń: Deluxe Equipment Group oraz Premium Equipment Group.<br><br><strong>Zapowiedź najnowszego Mustanga</strong><br> 10 lutego 2003 ogłoszono, że powstanie zupełnie nowa generacja Mustanga, bardziej niż poprzednicy nawiązująca swoim wzornictwem do modeli z lat 60. Prototyp pojazdu został pokazany na targach North American International Auto Show. Nie różnił się on zbytnio od modelu seryjnego produkowanego później. Ogłoszono też, że nowy Mustang będzie powstawał w fabryce AutoAlliance International (AAI) w miejscowości Flat Rock w stanie Michigan. - Ford Mustang GT Concept - galeria<br> - Ford Mustang GT Convertible Concept - galeria<br><br><strong>S-197 (2004+)</strong><br> Nadwozie nowego Mustanga (ta generacja opisana jest skrótem S-197) zaprojektował Sid Ramnarace czerpiąc inspiracje z pierwszych modeli Mustanga. Styl nadwozia można określić jako <em>retrofuturyzm</em>. Podstawowa wersja samochodu posiada silnik V6 o mocy 210 koni mechanicznych. Wersja GT jest wyposażona w 300-konny silnik V8 OHV 24v, o pojemności 4,6 litra (z możliwością wyłączenia części cylindrów, gdy nie są potrzebne). Nowy Mustang jest bardziej starannie wykonany i wykończony od swego poprzednika, posiada też nowe ciekawostki techniczne, takie jak możliwość zmieniania kolorów zegarów na desce rozdzielczej. Nowy model okazał się bardzo popularny - około połowa wszystkich aut sportowych sprzedawanych obecnie w USA to właśnie Mustangi. Dla modeli z silnikiem V6 wyprodukowanych w 2006 roku dostępny jest "Pony Package", czyli ulepszone zawieszenie, szersze opony, nowe felgi, nowy styl atrapy chłodnicy, spoiler oraz nowe oznaczenia. Również Carroll Shelby zainteresował się nowym Mustangiem. Na targach motoryzacyjnych New York International Auto Show w 2005 roku zaprezentowano nowego Mustanga Shelby GT500, nawiązujący również do modelu z 1967 roku. Model wyposażony jest w silnik DOHC V8 o pojemności 5,4 litra i mocy ponad 450 koni mechanicznych. Nowe Shelby GT500 jest dostępne od roku 2007. Informacje i zdjęcia nt. nowego Shelby GT500 <br><strong><br>Specjalne edycje Mustanga</strong><br> - Shelby Mustang (GT-350 i GT-500)<br> - Mach 1<br> - Boss 302<br> - Boss 351<br> - GT/CS California Special<br> - M81 McLaren<br> - Indy 500 Pace Car Edition - 1979<br> - GT Enduro - 1982<br> - SVO - 1984 - 1986<br> - 7-Up Mustang - 1990<br> - Bullitt Mustang - 2001<br> - Ford Mustang SVT Cobra - 1993-2004, z wyjątkiem lat 2000 i 2002<br> - SVT Cobra R - 1993, 1995, 2000<br> - MACH 1 Special Edition - 2003 - 2004<br> - Mustang GT-R - 2005 - teraz (jako samochód koncepcyjny)<br><br><strong>Kultura popularna</strong><br> Ford Mustang jest samochodem znanym na całym świecie. Pojawiał się w bardzo wielu filmach, teledyskach i grach komputerowych. Chyba najbardziej znanymi filmami z Mustangiem są: <em>Bullitt</em> z 1968 roku oraz replika 67 Shelby GT500 - "Eleanor" 67 Shelby GT500E stworzona przez Unique Performance dla potrzeb filmu "Gone in 60 seconds"(60 sekund)."60 sekund" z 2000r to remake filmu o tym samym tytule z roku 1974. Główną role zagrał w nim żółty 74 Ford Mustang Mach1 - "Eleanor" . Warto wspomnieć, że Ford Mustang z 1971 roku był samochodem Jamesa Bonda w filmie <em>Diamenty są wieczne</em>. Nowy Mustang jest znany m.in. z gry komputerowej <em>Need For Speed: Underground 2</em>. W grze na konsolę Xbox 360, pt. Forza Motorsport 2, odwzorowano bardzo wiernie następujące modele Forda Mustanga: Shelby 1968 GT-500 King of Road, 2006 Shelby GT-500, 1970 Ford Mustang Boss 429, 2000 Ford Mustang Cobra R, 2005 Ford Mustang GT oraz bazujące na Mustangach: Saleen S281 (z 2000 roku) i Saleen S281E (na podstawie Mustanga 2005, tylko w limitowanej edycji kolekcjonerskiej gry). Kilka modeli Mustanga występowało również w grze Ford Racing.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Ford Mustang</b><br>
Ford Mustang to popularny (uważany wręcz za kultowy) amerykański samochód osobowy. Pierwsza generacja Mustanga była bazowana na modelu Falcon. Pierwszy egzemplarz samochodu zjechał z linii produkcyjnej 9 marca 1964 roku.
<br>
Na początku lat sześćdziesiątych jedynym samochodem sportowym produkowanym w Stanach Zjednoczonych był Chevrolet Corvette. Jednak jego wysoka cena odstraszała potencjalnych nabywców o niskich i średnich dochodach. Ford Thunderbird stał się autem luksusowym - wygodnym, ale nie dynamicznym i szybkim. Samochody sportowe sprowadzane z Wielkiej Brytanii sprzedawały się dobrze. Jednocześnie pierwsze pokolenie ludzi urodzonych tuż po drugiej wojnie światowej (tzw. "baby-boomers") osiągało w połowie lat 60. dorosłość i poszukiwało swojego pierwszego auta - niewielkiego, a jednocześnie o sportowym charakterze. <br><br><strong>Pierwsze prototypy</strong><br> W roku 1962 jeden z menedżerów Forda, Donald N. Frey wpadł na pomysł stworzenia całkowicie nowego auta. Pomysł poparł główny menedżer Forda, Lee Iacocca. W roku 1962 i 1963 powstały zatem dwa prototypy, które wyznaczyły drogę pod ostateczny wygląd Forda Mustanga. <br><br><strong>T-5 (Mustang 1)</strong><br> Pierwszy prototyp - Mustang 1 (znany też jako T-5) został zaprezentowany podczas wyścigów U.S. Grand Prix w miejscowości Watkins Glen w październiku 1962 roku. Kierowcy Dan Gurney i Sterling Moss przejechali samochodem na zmianę kilka okrążeń z dużą prędkością, by zademonstrować jego możliwości. Mustang 1 rozwinął prędkość 207 km/h (115 mil na godzinę) i przejechał ćwierć mili w 18,2 sekundy. Mustang I był dwumiejscowym roadsterem z silnikiem V4 umieszczonym pośrodku. Silnik miał moc 90 koni mechanicznych i był chłodzony przez dwa wentylatory ulokowane we wlotach powietrza tuż przed tylnymi kołami. Pokrycie zostało wykonane ze sprasowanych blach aluminiowych przytwierdzonych do rurowego podwozia. Prototyp tworzyło trzech ludzi: inżynier Herb Misch, stylista Gene Bordinant i Roy Lunn, planista. Samochód został zaprojektowany w ciągu 21 dni. <br><br><strong>Mustang II Prototype</strong><br> W roku 1963 został wprowadzony kolejny prototyp - tym razem nazywał się Mustang II. Jego wygląd odróżniał się znacząco od poprzedniego prototypu - był to teraz pojazd czteromiejscowy z silnikiem umieszczonym z przodu. Pod względem konstrukcji i danych technicznych był bardzo podobny do modelu seryjnego produkowanego w roku 1964. Nadwozie samochodu zostało zaprojektowane w studiach projektanckich Lincoln-Mercury. <br><br><strong>Nazwa i marka</strong><br> Skoro już było wiadomo, że powstanie nowy samochód, potrzebował on nazwy i charakterystycznego, rozpoznawalnego symbolu. Pomysły na nazwy były różne. Samochód miał nazywać się: T-5, Cougar, Aventura, Allegro, Stiletto, Turino, Torino, a nawet XT-Bird. Warto zauważyć, że niektóre z tych nazw posłużyły później jako nazwy innych modeli samochodów z koncernu Forda. Samochód miał być kierowany głównie dla ludzi młodych, więc było potrzebne coś, co symbolizuje wolność i nieskrępowanie, a jednocześnie siłę. Symbolem takim stał się mustang - dziki koń z prerii Ameryki Północnej. Jednocześnie powstało charakterystyczne logo Mustanga - galopujący koń na tle czerwonych, białych i niebieskich pasków symbolizujących Stany Zjednoczone i amerykańskie korzenie. <br><br><strong>Sukces</strong><br> Pomiędzy 9 marca a początkiem kwietnia 1964 roku Ford wyprodukował 8160 modeli Mustanga. Chodziło o to, żeby każdy dealer Forda w Stanach Zjednoczonych miał przynajmniej jednego Mustanga w swoim salonie samochodowym. Przygotowano też ogromną kampanię reklamową, zakrojoną na praktycznie wszystkie ówcześnie dostępne media. 16 kwietnia, dzień przed oficjalną premierą Mustanga, w amerykańskiej telewizji została wyemitowana reklama samochodu. Obejrzało ją ponad 29 milionów osób. Następnego dnia pojawiły się reklamy samochodu w 2500 gazetach i czasopismach. Najważniejsze krajowe dzienniki oraz niektóre zagraniczne gazety zamieściły artykuł dotyczący premiery nowego auta. Pomysł chwycił: W ciągu pierwszego dnia sprzedaży zostało złożonych 22 tysiące zamówień na nowe Mustangi. W ciągu pierwszego weekendu salony samochodowe odwiedziło 4 miliony Amerykanów. W cztery miesiące sprzedano 100 tysięcy samochodów, a 16 kwietnia 1965, w rok po premierze, w Kalifornii sprzedano Mustanga numer 418 812. W marcu 1966 roku z taśmy produkcyjnej zjechał milionowy Mustang. <br><br><strong>Dostosowanie do potrzeb klienta</strong><br> Ford Mustang zawdzięcza również swój sukces i dobre dochody dla firmy szerokiej gamie części i akcesoriów, które kupujący mógł dostosować do swoich potrzeb. Było to jedno z pierwszych aut z tak szerokimi możliwościami wyboru dodatkowego wyposażenia (pierwszy w tej branży był Pontiac). Dzięki dodatkowym opcjom cena samochodu w zależności od ilości wybranych dodatków rosła o kilkaset dolarów, dzięki czemu Mustang stał się dochodowy zarówno dla dealera, jak i producenta. Dodatków do wyboru było bardzo wiele. Poczynając od wyboru czterostopniowej manualnej skrzyni biegów lub trzystopniowej automatycznej skrzyni biegów, poprzez różne wersje silników (np. wprowadzony w czerwcu 1964 silnik K-Code o mocy 271 koni mechanicznych), pakiety z usztywnionym zawieszeniem, szersze opony, aż po elementy wystroju i służące komfortowi, np. klimatyzacja, winylowy dach, różne wzory kołpaków i felg, oraz montowane w samochodzie radio. <br><strong><br>Reakcja konkurencji</strong><br> Konkurencja Ford Motor Company - firmy American Motors Corporation, General Motors i Chrysler Corporation nie były przygotowane na nadejście takiego samochodu jak Ford Mustang. U Chryslera konkurencją dla Mustanga mógł stać się Plymouth Barracuda o podobnym typie nadwozia. GM produkował podobny samochód o sportowym charakterze z silnikiem umieszczonym z tyłu - Corvair Monza. Jednak Monza nie sprzedawała się tak dobrze m.in. ze względu na to, że posiadała tylko sześciocylindrowy silnik, podczas gdy Mustang oferował już silnik ośmiocylindrowy. Dopiero w roku 1967 GM zdołało wprowadzić na rynek dwa nowe auta: Chevrolet Camaro i Pontiac Firebird. Nawet firmy Lincoln-Mercury postanowiły stworzyć podobne auto, czego wynikiem był Mercury Cougar (taką nazwę miał nosić Mustang jeszcze przed premierą). W roku 1968 AMC wprowadziło model Javelin, a w dwa lata później dwumiejscowy AMX. <br><br><strong>1964 - 1966 (Pierwsza generacja)</strong><br> 1964 Ford Mustang Ford Mustang został wprowadzony w kwietniu 1964 roku. Samochód został zbudowany na bazie modelu Falcon. Pierwsza wersja Mustanga miała praktycznie takie same wymiary jak Falcon. Wiele części Mustanga pochodziło z modeli Falcon i Fairlane. W roku 1965 nastąpiły niewielkie zmiany zewnętrzne, jak np. zmiana gamy kolorów karoserii oraz wnętrzna, oraz kilka zmian konstrukcyjnych, jak wprowadzenie nowych silników, mocniejszych niż w roku 1964. W roku 1965 pojawił się też pakiet GT, oferujący usztywnione zawieszenie, czterostopniową skrzynię biegów, mocniejszy silnik oraz zmiany w wyglądzie zewnętrznym nadające autu bardziej sportowy charakter. 1965 był to też rok pojawienia się pierwszego Mustanga przerobionego w firmie Shelby - dostosowanego do potrzeb wyścigów Shelby GT-350, który miał bardziej sportowy charakter niż zwykły Mustang. W 1966 roku zachodzą niewielkie zmiany zewnętrzne, głównie w wyglądzie atrapy chłodnicy. Samochód zostaje też wyposażony w mocniejszy silnik oraz powiększa się gama dodatkowych akcesoriów (jest ich teraz 70). Auto zostaje nieco poszerzone i wydłużone, przez co wnętrze staje się bardziej obszerne. <br><strong><br>1967 - 1968 (Druga generacja)</strong><br> Mustang po raz kolejny przeszedł kosmetyczne zmiany wyglądu. Linia dachu we wszystkich nadwoziach została praktycznie ta sama. Zwiększono natomiast względy bezpieczeństwa, zgodnie z nowymi rządowymi zaleceniami dla samochodów osobowych. Nadal montowano silniki o coraz większej mocy - w roku 1968 można było już wybrać silnik o mocy 335 lub 390 KM. Rok wcześniej, w 1967 firma Shelby wprowadziła nowe auto bazowane na Mustangu - Shelby GT500. Montowano w nim silnik o pojemności 428 cali sześciennych (7 litrów). Warto wspomnieć, że Mustang Fastback z roku 1968 stał się znany dzięki scenie pościgu z filmu <em>Bullitt</em> z Stevem McQueenem w roli głównej. <br><strong><br>1969 - 1970 (Trzecia generacja)</strong><br> Silnik modelu Boss 429 28 sierpnia 1968 roku Ford zaprezentował nowego Mustanga na rok 1969. Tym razem samochód przeszedł gruntowny facelifting. Metalowa, chromowana atrapa chłodnicy została zastąpiona przez nową, czarną i wykonaną z plastiku. Logo Mustanga nie było już umieszczone pośrodku, tylko po stronie kierowcy i było mniejsze. Boczne i tylne linie nadwozia zostały wygładzone, tylna ściana wraz z szybą opadała łagodnie aż do punktu styku z tylnymi światłami. Z przodu zostały zamontowane poczwórne światła: 2 wewnątrz atrapy chłodnicy i 2 poza nią. Maska przypominała nieco swym wyglądem literę V, co było podkreślone przez wlot powietrza umieszczony na masce. Zmianie uległ też napis MUSTANG, a szyby zostały powiększone i rozszerzone, co umożliwiło lepszą widoczność. W tym okresie powstały trzy wersje Mustanga: Mach 1, Boss 302 oraz Boss 429. Boss 429 był autem stworzonym dla celów wyścigów NASCAR. Było to auto wyposażone w silnik V8 o pojemności 429 cali sześciennych (ok. 7 litrów) i o mocy 375 KM. Prawdopodobnie wybudowano tylko 1,300 sztuk tego auta. Był to chyba najszybszy i najdroższy swego czasu Mustang. Boss 302 miał być połączeniem siły "muscle cara" ze zwrotnością samochodu sportowego. Był on najczęściej napędzany 290-konnym silnikiem V8 o pojemności 302 CI (ok. 5 litrów) i posiadał czterostopniową manualną skrzynię biegów. Boss 302 określany był mianem "auta, którym GT-350 powinien był być". Wyprodukowano tylko niecałe 9000 egzemplarzy tych samochodów. W roku 1970 przyszła kolejna zmiana w wyglądzie Mustanga - galopujący koń pojawił się znów pośrodku chłodnicy. Atrapa chłodnicy została powiększona, liczbę przednich reflektorów zredukowano do dwóch, które mieściły się w atrapie chłodnicy. Po bokach atrapy znajdowały się podwójne otwory imitujące wloty powietrza. W roku 1970 został też wprowadzony model Mach 1, który był najwygodniejszy z trzech modeli Mustanga produkowanych w tym czasie. W wyposażeniu pojawiła się też klimatyzacja, która spowodowała spadek sprzedaży Mustangów kabrioletów prawie o połowę. Jest to też rok zerwania współpracy firm Ford i Shelby. <br><strong><br>1971 - 1973 (Czwarta generacja)</strong><br> W tych latach nastąpił schyłek klasycznych Mustangów wyposażonych w duże silniki V8. Sam samochód jeszcze bardziej urósł, przez co modele produkowane w tych latach były największymi Mustangami, jakie były kiedykolwiek produkowane. Jednocześnie następowało obniżenie mocy dostępnych silników i dostosowanie do nowych norm dotyczących emisji spalin. Wygląd Mustanga w 1971 roku uległ zmianie profilu nadwozia i wielu elementów wystroju auta. Charakterystycznym elementem był łagodnie opadający przód i tył. Producenci chcieli, by Mustang wciąż pozostał sportowy i agresywny, jednak utrudniały to coraz bardziej rygorystyczne reguły emisji spalin i ochrony środowiska. Dlatego postanowiono położyć większy nacisk na wygląd i wygodę. Ta forma nadwozia pozostała niemal niezmieniona do roku 1973, kiedy to wszedł kolejny przepis dotyczący zderzaków - Mustang z 1973 roku musiał mieć większe zderzaki, przez co jeszcze podniosła się jego masa. Również w 1973 roku Ford porzucił produkcję kabrioletów - nie powstawały one aż do roku 1983. Wiadomość o zaprzestaniu produkcji kabrioletów spowodowała wzrost sprzedaży o 5700 aut. <br><strong><br>1974 - 1978 (Piąta generacja)</strong><br> Połowa lat 70. w Stanach Zjednoczonych wymusiła zmianę stylu życia - a co za tym idzie, również samochodów. Nadszedł kryzys paliwowy, inflacja wynosiła 12%. Dodge zaprzestał produkcji modelu Challenger, zakończono również produkcję samochodu Plymouth Barracuda. General Motors niemal porzuciło produkcję modeli Camaro i Firebird. Do przepisów dotyczących emisji spalin dołączyło ograniczenie prędkości do 55 mil na godzinę. Aby Mustang przetrwał, musiał być zupełnie zmieniony - czasy ogromnych, dużo palących samochodów z wielkimi silnikami minęły. Pojawił się więc Mustang II - mniejszy i lżejszy, z mniejszymi silnikami. Nowy Mustang posiadał całkowicie nowy wygląd i lepsze właściwości jezdne. Spalał też mniej paliwa niż modele z poprzednich lat. Na początku dostępny był w dwóch wersjach nadwozia - dwudrzwiowy hardtop i trzydrzwiowy hatchback. Zmnieniły się przez to proporcje Mustanga II, pozostał za to charakterystyczny wygląd atrapy chłodnicy. Na początku były oferowane dwa silniki: czterocylindrowy o mocy 88 KM i sześciocylindrowy o mocy 105 koni mechanicznych. W późniejszych latach weszły nieco mocniejsze jednostki, posiadające moc od 122 do 140 KM. W 1974 roku wprowadzono też modele Ghia, wyróżniające się wygodą i wykończeniem. Wyprodukowano 385,993 egzemplarzy. Mustang II otrzymał też tytuł <em>Car of the Year</em> od magazynu Motor Trend. W 1976 roku wprowadzono specjalny model Cobra II, który miał być nawiązaniem do modelu Shelby Mustang GT350 - przez charakterystyczne paski biegnące przez całą długość samochodu oraz dodatki uatrakcyjniające wygląd. W roku 1977 dla modeli z nadwoziem fastback wprowadzono specjalne dachy typu targa. Na przestrzeni lat producenci wprowadzali coraz to nowe wersje nadwoziowe, by sprostać wymaganiom i gustom klientów. Mimo to modele z tego okresu zostały uznane za najgorsze i najmniej udane Mustangi, jakie kiedykolwiek powstały. Ciekawostka: W 1976 roku Volkswagen Golf pobił rekord sprzedaży Forda Mustanga. 1 milion egzemplarzy Mustanga rozeszło się w ciągu 36 miesięcy. Golfowi zajęło to 31 miesięcy. <br><strong><br>1979 - 1993 (Szósta generacja)</strong><br> Trzecia generacja Mustanga, zwana też "Fox-Body" była bazowana na modelu Fairmont. W 1979 roku powstały dwa rodzaje nadwozia: dwudrzwiowy sedan i dwudrzwiowy hatchback. W nadwoziu można było już zauważyć wyraźne europejskie wpływy - nie było już praktycznie żadnych chromowanych elementów, nadwozie przybrało łagodniejszy, kanciasty kształt, natomiast rozpoznawalny design przodu został porzucony na rzecz łagodnie opadającej plastikowej atrapy i prostokątnych reflektorów. Zbliżony, oszczędny wygląd aut zachował się aż do roku 1993, przez co jeszcze bardziej upodobniły się do samochodów europejskich. Mustang nie przypominał już siebie - nie było nawet galopującego konia - Mercury sprzedawało niemal ten sam model pod nazwą Capri (który zresztą przestał być produkowany w roku 1986). W tym czasie produkowano już mocniejsze silniki niż w połowie lat 70. W latach 1979 - 1981 były wciąż wprowadzane niewielkie zmiany konstrukcyjne. Nie zabrakło oczywiście wersji Ghia (dla modeli coupe) i Cobra (dla hatchbacków - brak spoilerów, nieprawdziwy wlot powietrza na masce). Jednak Mustang z 1979 był hitem. Sprzedano aż 369,936 egzemplarzy. W kolejnych latach szło nieco gorzej - wygląd oraz silniki nie zmieniały się zbytnio, sprzedawano coraz mniej egzemplarzy. 1993 Ford Mustang GT Convertible W 1982 wszystko się zmieniło - Ford wprowadził na nowo model Mustang GT, który otworzył nową erę muscle carów. Reklamy w gazetach głosiły: "The Boss Is Back" (Boss - modele Mustanga produkowane w latach 1969-1970). Mustang GT posiadał czterostopniową skrzynię biegów, Silnik V8 Windsor o mocy 157 KM, sportowe opony oraz sztywne zawieszenie. Moc silników modelu GT wzrastała, osiagając szczyt w roku 1987 z wynikiem 225 KM. Niezależnie od modelu GT były produkowane bardziej luksusowe wersje: L, GL i GLX. W 1987 roku nastąpiły poważne zmiany wyglądu, które utrzymały się do roku 1993. <br><strong><br>Ford SSP Mustang (Special Service Package)</strong><br> W roku 1992, kalifornijska policja poprosiła Forda o wyprodukowanie serii szybkich i lekkich samochodów policyjnych. Standardowe modele policji - Ford Fairmont oraz modele LTD i Crown Victoria były zbyt ciężkie do ścigania przestępców. W ciągu jedenastu lat (od 1982 do 1993) wyprodukowano 15,000 egzemplarzy tego auta. Mustangi SSP posiadały silnik o mocy 175 koni mechanicznych - nie były zbyt szybkie, lecz dobrze spełniały swoje zadanie. <br><strong><br>1994 - 1998 (Siódma generacja)</strong><br> W 1994 nastąpiła kolejna zdecydowana zmiana wyglądu. Nowy model, którego premiera nastąpiła 9 grudnia 1993 oznaczony kodem "SN-95" przedstawiał zupełnie nową jakość - swoim wyglądem nawiązywał do starszych generacji Mustanga, na swoje miejsce powrócił galopujący koń (w latach 80. był tam niebieski znaczek Forda). Nowy design zwrócił uwagę na Mustanga i przywrócił mu popularność. Pełen obłych kształtów i łagodnych zakrzywień, nowy Mustang bardzo się podobał. Moc silników zwiększyła się do 215 koni mechanicznych (podstawowy model wyposażony był w silnik V6 o pojemności 3,8 litra i mocy 145 KM). Również w roku 1994 powstał specjalny model Mustang Cobra Convertible. Posiadał pięciolitrowy silnik V8 o mocy 240 koni mechanicznych. W tym samym roku Mustang otrzymał prestiżowy tytuł <em>Car of the Year</em> od magazynu "Car and Driver". W roku 1996 Mustang po raz kolejny przeszedł facelifting - atrapa chłodnicy otrzymała nowy design, przypominający swym wyglądem plaster miodu. Również tylne światła były ułożone pionowo, a nie poziomo jak w modelach z lat 80. i pierwszej połowy lat 90. Pojawił się specjalny model SVT Mustang Cobra z dużym silnikiem V8 o pojemności 4,6 litra i mocy 305 koni. Rozmiar silnika wymusił nowy wygląd maski z charakterystycznym wybrzuszonym wlotem powietrza. Podobnie jak w dawniejszych latach, klienci mieli wciąż prawo wyboru za dopłatą odpowiednich pakietów i akcesoriów do swojego samochodu, np. Preferred Equipment Package w samochodach typu GT (w skład zestawu wchodziły m.in: klimatyzacja, radio AM/FM, odtwarzacz kaset, ABS, lampy przeciwmgielne, tylny spoiler, sportowe siedzenia). Rok 1998 był zarazem ostatnim rokiem zaokrąglonych kształtów samochodów (ang. "Round Body Mustang"). <br><strong><br>1999 - 2004 (Ósma generacja)</strong><br> 2000 Ford Mustang Rok 1999 to 35 rocznica wprowadzenia na rynek pierwszego Mustanga. Na tę okazję Ford przygotował specjalną wersję samochodu w zupełnie nowej stylistyce "New Edge". Mustang stracił swoje łagodne, zaokrąglone kształty na rzecz ostrych, agresywnych krawędzi, zachowując przy tym aerodynamiczność. Wąskie, halogenowe światła przednie zespolone z kierunkowskazami, większe rury wydechowe oraz elementy karoserii wykonane z tworzyw sztucznych. Model "rocznicowy" posiadał również oznaczenia charakteryzujące 35 rocznicę produkcji. W 2000 roku nie nastąpiły zmiany w wyglądzie zewnętrznym (poza usunięciem rocznicowych oznaczeń z roku 1999). Modele V-6 i GT odróżniały się od siebie tylko tym, że GT posiadał podwójne rury wydechowe. W roku 2000 pojawiła się również limitowana seria modeli 300 "Cobra R". Była to wersja specjalna, nawiązująca do wyścigów. Cobra R była wyposażona w silnik DOHC o pojemności 5,4 litra i o mocy 385 koni mechanicznych. Samochód był wyposażony w 6-stopniową skrzynię biegów. Ciekawostką było pozbawienie auta z takich akcesoriów, jak klimatyzacja, lub tylne siedzenie - by lepiej nawiązać do samochodów wyścigowych. Inne modyfikacje to m.in: siedzenia firmy Recaro, układ wydechowy Borla, zawieszenie Bilstein, amortyzatory Eibach i wiele innych. Cobra R kosztowała 55,845 dolarów i sprzedała się niemal natychmiast. 2001 rok przyniósł kolejną edycję specjalną Mustanga GT o nazwie "Bullitt". Był to współczesny odpowiednik Forda Mustanga GT z 1968 roku, którym jeździł Steve McQueen w filmie "Bullitt". Zawieszenie zostało nieco obniżone, przez co poprawiły się parametry jezdne Mustanga. "Bullitt" wyposażony był też w nowe, pięcioramienne koła, nawiązujące do fastbacka z 1968. Inne elementy wystroju to np. wlot paliwa przypominający te w samolotach, aluminiowe pedały lub aluminiowa gałka skrzyni biegów. Samochód dostępny był w trzech kolorach: niebieski, czarny oraz ciemnozielony (jak Mustang z filmu). Napędzał go silnik o mocy 265 koni mechanicznych. Podobnie jak Cobra R, "Bullitt" był hitem - wszystkie 5000 egzemplarzy zostało sprzedanych bardzo szybko. Ford Mustang z roku 2002 dostępny był wraz z systemem audio Visteon Mach 1000. System miał moc ponad 1100 watów. W skład zestawu wchodziło m.in, sześć 85-watowych subwooferów oraz odtwarzacz CD ze zmieniarką na 6 płyt CD z możliwością wymiany na odtwarzacz MP3. W ciągu następnych lat pojawiło się jeszcze kilka edycji limitowanych: - Ford Mustang Mach 1 - seria limitowana z 2003 roku. Mach 1 wyposażony był w silnik DOHC o mocy 305 koni mechanicznych oraz pięciobiegową ręczną skrzynię biegów. Ponadto posiadał pomalowaną na czarno maskę, 17-calowe felgi oraz wlot powietrza na masce.<br> - Czerwiec 2003 - 100 rocznica powstania Forda. Kolejna specjalna wersja Mustanga - modele pomalowane tylko na czarno, wyposażone w skórzane siedzenia, 17-calowe felgi, ulepszony system trakcji, podwójny wydech, kierownica obita skórą, zestaw audio Mach 460 ze zmieniarką na 6 płyt CD oraz rocznicowe oznaczenia.<br> - 40 rocznica powstania Mustanga w roku 2004 - wszystkie Mustangi SVT zostały wyposażone w oznaczenia rocznicowe oraz opcjonalnie możliwość nabycia ulepszeń: Deluxe Equipment Group oraz Premium Equipment Group.<br><br><strong>Zapowiedź najnowszego Mustanga</strong><br> 10 lutego 2003 ogłoszono, że powstanie zupełnie nowa generacja Mustanga, bardziej niż poprzednicy nawiązująca swoim wzornictwem do modeli z lat 60. Prototyp pojazdu został pokazany na targach North American International Auto Show. Nie różnił się on zbytnio od modelu seryjnego produkowanego później. Ogłoszono też, że nowy Mustang będzie powstawał w fabryce AutoAlliance International (AAI) w miejscowości Flat Rock w stanie Michigan. - Ford Mustang GT Concept - galeria<br> - Ford Mustang GT Convertible Concept - galeria<br><br><strong>S-197 (2004+)</strong><br> Nadwozie nowego Mustanga (ta generacja opisana jest skrótem S-197) zaprojektował Sid Ramnarace czerpiąc inspiracje z pierwszych modeli Mustanga. Styl nadwozia można określić jako <em>retrofuturyzm</em>. Podstawowa wersja samochodu posiada silnik V6 o mocy 210 koni mechanicznych. Wersja GT jest wyposażona w 300-konny silnik V8 OHV 24v, o pojemności 4,6 litra (z możliwością wyłączenia części cylindrów, gdy nie są potrzebne). Nowy Mustang jest bardziej starannie wykonany i wykończony od swego poprzednika, posiada też nowe ciekawostki techniczne, takie jak możliwość zmieniania kolorów zegarów na desce rozdzielczej. Nowy model okazał się bardzo popularny - około połowa wszystkich aut sportowych sprzedawanych obecnie w USA to właśnie Mustangi. Dla modeli z silnikiem V6 wyprodukowanych w 2006 roku dostępny jest "Pony Package", czyli ulepszone zawieszenie, szersze opony, nowe felgi, nowy styl atrapy chłodnicy, spoiler oraz nowe oznaczenia. Również Carroll Shelby zainteresował się nowym Mustangiem. Na targach motoryzacyjnych New York International Auto Show w 2005 roku zaprezentowano nowego Mustanga Shelby GT500, nawiązujący również do modelu z 1967 roku. Model wyposażony jest w silnik DOHC V8 o pojemności 5,4 litra i mocy ponad 450 koni mechanicznych. Nowe Shelby GT500 jest dostępne od roku 2007. Informacje i zdjęcia nt. nowego Shelby GT500 <br><strong><br>Specjalne edycje Mustanga</strong><br> - Shelby Mustang (GT-350 i GT-500)<br> - Mach 1<br> - Boss 302<br> - Boss 351<br> - GT/CS California Special<br> - M81 McLaren<br> - Indy 500 Pace Car Edition - 1979<br> - GT Enduro - 1982<br> - SVO - 1984 - 1986<br> - 7-Up Mustang - 1990<br> - Bullitt Mustang - 2001<br> - Ford Mustang SVT Cobra - 1993-2004, z wyjątkiem lat 2000 i 2002<br> - SVT Cobra R - 1993, 1995, 2000<br> - MACH 1 Special Edition - 2003 - 2004<br> - Mustang GT-R - 2005 - teraz (jako samochód koncepcyjny)<br><br><strong>Kultura popularna</strong><br> Ford Mustang jest samochodem znanym na całym świecie. Pojawiał się w bardzo wielu filmach, teledyskach i grach komputerowych. Chyba najbardziej znanymi filmami z Mustangiem są: <em>Bullitt</em> z 1968 roku oraz replika 67 Shelby GT500 - "Eleanor" 67 Shelby GT500E stworzona przez Unique Performance dla potrzeb filmu "Gone in 60 seconds"(60 sekund)."60 sekund" z 2000r to remake filmu o tym samym tytule z roku 1974. Główną role zagrał w nim żółty 74 Ford Mustang Mach1 - "Eleanor" . Warto wspomnieć, że Ford Mustang z 1971 roku był samochodem Jamesa Bonda w filmie <em>Diamenty są wieczne</em>. Nowy Mustang jest znany m.in. z gry komputerowej <em>Need For Speed: Underground 2</em>. W grze na konsolę Xbox 360, pt. Forza Motorsport 2, odwzorowano bardzo wiernie następujące modele Forda Mustanga: Shelby 1968 GT-500 King of Road, 2006 Shelby GT-500, 1970 Ford Mustang Boss 429, 2000 Ford Mustang Cobra R, 2005 Ford Mustang GT oraz bazujące na Mustangach: Saleen S281 (z 2000 roku) i Saleen S281E (na podstawie Mustanga 2005, tylko w limitowanej edycji kolekcjonerskiej gry). Kilka modeli Mustanga występowało również w grze Ford Racing.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
CHEVROLET CAMARO
<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Chevrolet Camaro</b><br>
Chevrolet Camaro - samochód produkowany w Ameryce Północnej przez firmę Chevrolet należącą do koncernu General Motors. Został wprowadzony na rynek 29 września 1966 roku.
<br>
<strong></strong>Gdy początkowo uważano że słowo <em>"Camaro"</em> nie posiada żadnego znaczenia, specjaliści od GM odnaleźli to słowo w słowniku języka francuskiego, używane w slangu znaczy ono <em>"przyjaciel"</em> lub <em>"kompan"</em>. W kilku czasopismach motoryzacyjnych model został nazwany "Panther", jednakże, nazwa projektu GM to XP-836, kilka pierwszych zdjęć nadwozia Camaro opatrzonych było podpisem <em>"Chaparral"</em>. Prasa motoryzacyjna zapytała przedstawiciela Chevroleta <em>"Czym jest Camaro?"</em>, na co otrzymała odpowiedź <em>"To małe, złośliwe zwierzę które zjada Mustangi</em>". Nazwa Camaro świetnie pasowała do nazewnictwa Chevroleta stosowanego w tamtym czasie, większość nazw jego modeli zaczynała się na "C" (Corvair, Chevelle, Chevy II oraz Corvette). <br><strong><br>Pierwsza generacja</strong><br> Pierwsza generacja modelu Camaro zadebiutowała jako 1967 rocznik, była dostępna jako samochód 2-drzwiowy, w układzie siedzeń 2+2, nadwoziem coupe lub kabriolet oraz silnikami R6 oraz V8. Trzy główne pakunki były dostępne: - RS - widokowy<br> - SS<br> - Z/28<br> - możliwe było zamówienie SS i RS, otrzymać Camaro SS/RS<br> Camaro SS zawierało zmodyfikowany silnik 5.7L (350), V8 był to pierwszy tak duży silnik Chevroleta oraz inną dostępną jednostkę L35, która generowała pojemność 6.5L (396) V8 big-block. SS cechowały niefuncjonalne wloty powietrza w masce, specjalne pasy malowane na karoserii i znaczki SS znajdujace się na przednim grillu, na badażniku, na klaksonie oraz wlewie paliwa. Camaro było przygotowane jako samochód bezpieczeństwa do wyściogu Indianapolis 500. <br><strong><br>Druga generacja</strong><br> Wprowadzona na rynek w lutym 1970, pozostała w produkcji przez następne 12 lat. Samochód jest większy od poprzedniej generacji, inna jest również stylistyka; jest przez to cięższy. Wciąż bazuje na tej samej platformie "F-body platform", nowe Camaro zostało zaprojektowane podobnie jak jego poprzednik. W czasie produkcji 2 generacja doczekała się wielu zmian wyglądu oraz osiągu. Produkcja została zakończona w 1981 roku. <br><strong><br>Trzecia generacja</strong><br> Trzecia generacja Camaro została wprowadzona na rynek w 1982. Wciąż stosowano w niej należącą do General Motors platformę podwozia typu F-body. Były to także pierwsze modele Camaro z fabrycznymi silnikami na wtrysku paliwa, czterobiegowymi automatycznymi skrzyniami biegów, pięciobiegowymi manualnymi skrzyniami, wprowadzono silniki czterocylindrowe, 16-calowe koła, nadwozie typu hatchback oraz trzecie światło stopu za tylną szyba. W czasie produkcji trzeciej generacji dostępny był słynny IROC Camaro. Produkcja trzeciej generacji trwała do 1992 roku. <br><strong><br>Czwarta generacja</strong><br> Czwarta generacja Camaro zadebiutowała w roku 1993. Wzorowana na pierwszej generacji z roku 1967; 2-drzwiowa, układ siedzeń 2+2, dostępna jako coupe lub kabriolet (wprowadzony w 1994. Silniki V6 lub V8 napędzały koła tylne. Jednostka V8 o pojemności 5.7l znana jest z modelu Chevrolet Corvette (silnik ten został wprowadzony do Corvetty rok wcześniej), opcją przy kupnie było zamontowanie sześciostopniowej skrzyni manualnej. W roku 1998 czwarta generacja doczekała się lekkich zmian w nadwoziu i silniku. <br><strong><br>Piąta generacja</strong><br> 9 stycznia 2006, podano pierwsze oficjalne informacje o piątej generacji modelu Camaro na North American International Auto Show, gdzie ukazał się prototyp tego modelu. Prototyp napędzany jest silnikiem V8 o mocy 400 koni mechanicznych. 6 stycznia 2007 GM zaprezentowało wersję kabriolet. Camaro oferowane będzie zarówno z silnikami V6 jak i V8, dostępne będą manualne i automatyczne skrzynie biegów. Cena nie jest jeszcze znana, jednakże GM twierdzi, że będzie ona na poziomie ceny nowego Forda Mustanga. Chevrolet Camaro piątej generacji został użyty w filmie "Transformers" ("grał w nim rolę" Autobota Bumblebee) <br><strong><br>Chevrolet Camaro w kulturze</strong><br> Ze względy na popularność oraz długi czas produkcji, Camaro używany był w wielu filmach, pokazach i występach. Był również tematem kilku piosenek. Wśród nich są: - W 1985 Dead Milkmen wydał piosenkę "Bitchin Camaro" przedstawia samochód jak symbol wolności od odpowiedzialności, w której kierowca "kręci bączki na twoim trawniku" oraz nie ma "ubezpieczenia do podpisania".<br> - Piosenka "The List" zespołu Metric zawierająca słowa "Weve seen some success, it looks like a Camaro" ("Widzieliśmy pewien sukces, wygląda jak Camaro").<br> - Utwór Wishlist grupy Pearl Jam w którym występują słowa "I wish I was the full moon shining off a Camaros hood" ("Chciałbym być księżycem w pełni świecącym z maski Camaro").<br> - Utwór "Go Lil Camaro, Go" grupy Ramones również ewidentnie nawiązuje do tego samochodu.<br> - Piosenka Camaro znajduje się na trzeciej płycie Kings of Leon, Because of the Times<br> Różne generacje Camaro występują w grach komputerowych, takich jak: - Forza Motorsport<br> - Gran Turismo<br> - L.A Rush<br> - Midnight Club 3: DUB Edition Remix<br> - Need for Speed<br> - Sega GT 2002<br> - Test Drive Unlimited<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Chevrolet Camaro</b><br>
Chevrolet Camaro - samochód produkowany w Ameryce Północnej przez firmę Chevrolet należącą do koncernu General Motors. Został wprowadzony na rynek 29 września 1966 roku.
<br>
<strong></strong>Gdy początkowo uważano że słowo <em>"Camaro"</em> nie posiada żadnego znaczenia, specjaliści od GM odnaleźli to słowo w słowniku języka francuskiego, używane w slangu znaczy ono <em>"przyjaciel"</em> lub <em>"kompan"</em>. W kilku czasopismach motoryzacyjnych model został nazwany "Panther", jednakże, nazwa projektu GM to XP-836, kilka pierwszych zdjęć nadwozia Camaro opatrzonych było podpisem <em>"Chaparral"</em>. Prasa motoryzacyjna zapytała przedstawiciela Chevroleta <em>"Czym jest Camaro?"</em>, na co otrzymała odpowiedź <em>"To małe, złośliwe zwierzę które zjada Mustangi</em>". Nazwa Camaro świetnie pasowała do nazewnictwa Chevroleta stosowanego w tamtym czasie, większość nazw jego modeli zaczynała się na "C" (Corvair, Chevelle, Chevy II oraz Corvette). <br><strong><br>Pierwsza generacja</strong><br> Pierwsza generacja modelu Camaro zadebiutowała jako 1967 rocznik, była dostępna jako samochód 2-drzwiowy, w układzie siedzeń 2+2, nadwoziem coupe lub kabriolet oraz silnikami R6 oraz V8. Trzy główne pakunki były dostępne: - RS - widokowy<br> - SS<br> - Z/28<br> - możliwe było zamówienie SS i RS, otrzymać Camaro SS/RS<br> Camaro SS zawierało zmodyfikowany silnik 5.7L (350), V8 był to pierwszy tak duży silnik Chevroleta oraz inną dostępną jednostkę L35, która generowała pojemność 6.5L (396) V8 big-block. SS cechowały niefuncjonalne wloty powietrza w masce, specjalne pasy malowane na karoserii i znaczki SS znajdujace się na przednim grillu, na badażniku, na klaksonie oraz wlewie paliwa. Camaro było przygotowane jako samochód bezpieczeństwa do wyściogu Indianapolis 500. <br><strong><br>Druga generacja</strong><br> Wprowadzona na rynek w lutym 1970, pozostała w produkcji przez następne 12 lat. Samochód jest większy od poprzedniej generacji, inna jest również stylistyka; jest przez to cięższy. Wciąż bazuje na tej samej platformie "F-body platform", nowe Camaro zostało zaprojektowane podobnie jak jego poprzednik. W czasie produkcji 2 generacja doczekała się wielu zmian wyglądu oraz osiągu. Produkcja została zakończona w 1981 roku. <br><strong><br>Trzecia generacja</strong><br> Trzecia generacja Camaro została wprowadzona na rynek w 1982. Wciąż stosowano w niej należącą do General Motors platformę podwozia typu F-body. Były to także pierwsze modele Camaro z fabrycznymi silnikami na wtrysku paliwa, czterobiegowymi automatycznymi skrzyniami biegów, pięciobiegowymi manualnymi skrzyniami, wprowadzono silniki czterocylindrowe, 16-calowe koła, nadwozie typu hatchback oraz trzecie światło stopu za tylną szyba. W czasie produkcji trzeciej generacji dostępny był słynny IROC Camaro. Produkcja trzeciej generacji trwała do 1992 roku. <br><strong><br>Czwarta generacja</strong><br> Czwarta generacja Camaro zadebiutowała w roku 1993. Wzorowana na pierwszej generacji z roku 1967; 2-drzwiowa, układ siedzeń 2+2, dostępna jako coupe lub kabriolet (wprowadzony w 1994. Silniki V6 lub V8 napędzały koła tylne. Jednostka V8 o pojemności 5.7l znana jest z modelu Chevrolet Corvette (silnik ten został wprowadzony do Corvetty rok wcześniej), opcją przy kupnie było zamontowanie sześciostopniowej skrzyni manualnej. W roku 1998 czwarta generacja doczekała się lekkich zmian w nadwoziu i silniku. <br><strong><br>Piąta generacja</strong><br> 9 stycznia 2006, podano pierwsze oficjalne informacje o piątej generacji modelu Camaro na North American International Auto Show, gdzie ukazał się prototyp tego modelu. Prototyp napędzany jest silnikiem V8 o mocy 400 koni mechanicznych. 6 stycznia 2007 GM zaprezentowało wersję kabriolet. Camaro oferowane będzie zarówno z silnikami V6 jak i V8, dostępne będą manualne i automatyczne skrzynie biegów. Cena nie jest jeszcze znana, jednakże GM twierdzi, że będzie ona na poziomie ceny nowego Forda Mustanga. Chevrolet Camaro piątej generacji został użyty w filmie "Transformers" ("grał w nim rolę" Autobota Bumblebee) <br><strong><br>Chevrolet Camaro w kulturze</strong><br> Ze względy na popularność oraz długi czas produkcji, Camaro używany był w wielu filmach, pokazach i występach. Był również tematem kilku piosenek. Wśród nich są: - W 1985 Dead Milkmen wydał piosenkę "Bitchin Camaro" przedstawia samochód jak symbol wolności od odpowiedzialności, w której kierowca "kręci bączki na twoim trawniku" oraz nie ma "ubezpieczenia do podpisania".<br> - Piosenka "The List" zespołu Metric zawierająca słowa "Weve seen some success, it looks like a Camaro" ("Widzieliśmy pewien sukces, wygląda jak Camaro").<br> - Utwór Wishlist grupy Pearl Jam w którym występują słowa "I wish I was the full moon shining off a Camaros hood" ("Chciałbym być księżycem w pełni świecącym z maski Camaro").<br> - Utwór "Go Lil Camaro, Go" grupy Ramones również ewidentnie nawiązuje do tego samochodu.<br> - Piosenka Camaro znajduje się na trzeciej płycie Kings of Leon, Because of the Times<br> Różne generacje Camaro występują w grach komputerowych, takich jak: - Forza Motorsport<br> - Gran Turismo<br> - L.A Rush<br> - Midnight Club 3: DUB Edition Remix<br> - Need for Speed<br> - Sega GT 2002<br> - Test Drive Unlimited<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
wtorek, 19 kwietnia 2011
VOLKSWAGEN
<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Volkswagen</b><br>
Volkswagen - marka samochodów produkowanych przez niemiecką firmę Volkswagen AG z siedzibą w Wolfsburgu. W dosłownym tłumaczeniu znaczy "Samochód dla ludu".
<br>
Historia koncernu Volkswagen rozpoczęła się 17 stycznia 1934 roku, kiedy to Ferdinand Porsche przedstawił rządowi niemieckiemu projekt samochodu - legendarnego Garbusa. Po wielu zbudowanych prototypowych modelach (konkretnie było ich 9) zatwierdzono w 1938 roku do produkcji seryjnej projekt „Porsche typ 60”. O prawdziwości tych zapowiedzi miała świadczyć oficjalna uroczystość państwowa, jaka odbyła się 26 maja 1938 roku w Fallersleben (Dolna Saksonia). Wtedy to położono kamień węgielny pod budowę przyszłej fabryki KdF-wagena (Kraft durch Freude-wagen), jak wtedy ochrzcił "niemiecki samochód ludowy" Adolf Hitler. Oficjalna produkcja KdF-wagena (późniejszego Volkswagena) w wersji cywilnej („garbusa”) rozpoczęła się 11 lipca 1941 roku i zakończyła 7 sierpnia 1944 roku. Łącznie w różnych wersjach nadwoziowych (kabriolet, sedan i kabrio-limuzyna) zakłady KdF-wagen Stadt wyprodukowały 630 sztuk. Pozostałe odmiany KdF-wagena (Schwimmwagen typ 166 – amfibia, Kubelwagen typ 82 – łazik terenowy, oraz wojskowy „garbus” typ 92, 82E i w wersji z napędem 4x4 jako typ 87) były przeznaczone dla armii niemieckiej. Ale cywilne KdF-wageny z lat 1941 - 1944 po II wojnie światowej uznano za prototypy, pomimo, że niczym nie róźniły się od pierwszych powojennych Volkswagenów „garbusów” produkowanych do 1949 roku. Powojenna produkcja ruszyła we wrześniu 1945 roku na potrzeby armii brytyjskiej, choć pierwotnie fabrykę VW przeznaczono do likwidacji.<br><br>Stopniowo, dzięki w miarę przystępnej cenie „garbusa” oraz wprowadzaniu w latach późniejszych nowych modeli (Transporter), Volkswagen awansował do grona największych producentów samochodów w Europie. W 1973 roku miała miejsce premiera Passata, a w roku 1974, po wyprodukowaniu blisko 12 milionów sztuk, zakończono produkcję Garbusów w fabryce w Wolfsburgu. Odtąd były one produkowane w Emden (do 19 stycznia 1978) i w Meksyku. 30 lipca 2003 zakończyła się produkcja w Meksyku. Następcą Garbusa został Volkswagen Golf, który trafił do sprzedaży wiosną 1974 roku i został przyjęty entuzjastycznie. Sylwetka hatchbacka okazała się bardziej praktyczna niż Garbusa. Nieco mniejszy od Golfa Polo zadebiutował wiosną 1975 roku i produkowany było w tej formie aż do 1981 roku, kiedy rozpoczęto produkcję drugiej generacji Polo. W 1991 roku Volkswagen otworzył oficjalne przedstawicielstwo w Polsce. Powstała firma Kulczyk Tradex z siedzibą w Poznaniu - polski importer samochodów Volkswagen i Audi, a od 1996 roku również Porsche. W maju 1992 roku rozpoczął się kolejny polski rozdział w historii produkcji Volkswagenów - powstała firma „Volkswagen Poznań”, w której początkowo montowano, a później już produkowano w całości różne modele samochodów. Modelem flagowym poznańskiej fabryki stał się Volkswagen Transporter wytwarzany tu od początku 1994 roku. Aktualnie w Poznaniu produkowane są Transporter T5 oraz Caddy. W grudniu 1997 roku Volkswagen de Mexico S.A de C.V w zakładzie w Puebla rozpoczął seryjną produkcję Volkswagena New Beetle - reminiscencji Garbusa. W USA model ten, podobnie jak przed 40 laty Garbus wywołał prawdziwą „beetlemanię”. W 1998 roku rozpoczyna się seryjna produkcja Lupo, który jest początkiem nowej generacji małych i oszczędnych samochodów koncernu VW, a także produkcja modelu Bora, sedana na bazie Golfa IV generacji. 31 maja 2000 powstało w Wolfsburgu Autostadt – „miasteczko koncernu Volkswagen”, w którym odwiedzający mogą nie tylko przyjrzeć się osiągnięciom koncernu w dziedzinie motoryzacji, lecz także interesująco spędzić wolny czas. Klienci odbierają tu kupione przez siebie samochody, które czekają na nich w jednej z dwóch szklanych wież - symbolach Autostadt. 26 listopada 2001 w fabryce Volkswagena w Wolfsburgu z taśmy zjechał 33.333.333. samochód. Tak wysoka liczba pojazdów wyprodukowanych w jednej fabryce to sukces niespotykany w historii motoryzacji. W 1992 roku Golf III został wybrany Samochodem Roku, a 14 listopada 2005 Volkswagen Passat zdobył drugie miejsce.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Volkswagen</b><br>
Volkswagen - marka samochodów produkowanych przez niemiecką firmę Volkswagen AG z siedzibą w Wolfsburgu. W dosłownym tłumaczeniu znaczy "Samochód dla ludu".
<br>
Historia koncernu Volkswagen rozpoczęła się 17 stycznia 1934 roku, kiedy to Ferdinand Porsche przedstawił rządowi niemieckiemu projekt samochodu - legendarnego Garbusa. Po wielu zbudowanych prototypowych modelach (konkretnie było ich 9) zatwierdzono w 1938 roku do produkcji seryjnej projekt „Porsche typ 60”. O prawdziwości tych zapowiedzi miała świadczyć oficjalna uroczystość państwowa, jaka odbyła się 26 maja 1938 roku w Fallersleben (Dolna Saksonia). Wtedy to położono kamień węgielny pod budowę przyszłej fabryki KdF-wagena (Kraft durch Freude-wagen), jak wtedy ochrzcił "niemiecki samochód ludowy" Adolf Hitler. Oficjalna produkcja KdF-wagena (późniejszego Volkswagena) w wersji cywilnej („garbusa”) rozpoczęła się 11 lipca 1941 roku i zakończyła 7 sierpnia 1944 roku. Łącznie w różnych wersjach nadwoziowych (kabriolet, sedan i kabrio-limuzyna) zakłady KdF-wagen Stadt wyprodukowały 630 sztuk. Pozostałe odmiany KdF-wagena (Schwimmwagen typ 166 – amfibia, Kubelwagen typ 82 – łazik terenowy, oraz wojskowy „garbus” typ 92, 82E i w wersji z napędem 4x4 jako typ 87) były przeznaczone dla armii niemieckiej. Ale cywilne KdF-wageny z lat 1941 - 1944 po II wojnie światowej uznano za prototypy, pomimo, że niczym nie róźniły się od pierwszych powojennych Volkswagenów „garbusów” produkowanych do 1949 roku. Powojenna produkcja ruszyła we wrześniu 1945 roku na potrzeby armii brytyjskiej, choć pierwotnie fabrykę VW przeznaczono do likwidacji.<br><br>Stopniowo, dzięki w miarę przystępnej cenie „garbusa” oraz wprowadzaniu w latach późniejszych nowych modeli (Transporter), Volkswagen awansował do grona największych producentów samochodów w Europie. W 1973 roku miała miejsce premiera Passata, a w roku 1974, po wyprodukowaniu blisko 12 milionów sztuk, zakończono produkcję Garbusów w fabryce w Wolfsburgu. Odtąd były one produkowane w Emden (do 19 stycznia 1978) i w Meksyku. 30 lipca 2003 zakończyła się produkcja w Meksyku. Następcą Garbusa został Volkswagen Golf, który trafił do sprzedaży wiosną 1974 roku i został przyjęty entuzjastycznie. Sylwetka hatchbacka okazała się bardziej praktyczna niż Garbusa. Nieco mniejszy od Golfa Polo zadebiutował wiosną 1975 roku i produkowany było w tej formie aż do 1981 roku, kiedy rozpoczęto produkcję drugiej generacji Polo. W 1991 roku Volkswagen otworzył oficjalne przedstawicielstwo w Polsce. Powstała firma Kulczyk Tradex z siedzibą w Poznaniu - polski importer samochodów Volkswagen i Audi, a od 1996 roku również Porsche. W maju 1992 roku rozpoczął się kolejny polski rozdział w historii produkcji Volkswagenów - powstała firma „Volkswagen Poznań”, w której początkowo montowano, a później już produkowano w całości różne modele samochodów. Modelem flagowym poznańskiej fabryki stał się Volkswagen Transporter wytwarzany tu od początku 1994 roku. Aktualnie w Poznaniu produkowane są Transporter T5 oraz Caddy. W grudniu 1997 roku Volkswagen de Mexico S.A de C.V w zakładzie w Puebla rozpoczął seryjną produkcję Volkswagena New Beetle - reminiscencji Garbusa. W USA model ten, podobnie jak przed 40 laty Garbus wywołał prawdziwą „beetlemanię”. W 1998 roku rozpoczyna się seryjna produkcja Lupo, który jest początkiem nowej generacji małych i oszczędnych samochodów koncernu VW, a także produkcja modelu Bora, sedana na bazie Golfa IV generacji. 31 maja 2000 powstało w Wolfsburgu Autostadt – „miasteczko koncernu Volkswagen”, w którym odwiedzający mogą nie tylko przyjrzeć się osiągnięciom koncernu w dziedzinie motoryzacji, lecz także interesująco spędzić wolny czas. Klienci odbierają tu kupione przez siebie samochody, które czekają na nich w jednej z dwóch szklanych wież - symbolach Autostadt. 26 listopada 2001 w fabryce Volkswagena w Wolfsburgu z taśmy zjechał 33.333.333. samochód. Tak wysoka liczba pojazdów wyprodukowanych w jednej fabryce to sukces niespotykany w historii motoryzacji. W 1992 roku Golf III został wybrany Samochodem Roku, a 14 listopada 2005 Volkswagen Passat zdobył drugie miejsce.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
LAMBORGHINI
<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Lamborghini</b><br>
Automobili Lamborghini S.p.A. to włoski producent samochodów i ciągników rolniczych, a także pojazdów wodnych. Siedziba firmy w miejscowości Santa Agata między Bolonią a Modeną. Od 1998 Lamborghini należy do Audi AG.
<br>
Mówi się, że powstanie firmy wynikło z dyskusji pomiędzy miłośnikiem wozów sportowych Ferruccio Lamborghinim (1916-1993) a Enzo Ferrarim. Lamborghini, który wówczas z powodzeniem produkował wyłącznie traktory, był niezadowolony ze swego samochodu Ferrari i zaproponował Enzo Ferrari wprowadzenie zmian konstrukcyjnych. Ten oburzony uwagami "jakiegoś traktorzysty" zakwestionował kompetencje Lamborghiniego. Wobec tego Lamborghini postanowił udowodnić mu kto jest lepszy i już po roku zademonstrował swój legendarny 12-cylindrowy model 350 GTV, wyraźnie przewyższający samochody marki Ferrari.<br><br>W 1966 pojawił się model Miura, dzięki któremu firma zyskała sławę na całym świecie. Mimo, że samochód ten jest narowisty i trudny w prowadzeniu, to jego miłośnikom w niczym to nie przeszkadza.<br><br>W 1971 roku na salonie samochodowym w Genewie pokazano prototyp Countach, zaprojektowany przez Marcello Gandiniego z firmy Bertone. W 1974 roku rozpoczęła się seryjna produkcja. Ostro cięte, niskie nadwozie z unoszonymi do góry drzwiami i wlotami powietrza nadało mu niepowtarzalny charakter. Model ten, produkowany 15 lat pozwolił firmie i jej kolejnym właścicielom przetrwać ciężkie czasy.<br><br>Ferruccio Lamborghini sprzedał dział zajmujący się produkcją aut sportowych już w 1972 roku. Kolejnymi właścicielami byli Georges-Henri Rossetti i René Leimer, następnie zarządzający firmą Patrick Mimran, który w 1987 roku sprzedał udziały firmie Chrysler, która sprzedała ją w 1994 roku Indonezyjskiej firmie Megatech. W 1998 roku Automobili Lamborghini S.p.A po raz ostatni, jak do tej pory zmieniła właściciela, którym zostało Audi.<br><br>W 1982 roku Lamborghini przedstawiło prototyp surowego samochodu terenowego oznaczony jako LM001. W 1986 roku, po dokonaniu szeregu modyfikacji, wszedł do produkcji seryjnej jako LM002. Dzięki swojemu wyglądowi, do dziś pozostaje jednym z najbardziej oryginalnych samochodów terenowych wszech czasów. Następcą modelu Countach w 1990 roku zostało Diablo i produkowany był przez ponad dziesięć lat. Z kolei jego następca, model Murciélago, pojawił się dopiero w 2001 roku. Małe modele Lamborghini były produkowane z dużymi przerwami. Po modelu Urraco trzeba było czekać trzy lata na kolejny "mały" model, Jalpa, który produkowano do 1989 roku. W 1995 przedstawiono prototyp Cala z silnikiem V10 3,9 l. o mocy 400 KM. Do seryjnej produkcji jednak nie doszło. Dopiero model Gallardo w 2003 roku godnie zastąpił poprzednie modele. Ciekawostką jest to, że firma Lamborghini nadal (oprócz supersamochodów) produkuje przede wszystkim ciągniki rolnicze i po Fiacie jest drugim co do wielkości ich producentem we Włoszech.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Lamborghini</b><br>
Automobili Lamborghini S.p.A. to włoski producent samochodów i ciągników rolniczych, a także pojazdów wodnych. Siedziba firmy w miejscowości Santa Agata między Bolonią a Modeną. Od 1998 Lamborghini należy do Audi AG.
<br>
Mówi się, że powstanie firmy wynikło z dyskusji pomiędzy miłośnikiem wozów sportowych Ferruccio Lamborghinim (1916-1993) a Enzo Ferrarim. Lamborghini, który wówczas z powodzeniem produkował wyłącznie traktory, był niezadowolony ze swego samochodu Ferrari i zaproponował Enzo Ferrari wprowadzenie zmian konstrukcyjnych. Ten oburzony uwagami "jakiegoś traktorzysty" zakwestionował kompetencje Lamborghiniego. Wobec tego Lamborghini postanowił udowodnić mu kto jest lepszy i już po roku zademonstrował swój legendarny 12-cylindrowy model 350 GTV, wyraźnie przewyższający samochody marki Ferrari.<br><br>W 1966 pojawił się model Miura, dzięki któremu firma zyskała sławę na całym świecie. Mimo, że samochód ten jest narowisty i trudny w prowadzeniu, to jego miłośnikom w niczym to nie przeszkadza.<br><br>W 1971 roku na salonie samochodowym w Genewie pokazano prototyp Countach, zaprojektowany przez Marcello Gandiniego z firmy Bertone. W 1974 roku rozpoczęła się seryjna produkcja. Ostro cięte, niskie nadwozie z unoszonymi do góry drzwiami i wlotami powietrza nadało mu niepowtarzalny charakter. Model ten, produkowany 15 lat pozwolił firmie i jej kolejnym właścicielom przetrwać ciężkie czasy.<br><br>Ferruccio Lamborghini sprzedał dział zajmujący się produkcją aut sportowych już w 1972 roku. Kolejnymi właścicielami byli Georges-Henri Rossetti i René Leimer, następnie zarządzający firmą Patrick Mimran, który w 1987 roku sprzedał udziały firmie Chrysler, która sprzedała ją w 1994 roku Indonezyjskiej firmie Megatech. W 1998 roku Automobili Lamborghini S.p.A po raz ostatni, jak do tej pory zmieniła właściciela, którym zostało Audi.<br><br>W 1982 roku Lamborghini przedstawiło prototyp surowego samochodu terenowego oznaczony jako LM001. W 1986 roku, po dokonaniu szeregu modyfikacji, wszedł do produkcji seryjnej jako LM002. Dzięki swojemu wyglądowi, do dziś pozostaje jednym z najbardziej oryginalnych samochodów terenowych wszech czasów. Następcą modelu Countach w 1990 roku zostało Diablo i produkowany był przez ponad dziesięć lat. Z kolei jego następca, model Murciélago, pojawił się dopiero w 2001 roku. Małe modele Lamborghini były produkowane z dużymi przerwami. Po modelu Urraco trzeba było czekać trzy lata na kolejny "mały" model, Jalpa, który produkowano do 1989 roku. W 1995 przedstawiono prototyp Cala z silnikiem V10 3,9 l. o mocy 400 KM. Do seryjnej produkcji jednak nie doszło. Dopiero model Gallardo w 2003 roku godnie zastąpił poprzednie modele. Ciekawostką jest to, że firma Lamborghini nadal (oprócz supersamochodów) produkuje przede wszystkim ciągniki rolnicze i po Fiacie jest drugim co do wielkości ich producentem we Włoszech.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
MERCEDES BENZ SLR MCLAREN
<small>Autorem artykułu jest Tomasz Biegański</small><br>
<b>Mercedes-Benz SLR McLaren</b><br>
Samochód zaprojektowany wspólnie przez Mercedesa i McLarena. Obie firmy ściśle współpracują w Formule 1, McLaren jest także w 40% własnością firmy DaimlerChrysler.
<br>
Samochód ten nie jest klasycznym przykładem auta supersportowego. Jest to kategoria GT, a nawet Super GT. Waży on 1,7t, jest w pełni wyposażony (skóry, GPS, telefon w podłokietniku) lecz nawet z wszystkimi udogodnieniami ma on bardzo dobry stosunek masy do mocy, ponieważ wynosi on ponad 368KM na tonę.<br><br><strong>Silnik</strong><br>Umieszczone wzdłużnie 5,5L V8 dzięki umieszczonej centralnie śrubowej sprężarce Rootsa i oddziałowi sportowo-tuningowemu Mercedesa - AMG, uzyskał 626KM przy obrotach rzędu 6500 obr/min i momencie obrotowym 780Nm zaczynając od 3250 obr/min. Dzięki supersportowej pięciostopniowej automatycznej skrzyni biegów AMG samochód przyspiesza od 0 do 100km/h w 3,8s. do 200km/h w 10,6s. a do 300km/h w 28,8s. Prędkość maksymalna tego wozu wynosi 336km/h. Samochód ten w 100% spełnia normy czystości spalin Euro, ale raczej nie głośności. Ma wyjątkowo krótkie rury wydechowe, co potęguje hałas, a ich ujście kończy się za przednimi kołami co nawiązuje stylistyką do protoplasty Mercedesa 300SLR. Ma to jedną wadę - po uchyleniu okna czuć zapach niespalonego paliwa. Wloty powietrza także nawiązują do Mercedesa 300 SLR, ponieważ znajdują się z boku.<br><br><strong>Zawieszenie i koła</strong><br>Komfort jazdy zapewnia precyzyjne zawieszenie (podwójne poprzeczne wahacze przy każdym kole) które jest zupełnie pozbawione elektroniki oraz automatyki. Ale za to posiada pneumatyczne, automatyczne resorowanie i regulowane tłumienie amortyzatorów. 19 calowe koła przenoszą moc na asfalt poprzez tylną oś. Hamulce kompozytowo-ceramiczne zapewniają ostre hamowanie. Samochód ze 100km/h do 0km/h hamuje na dystansie 33 metrów. Natomiast z 200km/h do 0km/h w dystansie mniejszym niż 70m, przy czym tarcze hamulcowe bardzo silnie się grzeją, ponieważ działają na nie kolosalne siły a takie osiągi zapewniają ośmiotłoczkowe zaciski szczęk z przodu i czterotłoczkowe z tyłu.<br><br><strong>Elektronika</strong><br>SLR ma elektronikę na bardzo wysokim poziomie. Mercedes zastosował w nim wszystkie swoje najnowsze zdobycze elektroniczne. Samochód jest wręcz naszpikowany elektroniką, znajdzie się ją nawet w hamulcach. Zastosowano tam znany z innych modeli Mercedesa elektroniczny układ SBC. Posiada trzy rodzaje wspomaganie kierownicy przy awaryjnym hamowaniu, na mokrej nawierzchni i przy jazdy po łukach. Standardem było też zamontowanie takich układów jak ABS czy ESP, ale znajdziemy w nim też takie układy jak: SS(Soft Stop), dzięki któremu zawsze łagodnie się zatrzymujemy, SoA (Start off Assist) - ten system pomaga przy ruszaniu gdy auto stoi na wzniesieniu i TA (Tailback Assist). Dzięki temu systemowi auto ostrzega nas przed innymi autami stojącymi przed nami, na przykład w korkach. W światłach przednich zamontowano bixenony a z tyłu światła w technologii LED.<br><br><strong>Nadwozie</strong><br>Nadwozie jest wykonane z włókna węglowego które jest zarówno lekkie jak i wytrzymałe. Przy projektowaniu nadwozia korzystano z technologii jakie wykorzystuje się w F1. Samochód bardzo dobrze zachowuje się w tunelu aerodynamicznym, powietrze opływa go gładko i płynnie. SLR, jak przystało na każde sportowe auto, posiada spojler, który jest skryty, lecz przy prędkości 95km/h delikatnie się podnosi zwiększając przyczepność i stabilność auta. Przy gwałtownym hamowaniu spojler staje się hamulcem aerodynamicznym, gdyż staje na sztorc pomagając w hamowaniu. Posiada także charakterystyczny dla tego modelu "dziób" który zdobi znaczek Mercedesa. Na masce znajdują się wloty powietrza a tuż nad skrzelami znajduje się logo McLarena. Tył za to zdobi okazale prezentujący się napis SLR oraz wcześniej wspomniany dyskretny spojler. Drzwi także nawiązują do 300SLR, ponieważ otwierają się do góry i przy pełnym otwarciu ich kąt do podłoża wynosi 75 stopni.<br><br><strong>Bezpieczeństwo</strong><br>Kierowca Mercedesa może się czuć w pełni bezpiecznie nawet przy dużych prędkościach. Samochód zaprojektowano tak, aby w razie wypadku kierowca miał jak największe szanse na przeżycie. Samochód posiada strefę kontrolowanego zgniotu, elektroniczne napinacze pasów, poduszki oraz kurtyny powietrzne. Aby nie wpaść w poślizg czuwa także ABS, a aby nie wypaść z drogi - ESP.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
<b>Mercedes-Benz SLR McLaren</b><br>
Samochód zaprojektowany wspólnie przez Mercedesa i McLarena. Obie firmy ściśle współpracują w Formule 1, McLaren jest także w 40% własnością firmy DaimlerChrysler.
<br>
Samochód ten nie jest klasycznym przykładem auta supersportowego. Jest to kategoria GT, a nawet Super GT. Waży on 1,7t, jest w pełni wyposażony (skóry, GPS, telefon w podłokietniku) lecz nawet z wszystkimi udogodnieniami ma on bardzo dobry stosunek masy do mocy, ponieważ wynosi on ponad 368KM na tonę.<br><br><strong>Silnik</strong><br>Umieszczone wzdłużnie 5,5L V8 dzięki umieszczonej centralnie śrubowej sprężarce Rootsa i oddziałowi sportowo-tuningowemu Mercedesa - AMG, uzyskał 626KM przy obrotach rzędu 6500 obr/min i momencie obrotowym 780Nm zaczynając od 3250 obr/min. Dzięki supersportowej pięciostopniowej automatycznej skrzyni biegów AMG samochód przyspiesza od 0 do 100km/h w 3,8s. do 200km/h w 10,6s. a do 300km/h w 28,8s. Prędkość maksymalna tego wozu wynosi 336km/h. Samochód ten w 100% spełnia normy czystości spalin Euro, ale raczej nie głośności. Ma wyjątkowo krótkie rury wydechowe, co potęguje hałas, a ich ujście kończy się za przednimi kołami co nawiązuje stylistyką do protoplasty Mercedesa 300SLR. Ma to jedną wadę - po uchyleniu okna czuć zapach niespalonego paliwa. Wloty powietrza także nawiązują do Mercedesa 300 SLR, ponieważ znajdują się z boku.<br><br><strong>Zawieszenie i koła</strong><br>Komfort jazdy zapewnia precyzyjne zawieszenie (podwójne poprzeczne wahacze przy każdym kole) które jest zupełnie pozbawione elektroniki oraz automatyki. Ale za to posiada pneumatyczne, automatyczne resorowanie i regulowane tłumienie amortyzatorów. 19 calowe koła przenoszą moc na asfalt poprzez tylną oś. Hamulce kompozytowo-ceramiczne zapewniają ostre hamowanie. Samochód ze 100km/h do 0km/h hamuje na dystansie 33 metrów. Natomiast z 200km/h do 0km/h w dystansie mniejszym niż 70m, przy czym tarcze hamulcowe bardzo silnie się grzeją, ponieważ działają na nie kolosalne siły a takie osiągi zapewniają ośmiotłoczkowe zaciski szczęk z przodu i czterotłoczkowe z tyłu.<br><br><strong>Elektronika</strong><br>SLR ma elektronikę na bardzo wysokim poziomie. Mercedes zastosował w nim wszystkie swoje najnowsze zdobycze elektroniczne. Samochód jest wręcz naszpikowany elektroniką, znajdzie się ją nawet w hamulcach. Zastosowano tam znany z innych modeli Mercedesa elektroniczny układ SBC. Posiada trzy rodzaje wspomaganie kierownicy przy awaryjnym hamowaniu, na mokrej nawierzchni i przy jazdy po łukach. Standardem było też zamontowanie takich układów jak ABS czy ESP, ale znajdziemy w nim też takie układy jak: SS(Soft Stop), dzięki któremu zawsze łagodnie się zatrzymujemy, SoA (Start off Assist) - ten system pomaga przy ruszaniu gdy auto stoi na wzniesieniu i TA (Tailback Assist). Dzięki temu systemowi auto ostrzega nas przed innymi autami stojącymi przed nami, na przykład w korkach. W światłach przednich zamontowano bixenony a z tyłu światła w technologii LED.<br><br><strong>Nadwozie</strong><br>Nadwozie jest wykonane z włókna węglowego które jest zarówno lekkie jak i wytrzymałe. Przy projektowaniu nadwozia korzystano z technologii jakie wykorzystuje się w F1. Samochód bardzo dobrze zachowuje się w tunelu aerodynamicznym, powietrze opływa go gładko i płynnie. SLR, jak przystało na każde sportowe auto, posiada spojler, który jest skryty, lecz przy prędkości 95km/h delikatnie się podnosi zwiększając przyczepność i stabilność auta. Przy gwałtownym hamowaniu spojler staje się hamulcem aerodynamicznym, gdyż staje na sztorc pomagając w hamowaniu. Posiada także charakterystyczny dla tego modelu "dziób" który zdobi znaczek Mercedesa. Na masce znajdują się wloty powietrza a tuż nad skrzelami znajduje się logo McLarena. Tył za to zdobi okazale prezentujący się napis SLR oraz wcześniej wspomniany dyskretny spojler. Drzwi także nawiązują do 300SLR, ponieważ otwierają się do góry i przy pełnym otwarciu ich kąt do podłoża wynosi 75 stopni.<br><br><strong>Bezpieczeństwo</strong><br>Kierowca Mercedesa może się czuć w pełni bezpiecznie nawet przy dużych prędkościach. Samochód zaprojektowano tak, aby w razie wypadku kierowca miał jak największe szanse na przeżycie. Samochód posiada strefę kontrolowanego zgniotu, elektroniczne napinacze pasów, poduszki oraz kurtyny powietrzne. Aby nie wpaść w poślizg czuwa także ABS, a aby nie wypaść z drogi - ESP.<br><br>Źródło: <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/" title="Wikipedia" target="_blank">Wikipedia</a> (na licencji <a href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Tekst_licencji_GNU_Free_Documentation_License" target="_blank" title="GNU FDL">GNU FDL</a>)
<br>---<br>
Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://www.publikuj.org">Publikuj.org</a>.
Subskrybuj:
Posty (Atom)